Polski dowódca wojskowy





Syn Jana Dowoyno Sołłohub h. Prawdzic i Marii z domu Mikolasch.
Po ukończeniu Korpusu Kadetów w Kijowie w 1903 r. rozpoczął zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1905 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Moskwie, a w 1912 Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. Pełnił służbę wojskową w elitarnym Pułku Lejb-Gwardyjskiego Siemionowskim w Sankt Petersburgu oraz sztabach związków taktycznych Armii Imperium Rosyjskiego.
W czasie I wojny światowej walczył na froncie austriackim. W latach 1917-1918 był szefem sztabu 4 Dywizji Strzeleckiej, a w 1918 r. pełnił służbę w II Korpusie Polskim w Rosji, był pełnomocnikiem gen. Józefa Hallera i szefem polskiej misji wojskowej w Murmaniu na północy Rosji.
Do niepodległej Polski przybył w lipcu 1920 i po przyjęciu do Wojska Polskiego pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Zagranicznych, będąc przedstawicielem II RP na konferencji w Baranowiczach i Rydze. W 1923 r.został dowódcą 61 PP, w latach 1924-1927 pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej w 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. W czasie "przewrotu majowego" 1926 r., stanął po stronie Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, był aresztowany z rozkazu dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII gen. dyw. WP II RP Jana Władysława Hubischta (1870-1933). W 1927 r. Prezydent II RP prof. Ignacy Mościcki mianował Go dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu, obowiązki dowódcy dywizji sprawował do września 1935 r. W 1936 r. został przeniesiony w stan spoczynku. W 1939 r. osiadł w majątku Ziołowo k/Kobrynia, był on własnością jego żony.
We wrześniu 1939 r. w swoim majątku Ziołowo gościł gen. Leonarda Skierskiego. Obaj usiłowali przeciwdziałać rabunkom dokonywanym po wkroczeniu w rejon Kobrynia Armii Sowieckiej. W wyniku donosu gen. Skierski został aresztowany i zamordowany w Charkowie.
Był mężem (ślub ok. 1901 r.) Olgi Anatoliewnej z domu księżniczki Dołgorukiej.
Istnieje wiele wersji śmierci Generała, jednak najbardziej prawdopodobna wydaje się wersja śmierci przekazana synowej Helenie Słowickiej przez wiarygodnego świadka żonę generała Olgę Dołgoruki, która widziała scenę zabójstwa męża, stwierdzając, że po 17.09.1939 r., jeszcze przed wkroczeniem wojsk sowieckich, kilku Białorusinów, okolicznych chłopów dokonało grabieży w pałacu. Generał, który starał się bronić dobytku, został przez nich "zaciukany widłami" (zabity) na schodach pałacu. Doczesne szczątki Generała zostały odnalezione przez polskich specjalistów Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (ROPWiM) we wrześniu 2008 r. podczas prac ekshumacyjnych w rejonie kobryńskim i zostały złożone do grobów żołnierskich na cmentarzu katolickim w Kobryniu, obok szczątków pozostałych uczestników polsko-niemieckich i polsko-sowieckich walk o Kobryń. To pierwszy od lat przypadek odnalezienia na terenie b. ZSRR szczątków polskiego generała zamordowanego przez Sowietów tuż po ich wkroczeniu na wschodnie tereny II RP


Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Distinguished Service Order (Wielka Brytania)
Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny (Francja)
Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
Medal międzysojuszniczy "Médaille Interalliée"
Nishan i Izzat-i Afghaniya (Order Godności Afgańskiej)