Polski działacz socjalistyczny, przywódca PPS
Poseł na Sejm Ustawodawczy II RP (1919-1922)
Poseł na Sejm II RP 1 kadencja (1922-1927)
Poseł na Sejm II RP 2 kadencja (1928-1930)
Poseł na Sejm II RP 3 kadencja (1930-1935)
Publicysta, nauczyciel
Prawnik






Syn Adolfa Barlickiego, oficjalisty dworskiego i Felicji z domu Kanarkiewicz.
Ukończył gimnazjum w Radomiu (matura 1900 r.) i w 1904 r. studia prawnicze na uniwersytecie w Warszawie, studiował nauki społeczne w Brukseli i na Wydziale Ekonomiczno-Społecznym Uniwersytetu w Petersburgu.
W czasie studiów w Warszawie był prezesem koła studentów "Spójnia". W okresie 1904-1905 pełnił obowiązki redaktora "Przemysłowo-Handlowego Kuriera Sosnowieckiego", w 1907 r. redaktora tygodnika "Wiecha". Potem pracował jako nauczyciel, języka polskiego w gimnazjum w Częstochowie, w gimnazjum w Siedlcach, w gimnazjum W. Górskiego w Warszawie, następnie w innych warszawskich szkołach średnich.
Był od 1902 r. członkiem PPS, w latach 1904–1905 działał w organizacji PPS w Zagłębiu, potem w organizacjach Warszawy, Łodzi i Wilna. Podczas rozłamu partii w 1906 r. opowiedział się po stronie PPS-Lewica, działał w jej strukturach przez kilka następnych lat. Aresztowany po raz pierwszy przez carską policję w 1911 r. pod zarzutem działalności rewolucyjnej został osadzony na Pawiaku. Wobec braku dowodów wypuszczono go na wolność. Zajmował się wówczas problemami wsi, podejmując działania w Związku Chłopskim na rzecz programu niepodległościowego. Z ramienia Związku uczestniczył w Unii Stronnictw Niepodległościowych a następnie Komitetu Naczelnego Zjednoczonych Stronnictw Niepodległościowych przekształconego następnie w Centralny Komitet Narodowy w Warszawie. Przejściowo w 1915 r. został członkiem władz PSL w Królestwie Polskim, uczestniczył w kongresie założycielskim. Na XIII Zjeździe PPS w 1917 r. wybrany został do Centralnego Komitetu Robotniczego tej partii. W okresie 1916-1918 z ramienia PPS był radnym Warszawy. Za wystąpienie przeciw narzucaniu traktatu brzeskiego i odczytanie deklaracji w sprawie wyborów do Rady Stanu, został aresztowany 11.04.1918 r. i internowany w twierdzy modlińskiej, zwolniony w pierwszym dniu Niepodległości 11.11.1918 r. Po odzyskaniu niepodległości był wiceministrem spraw wewnętrznych w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej był członkiem Rady Obrony Państwa, uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Mińsku i Rydze. Podczas rozmów opowiedział się przeciwko programowi federacyjnemu marszałka Józefa Piłsudskiego a po stronie stanowiska centroprawicy.
Od 13 lutego do 20 kwietnia 1926 r. był ministrem robót publicznych w rządzie Skrzyńskiego .
W 1919 r. został wybrany do Rady Naczelnej PPS, następnie do Centralnego Komitetu Wykonawczego, w okresie 1926–1931 pełnił funkcję przewodniczącego CKW. W latach 1919-1935 był posłem na Sejm, w ramach Związku Parlamentarnego Polskich Socjalistów, w okresie 1920–1926 był przewodniczącym klubu ZPPS. W 1930 r. został pozbawiony mandatu poselskiego, oskarżony w procesie brzeskim . Jako czołowy działacz Centrolewu został w 1932 r. skazany na dwa i pół roku więzienia, wyrok odbywał w więzieniu mokotowskim.
W 1937 r. został wybrany przez Radę Miejską na prezydenta Łodzi, ale nie objął stanowiska z powodu niezatwierdzenia wyboru przez władze państwowe oraz rozwiązanie Rady Miejskiej.
W czasie okupacji hitlerowskiej był jednym z organizatorów lewicowych grup PPS do walki z okupantem będąc w zdecydowanej opozycji do PPS WRN wiążącej się ze ZWZ uznawanej przez niego za sanacyjną. Nawiązał kontakty z Centralnym Komitetem Organizacji Niepodległościowych, wydawał konspiracyjne pismo "Chłop i Robotnik", jako organ Związku Chłopów i Robotników, był współredaktorem "Robotnika".
Aresztowany przez Gestapo 21.04.1940 r., początkowo osadzony na Pawiaku, 07.01.1941 r. wywieziony do KL Auschwitz, gdzie uczestniczył w konspiracji.
Był kilkakrotnie żonaty, pierwsza żona (ślub w 1903 r.), Jadwiga z domu Żukowska (1880-1962), 2-o voto Markowska, druga żona, Helena z domu Tarnowicz, trzecia żona (ślub w 1922 r.), Stanisława z domu Kulska, siostra Juliana (1892-1976), od 1935 r. wiceprezydenta m.st. Warszawy, w latach 1939-1944 komisarycznego burmistrza Warszawy.
Zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau , gdzie do końca uczestniczył w pierwszej organizacji ruchu oporu.

Źródła:

1.	Muzeum KL Auschwitz http://auschwitz.org/muzeum/informacja-o-wiezniach/