Polski wojskowy
Inżynier budownictwa lądowego




Syn Stanisława Cetysa i Amelii z domu Ruszczyńska.
Ukończył Szkołę Podchorążych Inżynierii w Warszawie, pełnił służbę wojskową w Wilnie. W 1938 r. zdał egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej na rocznik 1939/1940.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. walczył jako d-ca batalionu saperów w 29 Dywizji Piechoty (d-ca płk piech. Ignacy Oziewicz). Po kapitulacji uciekł z niewoli niemieckiej i przedostał się do Francji, gdzie był d-cą kompanii szkolnej w Centrum Wyszkolenia Saperów. Po klęsce Francji w 1940 r. przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie przeszedł kurs w Wyższej Szkoły Wojennej w Londynie i otrzymał tytuł oficera dyplomowanego i przydział do III Oddziału Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie.
Zgłosił akces do służby w okupowanym Kraju, po konspiracyjnym przeszkoleniu, został zrzucony w nocy 08/09.04.1942 r. w ramach operacji lotniczej "Cravat" w rejonie k/Łowicza. po skoku otrzymał przydział do okręgu AK Wilno, pełnił tam służbę początkowo jako szef Oddziału III Sztabu Okręgu, a od połowy czerwca 1943 r. był równocześnie z-cą szefa sztabu komendy okręgu, następnie od czerwca 1944 r. szefem sztabu oddziałów polowych połączonych okręgów wileńskiego i nowogrodzkiego. Funkcję tę pełnił w czasie uderzenia oddziałów AK na Wilno w nocy 06/07.07.1944 r. w ramach operacji "Ostra Brama". Wkrótce potem, wraz ze swym dowódcą płk/gen. Aleksandrem Krzyżanowskim "Wilkiem" został zdradziecko rozbrojony i aresztowany przez sowieckie władze wojskowe ZSRS. Początkowo był więziony w Wilnie, a potem w Ostaszkowie, z tego obozu podjął nieudaną ucieczkę w kierunku Polski, został schwytany i uwięziony w Ostaszkowie oraz innych obozach sowieckich. Zwolniony pod koniec lipca 1948 r. przybył do punktu repatriacyjnego Białej Podlaskiej, przed komisją repatriacyjną zataił swoją wojskową przeszłość. Pracował w budownictwie przemysłowym, uzupełniając wykształcenie saperskie i uzyskując dyplom inżyniera na Politechnice Warszawskiej w 1952 r. Był długoletnim Naczelnym Inżynierem Warszawskiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu "Beton-Stal". W 1961 r. objął stanowisko dyrektora Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego "Stalbet", a w styczniu 1964 r. stanowisko naczelnego inżyniera generalnego wykonawstwa budowy Zakładów Azotowych w Puławach, zajmował inne wysokie stanowiska w przedsiębiorstwach budowlanych do 1974 r., kiedy przeszedł na emeryturę.
Był mężem (ślub w 1950 r.) Heleny z z domu Komorowska, 1° voto Ostrowską, był ojczymem Marka Ostrowskiego, polskiego dziennikarza.
Zmarł w Otwocku, został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.





Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (dwukrotnie) Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy II klasy
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
Złota Odznaka m.st. Warszawy

Źródła:

1.	Jędrzej Tucholski "Cichociemni", Instytut Wydawniczy "Pax" W-wa, 1984