Oficer WP II RP, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
Dowódca Dywizjonu 301
Oficer AK
Szef Wydziału Lotnictwa Oddziału III KG AK







Syn Augusta Rudkowskiego, dyrektora kooperatyw okręgu lwowskiego i Marii z domu Hulak.
W latach 1910–1914 uczył się w gimnazjum w Stryju. Po wybuchu I wojny światowej służył od sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich Józefa Piłsudskiego w tworzącym się 3 PP, a od września w konnym oddziale wywiadowczym w 2 Pułku Ułanów. W Legionach Polskich służył do czasu, gdy dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w obozie jenieckim koło Moskwy, wysłany w grudniu 1915 r. na roboty rolne pod Jałtę, zbiegł w lutym 1916. Następnie pracował w polskim biurze wywiadowczym w Moskwie, na Syberii i w Taszkiencie, a od kwietnia 1917 w biurze werbunkowym w Kijowie. Od lutego 1918 r. służył w II Korpusie Polskim na Wschodzie, uczestniczył w bitwie pod Kaniowem. Od maja 1918 r. jako pracownik biura wywiadowczego II Korpusu Polskiego zajmował się wysyłaniem żołnierzy na Murmań. W lipcu w drodze na Murmań został aresztowany przez władze bolszewickie i przewieziony do Piotrogrodu, skąd zbiegł do Moskwy. Aresztowany wkrótce ponownie, uciekł i przedostał się do Kijowa, gdzie zameldował się u płk. Wilhelma Orlika Rückemanna. Skierowany przezeń na Kubań, wstąpił do 4 Dywizji Strzelców gen. Lucjana Żeligowskiego i służył w szwadronie wywiadowczym w Odessie. Wraz z całym oddziałem dostał się 12.12.1918 r. do niewoli petlurowskiej, ale jeszcze w tym samym miesiącu zbiegł i wstąpił do Wojska Polskiego.
W szeregach 2 PP Legionów był w 1920 r. d-cą kompanii karabinów maszynowych w batalionie zapasowym. Brał udział w zajęciu Wilna. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był ciężko ranny podczas bitwy pod Cichą Wolą. Leczył się w szpitalu w Krakowie, po powrocie do wojska został adiutantem d-cy 2 Dywizji Piechoty Legionów, a od czerwca 1921 r. adiutantem dowódcy IV Brygady Piechoty Legionów tej dywizji. W okresie 1922-1924 roku służył w 6 Pułku Strzelców Podhalańskich (d-ca ppłk piech. Julian Skokowski) w Stryju.
Po ukończeniu kursu pilotów w Szkole Pilotów w Bydgoszczy oraz w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Grudziądzu piastował szereg stanowisk sztabowo-dowódczych w lotnictwie wojskowym, odbył równiez kurs dowódców eskadr i inne kursy w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie, w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i w Wyższej Szkole Lotniczej w Warszawie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził wydzielonym dywizjonem 4 Pułku Lotniczego, mającego swą bazę w Bydgoszczy. Po zakończeniu Wojny Obronnej 1939 r. przekroczył granicę rumuńską i w październiku 1939 r. przybył do Francji, gdzie uczestniczył w tworzeniu Polskich Sił Powietrznych (PSP), po klęsce Francji w 1940 r. przyjechał do ośrodka szkoleniowego w Eastchurch jako jeden z pierwszych lotników polskich skierowanych do Wielkiej Brytanii. Został wyznaczony na dowódcę jednego z mających tam powstać dywizjonów. W 1941 r. dowodził nowo zorganizowanym 301 Dywizjonem Bombowym Ziemi Pomorskiej "Obrońców Warszawy". W lipcu 1941 r. przydzielono go do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisko doradcy lotniczego, a po zmianie struktury organizacyjnej tego Oddziału, został kierownikiem referatu łączności lotniczej (operacji zrzutowych) w Wydziale "S" (technicznym), na etacie Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych (PSP). Jednocześnie we wrześniu 1941 r. po przeszkoleniu i zaprzysiężeniu mianowano go oficerem łącznikowym Oddziału VI Sztabu NW przy 138 dywizjonie specjalnym (Special Duty Squadron). W nocy 07/08.11.1941 r. wziął udział w locie nad Polskę, w czasie którego dokonano zrzutu trzech skoczków. W drodze powrotnej załoga została zmuszona z powodu braku paliwa do lądowania w Falun w Szwecji i tam przez krótki czas była internowana. Po kilku tygodniach wrócili do Londynu.
W czerwcu 1942 r. został skierowany na kurs wyszkoleniowy cichociemnych. W nocy 25/26.01.1943 r. został zrzucony do okupowanego Kraju w ramach operacji lotniczej "Brace" na placówkę odbiorczą w okolicy Białobrzegów w pow. radomskim. Od lutego 1943 był szefem Wydziału Lotnictwa Oddziału III KG AK. W nocy 29/30.05.1944 r. odleciał przysłanym do Polski samolotem w ramach operacji lotniczej "Most II" z zadaniem uregulowania kwestii pomocy lotniczej na okres przygotowywanego powstania powszechnego. Po dotarciu do Londynu ponownie został przydzielony do Oddziału VI Sztabu NW. Po raz drugi został zrzucony do kraju w nocy 16/17.10.1944 r. w okolicach Janowa w pow. częstochowskim. Występował w charakterze upełnomocnionego emisariusza szefa sztabu NW z zadaniem rozpoznania sytuacji, w jakiej znalazła się AK po Powstaniu Warszawskim. 22.10.1944 r. dołączył do sztabu KG AK i ponownie przejął funkcję szefa Samodzielnego Wydziału Lotnictwa. Jego depesze przyczyniły się do formalnego mianowania gen. Leopolda Okulickiego Dowódcą AK. Po rozwiązaniu AK w styczniu 1945. został aresztowany w Łodzi i osadzony w miejscowym więzieniu, w sierpniu 1945 został przewieziony do więzienia mokotowskiego w Warszawie. Po zwolnieniu z więzienia w 1946 r. pracował w prywatnym zakładzie drzewnym "Strug" w Warszawie. Zagrożony kolejnym aresztowaniem ukrywał się przed UB mieszkając w Krynicy Zdroju, Szczecinie, Częstochowie i Puszczykowie. W 1949 r. zbiegł z kraju i przedostał się do Londynu, gdzie się osiedlił.
Był trzykrotnie żonaty, pierwszą żoną była Stefania z domu Wall, drugą Jadwiga z domu Ratomska (1901–1982), z tego małżeństwa miał dwoje dzieci córkę Danutę (1931-) i syna Zbigniewa Jerzego (1939-), żona była więziona w ZSRS przedostała się w 1943 r. razem z dziećmi (syn przebywał uprzednio w polskim sierocińcu w Aszchabadzie) na Bliski Wschód, a następnie do Wielkiej Brytanii. Po raz trzeci ożenił się w 1947 r. z Aliną z domu Głowińska (1° voto Dodacka), z którą miał syna Wojciecha (1947-).
Zmarł na udar serca w Londynie, został pochowany na Fulham New Cemetery w Londynie.





Odznaczenia



Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami