Żołnierz Legionów Polskich
Oficer WP II RP, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie
Oficer AK
Uczestnik bitwy o Narwik (09.04.-08.06.1940 r.)




Syn Władysława Piotrowskiego, leśniczego, i Heleny z domu Strusińskiej.
Po ukończeniu szkoły powszechnej i szkoły realnej zdał maturę we Lwowie. 07.02.1916 r. wstąpił do 2 PP II Brygady Legionów Polskich "Żelazna" (d-ca płk Ferdynand Küttner). Uczestniczył w kursach szkoły oficerskiej przy tym pułku. 18.02.1918 r. dostał się do niewoli austriackiej, został wcielony do Armii Monarchii Austro-Węgierskiej i wysłany na front włoski i serbski, gdzie był d-cą sekcji, a następnie plutonu. 05.11.1918 r. zaciągnął się do 2 Lwowskiego Batalionu Strzelców, brał udział w obronie Lwowa do 13.12.1918 roku. Następnie walczył do maja 1920 r. w 19 PP Odsieczy Lwowa jako d-ca plutonu cekaemów. Po zakończonych wojnach pracował w Polskiej Ekspozyturze II Oddziału przy Ukraińskiej Republice Ludowej, a następnie ponownie walczył z bolszewikami w 53 PP Strzelców Kresowych jako d-ca plutonu i oficer łącznikowy. Od sierpnia do października 1920 r. pracował jako referent w sztabie 4 Armii (d-ca gen. por. Leonard Skierski). Wrócił do 53 PP Strzelców Kresowych stacjonującego w garnizonie Stryj na stanowisko d-cy plutonu strzeleckiego, następnie kompanii, w międzyczasie odbywając kursy radioszyfrowe w Oddziale II Sztabu Głównego WP. W czerwcu 1936 r. został przeniesiony do Batalionu KOP „Żytyń” Pułku KOP „Równe” na stanowisko d-cy kompanii odwodowej, a następnie kompanii granicznej. W tym czasie odbywał kursy szyfrów i radiowywiadu.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pracował w Biurze Szyfrów i Radiowywiadu Oddziału II SG WP jako specjalista d/s szyfrów niemieckich, został ewakuowany z Warszawy do Brześcia, potem do Włodzimierza Wołyńskiego, w dniach 16-18.09.1939 r. pracował w Oddziale III Operacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Na rozkaz dowództwa przekroczył z szyframi granicę polsko-rumuńską, był internowany w Rumunii. W grudniu dotarł do Francji, gdzie został skierowany do sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich jako oficer personalny i szyfrowy. Brał udział w bitwie o Narwik. Po klęsce Francji w 1940 r. został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie przydzielono go na stanowisko z-cy d-cy kompanii 21 batalionu kadrowego strzelców 7 Brygady Kadrowej Strzelców (d-ca płk kaw. Adam Bogoria-Zakrzewski), następnie został przeniesiony do Biura Szyfrów Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Zgłosił akces do służby w okupowanym Kraju, po konspiracyjnym przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony na rotę AK 13.04.1943 r. w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie i przetransportowany do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy 12/13.04.1944 r. w ramach operacji "Weller 3" na placówkę odbiorczą "Wieszak" w rejonie wsi Siodło k/Mińska Maz. Po skoku dostał przydział do Inspektoratu Piotrków Trybunalski AK, był komendantem Obwodu Piotrków Trybunalski AK. Następnie pozostawał w dyspozycji komendanta Podokręgu Piotrków, będąc przewidzianym w ramach Odtwarzania Sił Zbrojnych na d-cę 22 PP AK. Po "wyzwoleniu" ujawnił się i został zweryfikowany na w stopniu majora. Pracował w Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK. 16.01.1946 r. został aresztowany przez UB w Łodzi i zwolniony z pracy, był rozpracowywany przez UB. Miał problemy ze znalezieniem pracy, ostatnio pracował w tartaku drzewnym w Wieliczce, gdzie mieszkał od 1954 r. Po ataku serca w 1964 roku przeszedł na rentę inwalidzką, potem premier PRL Józef Cyrankiewicz przyznał mu rentę specjalną.
Był dwukrotnie żonaty, pierwszą jego żoną była Maria z domu Zapolska. Po raz wtóry w 1944 r. ożenił się z Marią zdomu Buzała (1923-?), mieli syna Andrzeja (1948–2001).
Zmarł w Wieliczce.




Odznaczenia


Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych
Srebrny Krzyż Zasługi
Krzyż Wojenny I klasy (Norwegia)
Croix de Guerre (Francja)

Źródła:

1.

Wikipedia