gen. bryg. WP II RP Zygmunt Piasecki "Dublańczyk"
Członkowie Związku Strzeleckiego 1910-1914, Jeńcy niemieckiego obozu Oflag, Legiony Polskie (1914–1918), Osoby znane z życia publicznego, Uczestnicy I Wojny Światowej, Uczestnicy II wojny światowej, Uczestnicy kampanii wrześniowej 1939, Uczestnicy wojny polsko - bolszewickiej 1919-1921, Żołnierze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie |
Data urodzenia / odejścia:
|
*czwartek, 14-12-1893 †wtorek, 26-01-1954
|
|
Kalendarium:
|
Nie żyje od 68 lat. Żył 60 lat (21957 dni).
|
|
Miejsce urodz. / zamieszkania:
|
Szafarnia (wieś w woj. kujawsko-pomorskim, pow. golubsko-dobrzyński, gm. Radomin) / Włocławek, Lwów, Warszawa, Hrubieszów, Kraków, Nicea
|
|
Miejsce śmierci / pochówku:
|
Nicea (Francja) / Cmentarz Wojskowy w Nicei
|
|
Rodzice:
|
brak danych
|
|
Współmałżonek:
|
brak danych
|
|
Dzieci:
|
brak danych
|
|
Wspomnienia:
|
0 |
|
Bliscy:
|
0 zobacz bliskie osoby
|
|
Osoby oddające hołd:
|
5 zobacz pełną księgę
|
|
Profil stworzony przez:
|
Jurgis, 2017-05-17
|
|
Polski dowódca wojskowy
Członek Kapituły Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
Syn Andrzeja Piaseckiego i Heleny z domu Dembińska.
Po ukończeniu w 1911 r. Szkoły Handlowej we Włocławku, rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej, w czasie studiów należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, w 1914 r. przeniósł się do Akademii Rolniczej w Dublanach k/Lwowa, do której uczęszczał kilka miesięcy. W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, służył w 1 Pułku Ułanów. 24.08.1915 r. został ciężko ranny w bitwie pod Raśną. Po powrocie ze szpitala objął dowództwo plutonu w 1 szwadronie pułku. W lipcu 1917 r., po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży. Został rozpoznany jako podoficer, zataił stopień oficerski, osadzony w Werl. Po uwolnieniu w 1918 r. rozpoczął formowanie 1 szwadronu pułku jazdy w Lublinie (3 Pułk Ułanów, przemianowany 30 grudnia na 7 Pułk Ułanów Lubelskich), którego został dowódcą. Walczył następnie wraz z tym szwadronem na froncie pod Rawą Ruską i froncie litewsko-białoruskim, wyróżnił się w szarży pod Berdówką 16.04.1919 r. W styczniu 1920 r. został z-cą d-cy pułku, a potem objął dowództwo 7 Pułku Ułanów Lubelskich. W latach 1925-1926 ukończył kurs dowódców pułku w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. 30.03.1929 r. został dowódcą 17 Brygady Kawalerii w Hrubieszowie, a w 1930 r. objął dowództwo 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. uczestniczył w działaniach Armii "Kraków" (d-ca gen. bryg. Antoni Szylling), po kapitulacji Armii „Kraków” przebywał w niewoli niemieckiej do 29.04.1945 r. Po uwolnieniu przez wojska US Army udał się do Włoch, nie otrzymał jednak żadnego przydziału do 2 Korpusu Wojska Polskiego, pozostając w dyspozycji jego dowództwa. W 1946 r. wyjechał do Francji, osiedlił się w Nicei, gdzie podjął się pracy zarobkowej.
Był mężem Zofii z domu Bielińska, z którą miał syna Andrzeja (1929-?) i córkę Zofię (1932-?).
Zmarł w Nicei (Francja), został pochowany na tamtejszym cmentarzu wojskowym.
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari (III klasa)
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (IV klasa)
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (V klasa)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal X-lecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Leopolda (Belgia)