Studia medyczne Mariola rozpoczęła w wieku 17 lat, na Uniwersytecie Poznańskim w 1946 r. Niewątpliwie do wyboru tej drogi życia przyczyniły się – jak u wielu młodziutkich sanitariuszek – przeżycia z okresu powstania. Studia ukończyła w 1952 r. Bezpośrednio potem rozpoczęła pracę w otwartym lecznictwie pediatrycznym. Od 1955 r. była wolontariuszką w Klinice Chorób Dzieci; w grudniu 1956 otrzymała etat asystencki w nowo powstałej II Klinice Chorób Dzieci. W 1958 uzyskała I stopień specjalizacji z pediatrii, w 1961 – II stopień. W 1960 została doktorem nauk medycznych.
W 1966 jako stypendystka rządu belgijskiego odbyła półroczny staż naukowy w Klinice Pediatrycznej Uniwersytetu w Ličge pod kierunkiem prof. Lambrechta. W 1971 przedstawiła pracę habilitacyjną. W 1971 Rada Naukowa Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu w Poznaniu nadała jej stopień doktora habilitowanego. 1 VIII 1972 otrzymała stopień docenta i została ordynatorem Izolacyjnego Oddziału Zakaźnego w II Klinice Chorób Dzieci.
W latach 1980–1982 była kierownikiem Zakładu Propedeutyki Pediatrii Instytutu Pediatrii. Od 1 X 1982 została kierownikiem nowo utworzonej w Instytucie Pediatrii Kliniki Obserwacyjno-Zakaźnej, którą prowadziła do końca życia. W styczniu 1983 otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego i w marcu 1983 objęła stanowisko profesora Akademii Medycznej w Poznaniu.
Dorobek naukowy prof. Marii Chmielowej obejmuje ponad 100 publikacji.
W latach 1981–1984 w pierwszych wolnych wyborach władz Uczelni powierzono jej stanowisko prodziekana Wydziału Lekarskiego do Spraw Studenckich. W 1984–1987 wybrano ją na stanowisko prorektora ds. dydaktyki i wychowania AM w Poznaniu.
Pracę naukową łączyła ze społeczną i dydaktyczno-wychowawczą. Prowadziła seminaria i wykłady, była promotorem kilku doktoratów.
W 1977 otrzymała zespołową nagrodę naukową II stopnia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej; wielokrotnie otrzymywała nagrody rektora Poznańskiej AM. Przez kilka kadencji należała do Zarządu Poznańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego; przewodniczyła Sekcji Chorób Zakaźnych. W 1989 została wybrana w skład Naczelnego Sądu Lekarskiego. .
/źródło Lekarzepowstania.pl/

Zaangażowanie patriotyczne całej rodziny sprawiło, że Maria już jako dwunastolatka wstąpiła do tajnego Harcerstwa Polskiego; w jego ramach przeszła szkolenie sanitarne i w 1944 r. została włączona do komp. Harcerskiej batalionu Gustaw AK jako sanitariuszka, z pseudonimem Mariola. W pierwszych dniach powstania znalazła się wraz ze swoim patrolem na terenie zajętym przez Niemców na ul. Trębackiej. Wkrótce jednak dziewczętom udało się przy pomocy kolegów z Harcerskiej, której czujki przedostały się na Trębacką, wydostać stamtąd i przejść na Stare Miasto. Przez kilka dni pracowały w szpitalu polowym przy Miodowej 10, ale już 10 sierpnia połączyły się ze swoim oddziałem i odtąd opiekowały się rannymi batalionu Gustaw. W nocy z 12 na 13 sierpnia pomagały w ewakuacji rannych ze szpitala polowego w klasztorze sióstr Sakramentek i potem pracowały w szpitalu batalionu przy ulicy Kilińskiego 3/5 pod komendą dr. Tadeusza Pogórskiego – Morwy. Mariola została lekko kontuzjowana podczas wybuchu czołgu-pułapki 13 sierpnia, ale nie przeszkodziło to jej w pracy. Energiczna, pogodna i uśmiechnięta, pełna uroku piętnastoletnia sanitariuszka umiała wnieść trochę radości i wesołości w ciężkie dla rannych dni bezsilności i bólu.
Przed upadkiem Starówki, w nocy z 31 sierpnia na 1 września przeszła z sanitariatem i rannymi kanałami do Śródmieścia, spotkała tu pracującą jako sanitariuszka w szpitalu przy ul. Kopernika 43 siostrę i podjęła pracę w szpitaliku przy Hożej 8, następnie przy Piusa XI 24, nadal pod komendą dr. Morwy. Warszawę opuściła razem z siostrą dopiero 12 października wraz z patrolem sanitarnym Ewy-Marii Orlikowskiej (również z komp. Harcerskiej). Dziewczętom udało się uniknąć pobytu w Dulagu w Pruszkowie i odnaleźć rodziny.
/źródło Lekarzepowstania.pl/