Cierpienie nic nie wyzwala. To my się z niego wyzwalamy.

Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei, wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.?

Wróciliśmy właśnie z cmentarza gdzie odwiedziliśmy miejsce Twego wiecznego spoczynku.
Wspominaliśmy jak to jeszcze nie tak dawno spotykaliśmy się i zawsze było serdecznie , swojsko
To już przeszłość, której częścią byłaś Ty- Alu .
My tu jeszcze -nie wiadomo jak długo- musimy trochę powojować .
Bardzo cenię sobie Twoją przyjaźń , którą wzajemnie się obdarowaliśmy. Ty masz już problem "jesieni życia"
rozwiązany, nas to wciąż jeszcze dotyczy.
Chwila zadumy nad Twoją mogiłą, gdzie spoczęłaś obok swego Alka ( dr weterynarii)zmusiła nas z Elą ( z którą byłaś bliżej) do bardziej osobistych wynurzeń na Twój temat . Wspominałaś , jak Wam ciężko było w małym mieszkanku z dwójką małych dzieci , kiedy Twój mąż pisał w łazience ( bo tylko tam był względny spokój)swoją pracę doktorską . To była i Twoja zasługa, że była wyróżniona i stał się pracownikiem naukowym . Byłaś Alu wspaniałym człowiekiem i taką Cię zapamiętam.

Aluniu !
To co się stało w ubiegłym m-cu, kiedy odeszłaś na zawsze-dotąd przekracza moje możliwości percepcji.
Rozum wie, że to prawda, że każde życie tak się kończy, że to właśnie element życia- ale nie tak miało być!
Dzisiaj taki dzień,ze nie sposób zapomnieć o tym jak świętowaliśmy Twoje urodziny w połączeniu z przypadającymi nieco później w czerwcu imieninami.
Spotykaliśmy się w znanym gronie osób wzajemnie się lubiących i zawsze dzięki Tobie czuliśmy się wspaniale.
Teraz robi się wokół nas coraz luźniej, a brak Ciebie staje się coraz bardziej odczuwalny.
Już nie wybierzemy się z Tobą do Cisownicy , gdzie wspólnie z mężem wybudowaliście dom by cieszyć się
górskim powietrzem i odpocząć od zgiełku miejskiego życia .Pozostaną wspomnienia i zdjęcia.
Za dużo tych wspomnień zaczynających się od słów
" już nigdy " - jednak nie da się ich uniknąć .
Miałaś zawsze -odkąd Cię poznałam uśmiech na twarzy i emanowało od Ciebie ciepło i spokój, co sprawiało, że czuliśmy się wszyscy docenieni,zauważeni,bezpieczni.
Miałaś wielu przyjaciół a także wdzięcznych rodziców,
którym uratowałaś ich dzieci .Dzięki Twoim trafnym diagnozom , podjętemu leczeniu i kierowaniu do właściwych specjalistów już w najwcześniejszym okresie
niemowlęctwa wiele Twoich małych pacjentów uniknęło
poważnych schorzeń w dorosłym życiu . Byłaś dobrym człowiekiem, świetnym lekarzem, wypróbowanym przyjacielem i wszystkim nam bardzo Cię brakuje !
Spoczywaj Aluniu w Pokoju !
Dziś wzorem lat ubiegłych odwiedzę Cię i pomodlę w Twojej intencji .

Każdego roku w gminie Bircza obchodzimy dzień upamiętnienia ofiar zbrodni katyńskiej, wspominane są osoby mające bezpośredni związek z naszą miejscowością oraz pozostali. W tym roku obchody miały miejsce 25 kwietnia, przygotowane przez uczniów klasy III gimnazjum, oraz szkoły średniej. Uroczystość rozpoczęła się Mszą Świętą następnie odbyła się część artystyczna.
W 79 rocznicę zbrodni katyńskiej wspominaliśmy poległych w imię Ojczyzny.

W Zespole Szkół w Birczy organizowany jest projekt edukacyjny, koordynowany przez Panią Monikę Bodnar, celem którego jest poszerzanie wiedzy wśród młodzieży między innymi o ofiarach zbrodni katyńskiej związanych z naszą "Małą Ojczyzną". Przybliżenie sylwetki osób takich jak Zygmunt Kusiak, bądź Ludwik Szałajko umożliwia nam poznanie historii związanej z Birczą.

Do dziś nie miałem pojęcia, że ??Wincenty (oby Jehowa pomścił swoją krew) był w polskim ruchu oporu i teraz rozumiem, dlaczego Franciszek i Janina (niech Jehowa pomści ich krew) byli później w oporze (i niech Jehowa wymaże imiona i wspomnienia nazistów i Sowietów, którzy ich zamordowali).

Dziadek napisał z Kozielska do żony i do córki kilka listów (na pewno jeden). Pytał się jak daja sobie radę. Po kwietniu 1940 roku żadnego listu juz nie było.

Pamiętamy o Tobie , jednak oprócz modlitwy i wirtualnych kwiatów nie możemy Ci nic więcej ofiarować. Żyjesz w naszej pamięci i tak będzie do końca naszych dni. Spoczywaj w Pokoju Jureczku !

Biogram nadesłany przez rodzinę Pana Aleksandra:


"ALEKSANDER OSIPOWSKI, syn Stanisława i Anieli z Brzostowskich, urodził się 18.VII.1889 r. w okolicy
Paszkowo , kilka km na pn. od Mohylewa nad Dnieprem.
Służba wojskowa: Pochodząc z rodziny szlacheckiej o kilkuwiekowych tradycjach wojskowych, rozpoczął
(1910) służbę w armii rosyjskiej, gdzie po ukończeniu Szkoły Wojskowej w Irkucku, otrzymał stopień
podporucznika (VIII.1913) i przydział do 32 pułku strzelców syberyjskich, na stanowisko instruktora szkoły
podoficerskiej. Po wybuchu I wojny światowej został odesłany na front wschodni (X.1914), jako dowódca
kompanii w 52 pułku strzelców syberyjskich oraz instruktor frontowej szkoły podoficerskiej. Awansowany na
stopień porucznika (1916), był uczestnikiem kursów na Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, a po
ich ukończeniu (I.1917), już jako podkapitan, został oddelegowany do sztabu 13 dywizji strzelców
syberyjskich w charakterze starszego adiutanta, a następnie szefa sztabu tej dywizji (II.1917). Ranny i trwale
kontuzjowany, został odznaczony orderem Świętej Anny IV klasy ?za odwagę? oraz awansowany na kapitana
z funkcją szefa sztabu 12 dywizji strzelców syberyjskich. (IX.1917). Krótko później odszedł z armii carskiej
(XII.1917), jednak już po półtorej roku (VII.1919) wrócił do wojska, tym razem Białej Armii generała Antona
Denikina, gdzie przez kilka miesięcy (do ostatnich dni XII.1919) sprawował funkcję komendanta, jednego z
zajmowanych przez nich miast.
Zwycięstwo bolszewików skutkowało decyzją opuszczenia rodzinnych ziem oraz podjęciem służby w
odrodzonym Wojsku Polskim (IV.1920). Po krótkim sprawowaniu funkcji szefa 119 jenieckiej kompanii
robotniczej, został dowódcą 4 kompanii w III Litewsko-Białoruskim Baonie Wileńskiego Pułku Strzelców,
wchodzącego w skład 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Służąc w tej jednostce walczył z bolszewikami
uczestnicząc w bitwie warszawskiej (VIII.1920) i bitwie niemeńskiej (IX.1920). Jego pułk uczestniczył także w
słynnym "buncie" gen. Lucjana Żeligowskiego na Wileńszczyźnie (X.1920). Już jako nominowany porucznik,
został dowódcą kompanii w I Litewsko-Białoruskim Baonie Strzelców (XII.1920), okresowo pełniąc również
obowiązki zastępcy dowódcy tegoż baonu. Kilka miesięcy po zakończeniu działań wojennych, dowódca
baonu raportował, iż Osipowski jest ?oficerem energicznym, sumiennym i taktownym? oraz że
?pozostawienie go nadal na służbie wojskowej jest pożądane, ze względu na brak energicznych oficerów?.
Awans na kapitana piechoty (11.IX.1921, ze starszeństwem od 1.VI.1919) nie zmienia jego zasadniczego
stanowiska, nadal pełni obowiązki dowódcy III kompanii, choć jednak coraz częściej okresowo zastępuje
dowódcę I, a później także III Baonu, tym samym zajmując etat przewidziany dla majora. Wileński Pułk
Strzelców, jako część 19 dywizji piechoty, zostaje przemianowany na 85 pułk piechoty (VIII.1922). Kończy w
Wilnie ?kurs informacji artyleryjskiej? (XII.1922) i ?kurs metodyczny praktyki oświatowej? (II.1925).
Kilkakrotnie wnioskuje o przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza, ale jego wnioski są odrzucane
(VI,X,XII.1925). oraz kurs unitarny w Rembertowie (IV.1926). Kilkakrotnie wnioskuje o przeniesienie do
Korpusu Ochrony Pogranicza, ale jego wnioski są odrzucane (VI,X,XII.1925). Zostaje oddelegowany na
stanowisko referenta ds. mobilizacji pułku (III.1929), a po kilku miesiącach przeniesiony do Korpusu Kadetów
nr 1 we Lwowie (IX.1929). Praca nauczyciela i wychowawcy, nie była jednak jego pasją, skoro i na nowej
placówce, początkowo znowu bezskutecznie ponawiał swoje prośny o przeniesienie do K.O.P. (VI.1930 i
IV.1931). Ostatecznie jednak dopiął swego otrzymując przydział najpierw do 12 Baonu K.O.P. Skałat
(XII.1932), a potem do 21 Baonu K.O.P. Niemenczyn (II.1933). Pomyślnie przeszedł też w warszawskim
dowództwie K.O.P. kurs informacyjno-wywiadowczy (III.1933). Służył także w Baonie K.O.P. Kopyczyńce (od
III 1934) i z tej placówki przeszedł w stopniu kapitana w stan spoczynku (31.VIII.1935).
?
Ostatnie lata: Po odejściu z wojska zamieszkał w miasteczku Mosty Wielkie, pow. żółkiewski (X.1935).
Niedługo później związał się ze Skałą Podolską, pow. borszczowski, gdzie został wybrany na urząd burmistrza
(I.1937). Po raz kolejny funkcję burmistrza objął w Mostach Wielkich (VII.1939).
Jego losy podczas kampanii wrześniowej nie są znane. Aresztowany w Mostach Wielkich przez NKWD
(II.1940), został osadzony w więzieniu we Lwowie. Jako osoba widniejąca na tzw. Ukraińskiej Liście
Katyńskiej (III.1940), został zamordowany przez Rosjan wiosną 1940 r. Miejsce jego spoczynku nie jest
znane.
Odznaczenia: Order Św. Anny IV klasy ?za odwagę?; Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921; Medal
Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości; Krzyż Walecznych ?
Rodzina: Osipowscy pieczętowali się odmianą herbu Łodzia i wywodzili z Ziemi Witebskiej, gdzie byli
wzmiankowani na urzędach już w XVI w. Rozrodzeni, osiedli także na innych terenach, tworząc kilka
niezależnych gałęzi rodu (m.in. orszańską, mohylewską, augustowską, oszmiańską, czy warszawską).
Aleksander Osipowski z pierwszego małżeństwa (21.VI.1917 Petersburg) z Olgą Leonardą Iwanową Berge (ur.
24.V.1898 Petersburg) miał córkę Reginę (ur. 1.IV.1918 Mohylew) i syna Ryszarda (ur. 27.I.1922 Wilno). Z
drugiego małżeństwa (26.IV.1931) z Heleną Derza (ur. 03.XI.1901 Hoholow) miał córkę Krystynę (ur.
17.XI.1932) i syna Bogdana (ur. 5.IV.1937 Mosty Wielkie). Ostrzeżeni (przez ukraińskiego sąsiada), zdołali
wcześniej uciec, unikając tym samym sowieckich represji. Obecnie potomkowie Aleksandra żyją w Polsce i
Danii.

Autor biogramu: Paweł Szymon Towpik

Źródła: Centralne Archiwum Wojskowe w Warszawie, sygn. ap 1769/89/3792 Osipowski Aleksander;
Ośrodek Karta w Warszawie, sygn. IV/W186: Lista Ukraińska, czyli lista obywateli polskich zamordowanych
na Ukrainie na podstawie decyzji Biura Politycznego WKP (beer) i naczelnych władz państwowych ZSRR z 5
marca 1940 (kopia z oryginału), s. 68, poz. 2171; Rocznik oficerski 1932, Warszawa 1932, s. 41,808; Indeks
represjonowanych, t. VI: Aresztowani w rejonie Lwowa i Drohobycza, Ośrodek Karta 1998, s.234; Lista
obywateli polskich zamordowanych na Ukrainie na podstawie decyzji biura politycznego WKP(beer) i
naczelnych władz państwowych ZSRR z 5 marca 1940 roku [w(inlove) Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na
Ukrainie, Warszawa 1994, poz. 2171 oraz dokumenty w posiadaniu rodziny (wnuków Aleksandra: Bożeny
Domańskiej-Skorupy z Krakowa i Krzysztofa Osipowskiego z Greve)."

Stryju !
Dzisiaj, w rocznicę Twych urodzin przywołuję garść wspomnień o Tobie i naszych krótkich kontaktach tuż po wojnie( przełom 1953/1954 ). Tak się złożyło, ze dopiero wówczas Cię poznałem , wywoływałeś u mnie respekt- ale przede wszystkim jestem Ci dozgonnie wdzięczny za serce i pomoc w najtrudniejszym dla mnie momencie, kiedy umarła moja mama. To Ty " wziąłeś wszystko w swoje ręce " i praktycznie zorganizowałeś pochówek mamy. Byłem takim zagubionym nastolatkiem, świat mi się zawalił , zostałem sam i tylko Ty poświęciłeś mi więcej uwagi, chociaż miałeś poważne problemy zdrowotne swojej córki ( Basia zmarła pół roku po mojej mamie). Prawdopodobnie dlatego
nie dopytywałem Ciebie- jako jedynej skarbnicy wiedzy o rodzinie - o dziadków, rodzeństwo , mego tatę - a Twojego brata , czego do dziś żałuję . Pozostała serdeczna pamięć o Tobie, co staram się wyrazić palącymi się lamkami na Twoim nagrobku.
Spij spokojnie- Stryju !

Zdjęcie z okresu Powstania Warszawskiego