(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)(*)
** SYNKU UKOCHANY **
Moje dziecko ukochane...
Serce moje łzami zalane...
Co mam Tobie życzyć...
W tak pięknym dniu ...DNIU DZIECKA...
Raduj się tam daleko...jak kiedyś na ziemi...
Ja Robercie ,będę wspominać , jak było pięknie kiedyś ..
Kocham Ciebie całym matczynym sercem..
Światełka z głębi serca ,ślę do Ciebie Robercie...
prosto do nieba....
??? ??? ??? ??? ??? ??? ???
** ROBERCIE...K.C.C.M.S. **

tesknie bardzo,już tyle lat ciebie nie ma.wnusia

Znam jedną kobietę o sercu gołębia
jej oczy to czysta tajemnic głębia ]
przy niej się goi każda ma rana
taką byłaś Ty Mamo.

Znam jedną kobietę o sercu gołębia
jej oczy to czysta tajemnic głębia ]
przy niej się goi każda ma rana
taka byłaś Mama kochana.

Zdjęcia
- ślubne (ze wspomnień córki Aleksandry
- grobu

Cmentarz na Dołach w Łodzi

Ze wspomnień córki Aleksandry Cieciury
W 1913 r. ukończył Seminarium Nauczycielskie w Łęczycy, po czym do 1914 r. był nauczycielem szkoły powszechnej we wsi Stary Koniecpol pow. Radomsko. Następnie do 1917 był nauczycielem szkoły powszechnej w Łodzi. Od października 1917 r. podjął naukę w Średniej Szkole Leśnej przy Centralnym Towarzystwie Rolniczym w Warszawie. W latach 1921 - 22 podleśniczy w Nadleśnictwie Czarnocin, a następnie do 1 września 1939 leśniczy w Nadleśnictwie Brzeziny. W okresie okupacji od 1941 do stycznia 1945 gajowy i pracownik biurowy w Leśnictwie Sękocin, a następnie do listopada 1947 r. leśniczy w Nadleśnictwie Brzeziny. Od listopada 1947 referendarz w Rejonie Lasów Państwowych w Łodzi.
Od 1 stycznia 1915 do 11 listopada 1918 r. należał do Polskiej Organizacji Wojskowej - POW w Łodzi - Okręg IV, pseudonim Zbyszko. Kończy szkołę podoficerską, jest uczniem szkoły podchorążych, rozbitej wskutek represji niemieckich w 1917 r.. W POW dochodzi do stanowiska dowódcy plutonu. W październiku 1917 r. urlopowany na studia leśne do Warszawy. W Warszawie bierze udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1917 r. Służba w Wojsku Polskim od 11 listopada 1918 do 21 października 1920 w 1 Pułku Szwoleżerów (do 8 stycznia 1919 nazwa 1 Pułk Ułanów, a od grudnia 1919 - 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego), brał udział w walkach o Wilno pod Mejszagoła w Grupie Operacyjnej gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, od listopada 1919 do czerwca 1920 urlopowany na ukończenie nauki w Średniej Szkole Leśnej.

Braciszku !
Kiedy wspominam Ciebie, to jawisz mi się jako ten młodszy od Ryśka brat, który znajdował dla mnie czas, z którym wspólnie bawiliśmy się, który był cierpliwy , wyrozumiały,opiekuńczy i któremu wreszcie zawdzięczam życie . Kiedy latem 1944r.w czasie trwającego już Powstania Warszawskiego zachorowałem na dyfteryt, a Ryśka nie było w domu ( mieszkaliśmy u znajomej na Żoliborzu), to właśnie Ty Jureczku przyniosłeś mi lekarstwo ,dzięki któremu mogę Cię dzisiaj wspominać ! To Ty wykazałeś się wielką odwagą i ryzykowałeś własnym życiem by ratować młodszego brata. Dwa m-ce potem zginąłeś po bombami.
Los nie był dla nas łaskawy- najpierw ojciec ( Katyń)
potem Rysiek, a w końcu Ty ! Biedna mama!
Nie siądziemy dzisiaj razem by świętować Twoje 89 urodziny- pozostały tylko moje wspomnienia o Tobie !
Jesteś zaliczony do Ofiar Cywilnych powstania i imiennie upamiętniony wspólnie z naszym starszym bratem Ryszardem na kamiennych kolumnach w Warszawie .To jest Twój i Rysia jedyny ślad , że istnieliście i wzorem naszego ojca walczyliście z wrogiem.
Jureczku !Śpij spokojnie i to bez względu na to gdzie znajdują się Twoje prochy! Dla mnie i mojej rodziny żyjesz nadal i tak będzie dopóki podtrzymywana pamięć o Tobie,
Ofiaruję Ci wirtualne kwiaty i modlitwę . Spoczywaj w Pokoju mój kochany Braciszku !

Jako najmłodszy w rodzinie syn dożył 69 lat - najdłużej
z całej 4-ki synów Bronisławy i Bronisława ( były
jeszcze 4 córki).
Mimo, ze osobiście nikogo poza Fonsiem nie poznałem - są zapisani w pamięci jako rodzeństwo Taty.
Spocząłeś na wieczny sen w Kłodzku i tam kierujemy nasze myśli i modlitwy, ponieważ trudno nam się zjawić z uwagi na znaczną odległość.

Śpij spokojnie , nie jesteś zapomniany!

Jestem synem Ofiary Katynia i dotąd starałem się nie epatować stratą mego ojca. Sama myśl o sposobie zadawania śmierci ludziom , których jedyną winą był fakt bycia Polakami wzbudzała i wzbudza nadal - oprócz poczucia osobistej niewyobrażalnej krzywdy -żal , że jakoś nikt z pośród aliantów nie doprowadził do wyjaśnienia i ukarania winnych tej bezprzykładnej zbrodni .
Naturalną rzeczą jest, że w miarę upływu czasu w świadomości społeczeństw bledną nawet najgorsze doświadczenia przesłonięte bieżącymi wydarzeniami. Tak staje się powoli ze "sprawą Katynia" . Obserwuję to z przykrością .Nie wystarcza okazjonalne zainteresowanie i celebrowanie rocznic- ważna jest pamięć!
Z tego względu jestem bardzo wdzięczny autorom
Pieśni o Katyniu (tekstu, muzyki i młodym wykonawcom)za poruszający apel do Rodaków, Polaków- o PAMIĘĆ ! To dla nas bardzo wiele znaczy !
Skoro tak młodzi ludzie wykazują zainteresowanie sprawą Katynia należy żywić nadzieję, że i w przyszłości będą o tym pamiętać i przekazywać dalej.
Dziękuję w tym miejscu za ogrzanie naszych serc ( mam na myśli szczególnie coraz mniej liczną grupę dzieci ofiar Katynia ) i nadzieję, że o KATYNIU POLACY NIE ZAPOMNĄ! I oto chodzi !