Anna-Krystyna była potomkiem kilku pokoleń ewangelickich osadników rolnych w okolicach Radomska: Handschów, Gutschów i Scheiblerów. W Antoniowie tak jak i w innych miejscowościach rejonu znajdował się dom modlitewny i szkoła. Religijne spajanie wspólnoty i edukacja były ważnymi obowiązkami wśród protestanckich osadników. Dlatego nawet w najmniejszej wsi był dom wspólnoty.

MAMUŚ KOCHANA DZISIAJ TWOJE IMIENINY, ALE TAM DALEKO...W NIEBIE...NIE MOGĘ NA RAZIE BYĆ Z TOBĄ...ALE MOJE MYŚLI SA PRZY TOBIE...BĘDĘ NA CMENTARZU I ŻYWE KWIATY POŁOŻĘ...NA ZNAK MOJEJ WIECZNEJ,ŻYWEJ PAMIĘCI....
*** ❤️❤️❤️***
SERDUSZKA MIŁOŚCI DLA CIEBIE MAMUŚ *****

W kwietniu bylem z twoimi corkami u ciebie w szpitalu a w maju odeszlas ,bardzo tesknimy za toba.

❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️
** SYNKU MÓJ KOCHANY **

JUŻ INACZEJ WYGLĄDA DZIŚ ŚWIAT...
TERAZ SMUTEK W OCZACH I W SERCU MNÓSTWO ŁEZ.
BYŁEŚ MEGO ŻYCIA OZDOBĄ , A TERAZ OKRUTNY ŻAL...
TO JUŻ 111 MIESIĘCY SYNKU KOCHANY!!!
NIGDY NIE POGODZĘ SIĘ Z TWOIM ROZSTANIEM ...NIGDY !!!

❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️
** SERDUSZKA MIŁOŚCI DLA CIEBIE **

❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️
** SYNKU MÓJ KOCHANY **

A CZAS PŁYNIE ,JAKBY NIGDY NIC..
GŁOŚNO LICZY MOJE ŁZY...
W JEGO RĘCE ODDAM SIĘ...POCZEKAM KILKA DNI..
A GDY WRESZCIE ZNÓW,STANĘ Z TOBĄ TWARZĄ W TWARZ...POWIEM TOBIE !
JAK BYŁO TU CIEBIE BRAK ...SMUTNO...I CIĄGŁY ŻAL...

❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️*** ❤️❤️❤️
** KOCHAM CAŁYM SERCEM **

Nie znałam Cię ale żyjesz w sercach i pamięci całej naszej (Twojej) Rodziny.
Ten wirtualny bukiet, to kwiaty które kładę na Twoim Grobie w imieniu Twojego Brata a mojego Dziadka śp Jana Jasinowskiego, który robił wszystko by Cię znależć. Niestety, nie znalazł nawet Twojego Grobu...
Córka Martusi

...Panie Zbyszku, a wybierałem się na Pański koncert we Wrocław.... Wielka szkoda...... i wielka strata dla polskiej muzyki.

Dzisiaj przypadac kolejna rocznica smierci Mistrza.
Panie Tadeuszu pamietamy.

Czlonkowie PLZPiT MAZOWSZE Malgosia i Mirek Nadrowscy

HISTORIA PRZEMÓWIŁA
1886.
Walenty Rzucidło...
stryj i bratanek
Był 21 dzień maja 1886 roku. Na
cmentarzu parafialnym w Świlczy dobiegała
końca przejmująca ceremonia pogrzebowa
dwudziestoletniego gimnazjalisty
Walentego Rzucidło. Pożegnalną
mowę wygłosił przyjaciel i szkolny kolega
Jan Balicki, późniejszy profesor teologii
i błogosławiony kapłan Kościoła katolickiego.
Wśród tłumu parafian, rodziny,
przyjaciół i znajomych zmarłego nie
mogło zabraknąć starszego brata Andrzeja
z niedawno poślubioną, w lutym tego
roku, Marią. Jak się okazało Maria była w
drugim miesiącu ciąży i w Wigilie Bożego
Narodzenie (24 grudnia 1886 r.) urodziła
zdrowego i silnego syna. W drugi
dzień świąt, 26 grudnia, ochrzczono go
w świeleckim kościele, nadając mu imię
po zmarłym stryjku, Walenty.
Rzucidłowie byli bogatą, kmiecą rodziną
w ówczesnej Świlczy. U schyłku
czasów pańszczyźnianych w połowie
XIX w. ich gospodarstwo oznaczone numerem
konskrypcyjnym „56” liczyło 37
mórg i 115 sążni powierzchni. Nic więc
dziwnego, że kmiecy syn Andrzej poślubił
równie bogatą, gospodarską córkę
Marię Kubiczównę. Po pierworodnym
synu Walentym na świat przeszły kolejne
dzieci: Helena (ur. 1889 r.), Zofia (ur.
1891 r.), Wiktoria (ur. 1893 r.), Katarzyna
(ur. 1895 r.), Józef (ur. 1898 r.), Zofia (ur.
1900 r.), Ludwika (ur. 1902 r.) i Maria (ur.
1908 r.). Dwie starsze dziewczynki, Zofia
i Wiktoria, zmarły przedwcześnie
w czasie epidemii dyfterytu (błonicy) zimą
1894/1895 r. Dzieciństwa nie przeżyła
również najmłodsza córka, Maria, umierając
na zapalenie płuc w 1912 r.
Czas nauki i studiów
Po ukończeniu pierwszego etapu nauki
w Szkole Ludowej w Świlczy, rodzice
podjęli decyzję, aby dalej kształcić Walentego.
W latach 1901-1911 odbywał
naukę w rzeszowskich gimnazjach.
Zaczął w jedynym wówczas, Cesarsko
Królewskim Gimnazjum, dawnej pijarskiej
wszechnicy wiedzy, które przybrało
imię ks. Stanisława Konarskiego. Od
roku szkolnego 1904/1905 kontynuował
zdobywanie wiedzy w nowoutworzonym
II C.K. Gimnazjum. Naukę zakończył na
powrót w I Gimnazjum, składając tam egzamin
maturalny 4 lutego 1911 r.
Do 1914 r. ukończył 4 semestry prawa
na Uniwersytecie Lwowskim (zdany
pierwszy państwowy egzamin prawa).
Został urzędnikiem Wydziału Krajowego
we Lwowie i zamieszkał przy ulicy
Głowackiego 26. Informacje te, zawarte
w kartotece wojskowej znajdują również
potwierdzenie w sprawozdaniach obu
ówczesnych rzeszowskich gimnazjów,
jak również w Księdze adresowej miasta
Lwów z roku 1916.
W armii austriackiej
W drugim roku I wojny światowej,
8 czerwca 1915 r. został zmobilizowany
i trafił do batalionu zapasowego 17 pułku
piechoty obrony krajowej. Od sierpnia
do września tego roku uczestniczył
w kursie oficerskim X korpusu w Bazin
koło Preszburga. W kolejnych miesiącach
jesieni 1915 r. i zimy 1915/1916 r.
Artur Szary
Kapitan Walenty Rzucidło ze Świlczy
(1886-1940)
Zapiska metrykalna „Liber naturom Świlcza” dot. urodzin i chrztu Walentego Rzucidło.
Fot. A. Szary
Kpt. Walenty Rzucidło z rodziną, podczas zabawy na śniegu. Fot. w zbiorach J. i Z. Ponurskich
„Trzcionka” nr 81/2017 57
HISTORIA PRZEMÓWIŁA
pełnił służbę w batalionie zapasowym
17 pułku piechoty obrony krajowej w Krakowie.
W pierwszej połowie roku 1916
(luty/marzec) przeniesiono go do formacji
marszowej w Przemyślu, z którą już
od 1 kwietnia wziął udział w działaniach
wojennych na Pobrzeżu Austriackim
w Dalmacji. Stamtąd wysłano go na kolejny
oficerski kurs (czerwiec-sierpień
1916 r.) do St. Peter w Krainie. Po zakończeniu
kursu otrzymał rozkaz przeniesienia
do 31 pułku obrony krajowej i wraz
z nim skierowany został na front w okolice
Brodów na pograniczu ziemi lwowskiej
i Wołynia. W służbie frontowej spędził prawie
siedem miesięcy. Pod koniec marca
1917 r. przeniesiony został do batalionu
zapasowego macierzystego pułku.
Od czerwca do listopada 1917 r. brał
udział w 10 i 11 ofensywie włoskiej nad
Isonzo i w Tyrolu. Tam został ranny i trafił
do szpitala w Nyiregyhaza na Węgrzech
(listopad/grudzień 1917 r.) a potem na
urlop jako rekonwalescent. Pod koniec
stycznia 1918 r. wrócił do służby w 31 pp.
Od września do listopada 1918 r. zdążył
jeszcze wziąć udział w działaniach frontowych
na ternie Francji. Tam zastał go
upadek państw centralnych oraz zakończenie
działań wojennych.
W okresie służby w armii austriackiej
był dwukrotnie awansowany na stopnie
oficerskie: na stopień chorążego (fähnrich)
1 lutego 1917 r. oraz podporucznika (leutnant)
– 1 lipca 1917 r. Był także dwukrotnie
odznaczony: Medalem Zasługi Wojskowej
(Signum Laudis) oraz Krzyżem
Wojskowym Karola (Karl-Truppenkreuz).
W Wojsku Polskim
Po ustaniu walk pierwszowojennych
i powrocie z frontu zachodniego ppor. Walenty
Rzucidło zgłosił się do powstającego
Wojska Polskiego. Już 13 listopada
1918 r. wstąpił w szeregi Pułku Piechoty
Ziemi Rzeszowskiej (17 pułku piechoty)
w Rzeszowie. Od listopada 1918 r. do
kwietnia 1919 r. pełnił obowiązki dowódcy
dworca w Ząbkowicach. Stamtąd powrócił
do 17 pułku piechoty. Ale już
od maja 1919 r. walczył w 2 batalionie
14 pułku piechoty, w 4 dywizji gen. Franciszka
Aleksandrowicza, przeciwko Ukraińcom
i bolszewikom. Aktywność wojskową
popr. Rzucidło na krótko przerwała
choroba i pobyt w lwowskim szpitalu,
od września do grudnia 1919 r. Ze szpitala
został odkomenderowany najpierw do
17, a później – 76 lidzkiego pułku piechoty.
W szczytowym momencie zmagań
polsko-bolszewickich służył kolejno jako
dowódca kompanii zapasowej, oficer
ewidencyjny, wreszcie jako dowódca
kompanii marszowej. Z tego okresu służby
zachowały się dwie opinie dotyczące
ppor. Walentego Rzucidło:
11 lutego 1920 r.: „Bardzo dzielny oficer,
sumienny, taktowny, wpływa dodatnio
na podwładnych, godzien zupełnego
zaufania, nadaje się na dowódcę kompanii”
Podpisał dowódca baonu zapasowego
mjr Zapolski”.
3 kwietnia 1920 r.: „Od dnia 27 II 1920 r.
drugi adiutant baonu zapasowego sumienny,
ścisły, pilny oficer zupełnego
zaufania. Czysty, szczery charakter,
grzeczny i taktowny. Nadaje się na pierwszego
adiutanta i dowódcę kompanii.
Poza tym tylko nie piękne pismo”.
Po zakończeniu wojny z bolszewikami
por. Walentego Rzucidło skierowano
na kurs referentów oświatowych w Warszawie.
W lutym 1921 r. przydzielony
został do 40 pułku piechoty „Strzelców
Lwowskich” i powierzono mu zadanie
prowadzenia kursów czytania i pisania
dla żołnierzy analfabetów. Równocześnie
obarczono obowiązkami prac kancelaryjnych.
Z powierzonych zadań wywiązywał
się sumiennie, co potwierdzają
wpisy pochwalne dowódców.
Przełom 1921/1922 r. stanowił krótki
okres przerwy w służbie wojskowej Walentego
Rzucidło co było związane z demobilizacją
polskiej armii po wojnie bolszewickiej
i przeniesieniu wielu oficerów
do rezerwy. Do wojska i 40 pp. we Lwowie
powrócił 30 marca 1922 r. Na początku
nowego okresu służby dowództwo
dość niefortunnie odkomenderowało
go na czwarty kurs oficerski w szkole
podchorążych w Warszawie w sierpniu
1922 r. po kilku dniach został z niego
odesłany z uwagi na niewystarczającą
liczbę miejsc. W rodzimym pułku przydzielono
go na stanowisko młodszego
oficera 7 kompanii. W służbie i w życiu
pułkowym wiodło mu się raczej średnio.
Nie awansował i był przesuwany pomiędzy
kompaniami jako młodszy oficer lub
pełniący obowiązki dowódcy w czasie
urlopu kolegów. W latach 1923-1924
skierowano go na dwa szkolenia. Jeden
był związany z bronią gazową (w Warszawie).
Drugi, w 6 pułku saperów
w Przemyślu, miał na celu przygotowanie
go do objęcia dowództwa plutonu
pionierów przy 40 pp.
Walenty Rzucidło w latach 30. XX w.
Fot. w zbiorach J. i Z. Ponurskich
Walenty Rzucidło z dziećmi, córką Ireną
i synem Zbigniewem.
Fot. w zbiorach J. i Z. Ponurskich
Zbigniew Rzucidło.
Fot. w zbiorach J. i Z. Ponurskich
Irena Rzucidło.
Fot. w zbiorach J. i Z. Ponurskich
58 „Trzcionka” nr 81/2017
W czasie zdobywania doświadczenia
saperskiego i umiejętności jazdy konnej
– niezbędnych umiejętności dla dowódcy
pułkowych pionierów – przyszedł czas
na kolejny oficerski awans. 18 grudnia
1924 r. Walenty Rzucidło został mianowany
kapitanem Wojska Polskiego. W listopadzie
1925 r. objął dowództwo plutonu
pionierów 40 pp. W plutonie tym pozostał
do końca swojej służby w lwowskim
pułku, tj. do końca 1926 r.
Wiosną 1927 r. został przeniesiony do
18 batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza
„Rokitno”. Tam służył kolejne 5 lat, do
stycznia 1932 r. W roku 1927 pełnił obowiązki,
kolejno, w 1 i 17 kompani 18 batalionu
KOP. Następnie przesunięto go na
stanowisko kwatermistrza baonu. Ostatecznie
służbę tam zakończył jako oficer
materiałowy. 28 stycznia 1932 r. kpt. Walenty
Rzucidło zdał egzamin na referenta
Powiatowej Komendy Uzupełnień w Rzeszowie
i przyjął stanowisko Kierownika
II referatu PKU w Rzeszowie.
W okresie służby w Wojsku Polskim
Walenty Rzucidło był dwukrotnie awansowany:
na stopień porucznika (1 grudnia
1919 r.) oraz kapitana (18 grudnia
1924 r.). Był także dwukrotnie odznaczony:
Medalem Pamiątkowym za Wojnę
1918-1920 oraz Medalem Dziesięciolecia
Odzyskanej Niepodległości.
Rodzina
W dniu 14 października 1920 r.
w kościele pw. Św. Antoniego, przy ulicy
Łyczakowskiej, poślubił Marię Konaszewicz-
Wrońską, urzędniczkę Uniwersytetu
Jana Kazimierza we Lwowie. W dniu
26 czerwca 1926 r. przyszła na świata ich
córka Irena. Dwa lata później, 5 czerwca
1928 r., urodził się syn Zbigniew.
Publikowane w latach 20 i 30. okresu
międzywojennego informatory doty-
HISTORIA PRZEMÓWIŁA
Ostatecznie został wywiedziony do Kijowa
i zamordowany wiosną 1940 r. na
mocy decyzji Biura Politycznego KC
WKP(b) z dnia 5 marca 1940 r. Jego nazwisko
znajduje się na tzw. ukraińskiej
liście katyńskiej. Tabliczkę z jego nazwiskiem
można odnaleźć na cmentarzu
wojskowym w Bykowni (dzielnica Kijowa)
oraz Kaplicy Katyńskiej Katedry Polowej
Wojska Polskiego w Warszawie
oraz na Epitafium Katyńskim w Muzeum
Katyńskim w warszawskiej cytadeli.
Maria Rzucidło, c. Józefa wraz z dziećmi,
Ireną i Zbigniewem, jako żona polskiego
oficera została deportowana do
miejscowości Kargasok, ul. Kołchoźna
21, w obwodzie Nowosybirskim.
Rodzinie Kapitana Rzucidło udało się
wydostać z łagru i ze Związku Radzieckiego.
Wrócili do Polski w 1946 r. Maria
Rzucidłowa wraz z dziećmi zamieszkała
we Wrocławiu i podjęła tam pracę w administracji
przeniesionego ze Lwowa
uniwersyteckiego Wydziału Lekarskiego.
Przez kolejne dziesięciolecia pełniła
obowiązki szefowej sekretariatu Wydziału
Lekarskiego Akademii Medycznej we
Wrocławiu. W tym czasie studia medyczne
ukończyła tam córka Irena Rzucidło-
Ponurska i syn Zbigniew Rzucidło. Irena
rozwijała swoja zawodową karierę jako
chirurg. Zbigniew uzyskał stopień naukowy
doktora nauk medycznych i realizował
się w specjalizacji histopatologa
i ginekologa. Był autorem kilku patentów
medycznych i opisu nieznanych dotychczas
jednostek chorobowych.
Znamienny jest fakt, że Walenty Rzucidło
wyszedł ze Świlczy. Związał się
i założył rodzinę we Lwowie, a groby jego
oraz jego bliskich rozsiane są na przestrzeni
kilku tysięcy kilometrów od Kijowa
po Wrocław. Na cmentarzu w Świlczy
jest pochowany Zbigniew Rzucidło
syn Walentego. Nagrobek ten jest też
symboliczną mogiłą Walentego. Warto
nadmienić iż na kościele parafialnym
w Świlczy znajduje się tablica z nazwiskami
żołnierzy poległych i zamordowanych
w latach II wojny światowej, ufundowana
z inicjatywy kombatantów Armii
Krajowej Placówki „Świerk” Świlcza
w 1990 r. Wśród nich znajduje się imię
i nazwisko zamordowanego przez NKWD,
opisanego w niniejszym artykule, kapitana
Wojska Polskiego.
Serdeczne podziękowania kieruję
do rodziny kpt. Walentego Rzucidło, za
pomoc w zebraniu, udostępnieniu
i skompletowaniu materiałów dotyczących
jego biografii. Wielkie zaangażowanie,
które śmiało można nazwać
pasją badawczą, to zasługa
p. Zbigniewa Rzucidło i p. Anny Dolińskiej
z d. Nowak (wnuków siostry rzeczonego
kapitana, Ludwiki z Rzucidłów
Rządeczki) oraz córki p. Zbigniewa
p. Katarzyny Zdonek. Wszyscy oni
są mieszkańcami Stalowej Woli, ale
wielkim sercem pozostali w Świlczy,
czące pracowników Uniwersytetu Jana
Kazimierza we Lwowie dostarczają informacji
o miejscu zamieszkania żony
Walentego Marii z d. Konaszewicz-Wrońskiej.
Otóż podany jest tam adres początkowo
przy ul. Hofmana 24, później przy
ul. Kłuszyńskiej 7. Adres zamieszkania
przy ul. Hofmana 24 jest wykazany również
w wojskowej dokumentacji kpt.
Walentego Rzucidło.
Sowieckie represje
Kpt. w st. spoczynku. Walenty Rzucidło
został aresztowany przez NKWD jesienią
1939 r. we Lwowie. Przez kolejne
tygodnie był przetrzymywany w tamtejszych
aresztach śledczych i więzieniach.
Zbigniew i Irena, zdjęcie z wakacji. Fot. w zbiorach J. i Z. Ponurskich
Tabliczka z nazwiskiem kpt. Walentego
Rzucidło z Kaplicy katyńskiej Katedry
Polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Fot. A. Szary
Tabliczki na mogile zamordowanych
w Kijowi i pochowanych na cmentarzu
w Bykowni. Fot. Archiwum
„Trzcionka” nr 81/2017 59
HISTORIA PRZEMÓWIŁA
Korpus Ochrony
Pogranicza (KOP)
Formacja wojskowa utworzona
w 1924 r. do ochrony wschodniej granicy
II Rzeczypospolitej przed penetracją
agentów, terrorystów i zwartych
uzbrojonych oddziałów dywersyjnych
przerzucanych przez sowieckie
służby specjalne z terenu ZSRR na
terytorium II Rzeczypospolitej. Pierwszym
dowódcą KOP-u został gen. bryg.
Henryk Odrowąż-Minkiewicz.
Podstawową jednostką taktyczną
Korpusu Ochrony Pogranicza były
bataliony. Jednym z nich był 18 batalion
graniczny „Rokitno”.
Jego obsada personalna we wrześniu
1928 r. przedstawiała się następująco:
dowódca batalionu – mjr
Edward Szymoniewski, adiutant batalionu
– kpt. Stanisław Piela, kwatermistrz
– mjr Czesław Józefczyk, płatnik
– por. Wacław Koszela, oficer materiałowy
– kpt. Walenty Rzucidło,
oficer żywnościowy – por. Franciszek
Nowak, oficer wywiadowczy – por.
Antoni Bem, lekarz – kpt. Henryk Mioduszewski,
oficer łączności – por. Henryk
Niedziałkowski, dowódca kompanii
szkolnej – kpt. Józef Kulczycki, dowódca
1 kompanii granicznej – kpt.
Mieczysław Sokołowski, dowódca
2 kompanii granicznej – kpt. Stanisław
Gumowski, dowódca 3 kompanii granicznej
– kpt. Alfons Kubosz.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Batalion_
KOP_%E2%80%9ERokitno%E2%80%9D
Zadania plutonu pionierów
Pluton pionierów zawierał specjalistów i sprzęt do prac pionierskich piechoty.
Dostarczał także kierowników zespołów do większych prac nad umocnieniem terenu,
wykonywanych przez oddziały strzeleckie. Do tak zarysowanych zadań pionierskich
należało: budowa i maskowanie stanowisk ogniowych, oczyszczanie przedpola
z wszystkiego co ogranicza pole ostrzału, budowa sieci łączności pomiędzy stanowiskami,
budowa przeszkód przeciwko piechocie i broni pancernej nieprzyjaciela
naturalnych, budowa schronisk i schronów, niszczenie i przekraczanie przeszkód,
niszczenie torów kolejowych, brodów, dróg, grobli, linii telefonicznych i telegraficznych,
stacji kolejowych, niszczenie przejętej broni, amunicji, samochodów, przygotowywanie
pułapek, przekraczanie rzek, przygotowywanie miejsc biwakowych itd.
Dowódca plutonu pionierów był technicznym doradcą dowódcy pułku oraz kierownikiem
prac inżynieryjnych.
Źródło: http://pionierzy40pp.dobroni.pl/media/index.php?pokaz=kontent&idKontent=439&MediumID=308
Epitafium w Muzeum Katyńskim w warszawskiej Cytadeli. Fot. K. Kosiak (Muzeum
Katyńskie, Oddziału Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie)
Przedmioty należące do Polaków pochowanych na cmentarzu w Bykowni. Fot. Archiwum
Dyplomy lekarskie Ireny Rzucidło-Ponurskiej i Zbigniewa Rzucidło. Fot. K. Zdonek
poszukując śladów i wspomnień
o swoich przodkach.
Wyrazy wdzięczności i uznania kieruję
także do p. Jarosława Ponurskiego
i jego córki p. Zuzanny Ponurskiej
z Warszawy, którzy na potrzeby niniejszego
artykułu udostępnili rodzinne
fotografie swojego przodka (dziadka)
kpt. Walentego Rzucidło.
60 „Trzcionka” nr 81/2017
HISTORIA PRZEMÓWIŁA WKŁADKA
Bykowania
Tajne sowieckie cmentarzysko
ofiar NKWD w dzielnicy Kijowa. Znajdowało
się w sosnowym lesie, tuż przy
szosie wylotowej z Kijowa do Browar.
W 1937 roku, z rozkazu Stalina NKWD
rozpoczęło masowe egzekucje. Więźniów
rozstrzeliwanych w kijowskich
więzieniach przywożono potajemnie
do bykowniańskiego lasu. Historycy
Polski i Ukrainy szacują, że w Bykowni
może być pogrzebanych około 20 tysięcy
ludzi. Jest to prawdopodobnie
największe miejsce spoczynku ofiar
represji z okresu stalinowskiego na
terenie byłego Związku Radzieckiego.
Źródło: Mieczysław Góra, BYKOWNIA – czwarty
cmentarz katyński
Bibliografia:
• Aresztowani w rejonie Lwowa i Drohobycza,
b.m.w. 1998
• Centralne Archiwum Wojskowe im. Bolesława
Waligóry, sygn. 1235. Rzucidło
Walenty
• Dziennik dziewiętnasty 1916. Księga adresowa
król. stoł. miasta Lwowa, Lwów
1916
• Księga jubileuszowa Liceum Konarskiego
w Rzeszowie 1658–2008, red. J. Świeboda,
Rzeszów 2008
• Lista obywateli polskich zamordowanych
na Ukrainie na podstawie decyzji Biura
Politycznego WKP(b) i naczelnych władz
ZSRR z 5 marca 1940, kopia Ośrodek
KARTA (sygn. IV/W186). Lista ukraińska
pozycja 1054
• Spis rodzin wojskowych wywiezionych do
ZSSR, z. III. (Instytut Sikorskiego, Londyn)
• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum
Wyższego w Rzeszowie za rok szkolny
1901, Rzeszów 1901
• Sprawozdania Dyrekcyi C. K. Wyższego
Gimnazyum w Rzeszowie za rok szkolny
1902, Rzeszów 1902
• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Gimnazyum
w Rzeszowie za rok szkolny 1905, Rzeszów
1905
• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I Wyższego
Gimnazyum w Rzeszowie za rok szkolny
1908, Rzeszów 1908
• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I Wyższego
Gimnazyum w Rzeszowie za rok szkolny
1910, Rzeszów 1910
• Śladem zbrodni katyńskiej, Warszawa
1998
• Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie.
Skład uniwersytetu w roku akademickim
1920/1921, Lwów 1927
• Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie.
Skład uniwersytetu w roku akademickim
1927/1928, Lwów 1927
• Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie.
Skład uniwersytetu w roku akademickim
1936/1937 i 1937/1938, Lwów 1936
Doktor Irena Rzucidło-Ponurska wśród kolegów z zespołu prof. Wiktora Brossa.
Fot. Archiwum
Uroczyste nadanie stopnia doktora nauk medycznych Zbigniewowi Rzucidło
(pośrodku). Fot. w zbiorach A. Dolińskiej
Tablica nagrobna Marii Rzucidłowej
(1894-1969) oraz Ireny Rzucidło-Ponurskiej
(1926-1972) na cmentarzu we Wrocławiu.
Fot. Z. Ponurska
Zachowane u rodziny w Świlczy oficerskie
ostrogi kpt. Walentego Rzucidło.
Fot. Z. Rzucidło
Tablica nagrobna dr. Zbigniewa Rzucidło
(1928-1984) oraz tablica pamiątkowa kpt.
Walentego Rzucidło (1886-1940) na
cmentarzu w Świlczy. Fot. K. Zdonek

Stare Powązki

Cmentarz Wojskowy - Powązki, kwatera D/18/P (4/2)

W składzie I pułku piechoty Legionów walczył aż do kryzysu przysięgowego, po czym był internowany i wcielony do armii austriackiej. Na froncie włoskim pozostawał do połowy 1918 roku. 3 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 5 pp Legionów. Następnie służył w 1 pp Leg. i 36 pułku piechoty, w których walczył do końca wojny przeciwko bolszewikom jako dowódca plutonu i kompanii.
Awansował: do stopnia podporucznika w roku 1919, porucznika w 1921. Od roku 1922 służył w PKU Dubno, 50 i 43 pułku piechoty. W roku 1924 awansował do stopnia kapitana. W latach 1928-1933 pracował w gabinecie MSWojsk., jako przedstawiciel przy Okręgowym Urzędzie Ziemskim w Łucku. W roku 1933 przydzielony do 24 pp w Łucku, był adiutantem pułku, później oficerem placu.
We wrześniu 1939 zagarnięty do niewoli sowieckiej, osadzony w Starobielsku, zamordowany w Charkowie.

źródło: K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 231