W książce adresowej z 1929r. (Polish directory) pod hasłem Kalembina została podana informacja:
"Młyny (moulins): Kwieciński S."

Tragiczny los spotkał 3. kompanię kapitana Antoniego Sangowskiego, liczącą 50 legionistów. Polacy w trakcie przemarszu przez puszczę, zostali otoczeni przez przeważające siły powstańców. Sangowski zdecydował się pertraktować i uzyskawszy obietnicę, że po złożeniu broni wszyscy zostaną puszczeni wolno – skapitulował. Gdy tylko żołnierze oddali ostatni karabin, zostali wyłapani i przywiązani do drzew. Następnie partyzanci zaczęli obcinać im uszy, nosy i języki oraz wydłubywać oczy. Z tej rzezi udało się wyrwać czterem żołnierzom i samemu Sangowskiemu. Po ewakuacji do Cap 9 listopada, okazało się, że w batalionie pozostało przy życiu jedynie 278 żołnierzy (w tym większość była chora na żółtą febrę). 1 grudnia 1802 r. resztki batalionu wcielono do 31. półbrygady francuskiej. W marcu 1803 r. 113. półbrygada była tak przetrzebiona, że myślano o jej skreśleniu z ewidencji (ostatecznie jej niedobitki wcielono do 114. półbrygady).

Ciociu wczoraj oglądałem koncert jubileuszowy Maryli. Wśród zagranych utworów znaleźli się też "Łatwopalni"...Dodaje Ci dzisiaj przy profilu link do teledysku. Cóż mogę więcej zrobić.....to piękny kawałek....

Mieczysława Kowalska urodziła się 1 stycznia 1902 roku w Warszawie. W 1923 r. wstąpiła do klarysek kapucynek w Przasnyszu, przyjmując imię Maria Teresa od Dzieciątka Jezus. Pięć lat później złożyła śluby wieczyste. Mimo że była chorowita, pełniła w klasztorze liczne obowiązki - m.in. zakrystianki, furtianki, bibliotekarki, a także mistrzyni nowicjatu.
2 kwietnia 1941 r. Niemcy aresztowali całą wspólnotę klasztorną z Przasnysza. Maria Teresa została osadzona w obozie koncentracyjnym w Działdowie. Po ciężkiej chorobie zmarła tam śmiercią męczeńską 25 lipca 1941 r. Jej pełne spokoju oddanie życia dodało wiary siostrom. Dwa tygodnie po śmierci s. Marii Teresy kapucynki zwolniono z obozu. W przekonaniu sióstr, to właśnie ofiara cierpienia i męczeńskiej śmierci Marii Teresy wyjednała im uwolnienie i przeżycie koszmaru II wojny światowej.
Mniszka z Przasnysza została beatyfikowana w gronie 108 męczenników II wojny światowej przez św. Jana Pawła II podczas Mszy sprawowanej w Warszawie w dniu 13 czerwca 1999 r.

• ☘️ •*`*• ´❤️¸. •*`*• ´❤️¸. •*`*• ☘️ •
*** SYNKU MÓJ KOCHANY ***
******************************
TO BYŁA NIEDZIELA...GODZINA 8-MA....ROK 1977...JAK PRZYSZEDŁEŚ NA ŚWIAT...
SYNKU, TO BYŁY TWOJE URODZINY !!!
Z MIŁOŚCI ZRODZONY...MIŁOŚCIĄ OBDARZONY...TYLKO DLACZEGO TAK KRÓTKO ŻYŁEŚ ...?
DZISIAJ MIAŁBYŚ 40 LAT !!!
TERAZ JESTEŚ W NIEBIE...MOJE MYŚLI SĄ TAM , GDZIE TY...
WIDZĘ CIEMNOŚĆ... SŁYSZĘ CISZĘ...CZUCIA BRAK...
SĄ TYLKO ŁZY...OGROMNA TĘSKNOTA... A W SERCU ŻAL I GORYCZ...
MOJE ŻYCZENIE - BĄDŹ SZCZĘŚLIWY W NIEBIE , OTOCZONY MIŁOŚCIĄ BOGA...
A DZISIAJ ... MSZA ŚWIĘTA ... BIAŁE ZNICZE ... ŻYWE KWIATY I W MYŚLACH MOJE SERCE NA DŁONI...
TO SĄ SYNKU KOCHANY , SYMBOLE MOJEJ WIELKIEJ MIŁOŚCI DO CIEBIE...
MOŻE W KOŃCU ZE SZCZĘŚCIA ZAPŁACZĘ...KIEDY CIĘ SPOTKAM ...PRZYTULĘ...ZOBACZĘ...
ŻYJĘ NADZIEJĄ.......................

• ☘️ •*`*• ´❤️¸. •*`*• ´❤️¸. •*`*• ☘️ •
*** K.C.S.B.M. NA ZAWSZE ***

Powszechna Wystawa Krajowa we Lwowie 1894r.
Zdjęcia z prywatnych zbiorów Stanisława Kliszcza.

Powszechna Wystawa Krajowa we Lwowie.
Zdjęcia z prywatnych zbiorów Stanisława Kliszcza (wnuka Wilhelma Aleksandra Wincentego Kliszcza)

Krótka wzmianka.
Z opowieści rodzinnych - zasłyszanych wiem, że namawiano Bronisława (przed aresztowaniem) by powrócił do Chmielnika, oraz, że miał żonę i córkę.

Tato ! 78 lat temu po raz ostatni ( o czym wtedy nie myślałeś ani nie zastanawiałeś się nad tym )obchodziłeś swoje urodziny. Kończyłeś 47 lat i zapewne było Ci gorzko, ciężko - ale mimo to włączaliście się do innych oddziałów , byle tylko walczyć. Bo dowódca Waszej Armii
Prusy- generał Dąb Biernacki w ostatecznym
rozrachunku okazał się tchórzem i już 5 września porzucił swoje wojsko w cywilnym ubraniu i niebawem " odnalazł " się na Zachodzie.
W tej dacie nie istniała już jako formacja 36 Dyw.Armii Prusy,pomimo iż walczyliście rozproszeni w walkach pod Kazanowem, Iłżą , Szydłowcem, a potem w ramach Armii Lublin pod Opolem Lubelskim- w tym ogólnym eksodusie na wschód nie można już było racjonalnie działać ! A przecież żołnierze wraz ze swoimi dowódcami pomimo zmęczenia i beznadziejności nie poddawali się, chcieli walczyć dalej !Najgorsze było jednak jeszcze przed Wami- czyli 17 wrzesień ! Niczego Wam i Tobie los nie oszczędził !
Ciężko się robi na duszy, kiedy poznaje się Wasze losy z lektur L.Głowackiego " Armia Lublin "", a przede wszystkim Piotra Zarzyckiego "Południowe Zgrupowanie Armii " Prusy " .To nie mogło się udać wobec ówczesnej polityki naczelnego dowództwa. Obyśmy na przyszłość wyciągnęli z tego właściwe wnioski !
Autor Piotr Zarzycki w podsumowaniu swego dzieła stwierdza - oddając hołd pamięci poległym i pomordowanym żołnierzom Południowego Zgrupowania Armii "Prusy", że próbowali wykonać NIEWYKONALNY rozkaz obrony Ojczyzny we wrześniu 1939r.
Po raz kolejny w naszej historii mamy do czynienia z paradoksem- zwyciężeni są naszymi bohaterami !
Tato ! Pamiętamy o Tobie nie tylko dlatego, że zginąłeś w Katyniu ale również dlatego, że nie znając Cię stałeś się nam taki bliski, ludzki, a pamięć o Tobie i utrwalanie tej pamięci stało się misją Twojego najmłodszego syna i jego rodziny.
Wyraziliśmy zgodę, by Twoja sylwetka stała się bohaterem konkursowej pracy pt."Sprzączki i guziki z orzełkiem ze rdzy..." jednej z łódzkich licealistek ( zwróciła się do nas z prośbą poprzez " Ogrody wspomnień)i ku obopólnej radości zdobyła I miejsce, a praca jej znalazła się jako eksponat w Muzeum Katyńskim w Warszawie .
Dedykujemy Ci w dniu Twych Urodzin nasze myśli , modlitwy oraz pamięć! Spoczywaj w Pokoju- Tato !
Cześć Twej Pamięci- Tato !
Uwieczniliśmy również pamięć o Tobie w portalu historycznym Przesyłam link:
http://historykon.pl/list-syna-do-pplk-bronislawa-pinieckiego-zamordowanego-w-katyniu/

Oddział: Armia Krajowa - I Obwód "Radwan" - Podobwód "Sławbor" - batalion "Iwo", następnie zgrupowanie "Radosław" - Pułk "Broda 53" - kompania "Parasol"
Szlak bojowy: Ochota - Śródmieście Południe - Górny Czerniaków

Biogram nadesłany przez rodzinę Pana Piotra:

Komisarz Policji Państwowej Piotr Mormul urodził się 10 listopada 1889 roku w Baworowie, jako drugie z ośmiu dzieci Mikołaja i Antoniny z domu Zubyk, włościan małorolnych. W latach 1896 do 1902 uczęszczał do szkoły powszechnej w Baworowie, którą ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Do roku 1907 pracował przy rodzicach, zajmując się hodowlą pszczół, a następnie do roku 1910 w handlu - z początku jako praktykant, a następnie kierownik sklepu Kółka Rolniczego w Baworowie. W tym czasie był czynnym członkiem Towarzystwa gimnastycznego "Sokół" oraz należał do zarządu czytelni w charakterze sekretarza.

W październiku 1910 Piotr został wcielony do austriackiego 15 pułku piechoty, przy którym odbył trzyletnią obowiązkową służbę wojskową. Dnia 1 września 1913 roku wstąpił do austriackiej Żandarmerii Krajowej we Lwowie, a po odbyciu 6-miesięcznego kursu szkoleniowego został przydzielony do służby w powiecie łańcuckim. W żandarmerii tej służył do 31 października 1918 roku. Z dniem 1 listopada 1918 roku przeszedł automatycznie do żandarmerii polskiej w Łańcucie. W czerwcu 1919 został przydzielony do pracy biurowej w Okręgowym Dowództwie żandarmerii w Przemyślu, gdzie pracował do dnia 30 listopada 1919. Dnia 1 grudnia 1919 został przeniesiony z Żandarmerii Krajowej do Policji Państwowej w Przemyślu. W roku 1921 był przeniesiony do Łucka wraz z awansem na stopień starszego przodownika.

W styczniu 1922 roku Piotr poznał swą przyszłą żonę Annę Prochazkę pochodzącą z czeskiej rzemieślniczej rodziny osiadłej od kilku pokoleń na Wołyniu. Dnia 28 czerwca 1922 Piotr i Anna zawarli związek małżeński w kościele katedralnym w Łucku. Wkrótce po ślubie, w listopadzie 1922 Piotr skierowany został na wyższy kurs oficerski do Warszawy, zaś po 6 miesiącach mianowany kierownikiem Komisariatu Policji w Łucku. Wkrótce został przeniesiony, jako zastępca komendanta powiatowego, do miasta Głębokie w powiecie Dzisna w województwie wileńskim.

W roku 1924, na osobistą prośbę Piotr został przeniesiony do rodzinnych stron, do Złoczowa w województwie tarnopolskim, gdzie dnia 13 sierpnia 1926 urodził się jedyny syn Piotra i Anny, Rajmund Mormul. W maju 1931 został mianowany Komendantem Powiatowym w Borszczowie (województwo tarnopolskie) w IX randze urzędniczej, gdzie pełnił służbę w stopniu podkomisarza, a od kwietnia 1939 roku komiasarza Policji Państwowej.

Dnia 17 września 1939 Piotr został aresztowany przez wkraczające oddziały sowieckie podczas próby przedostania się do Rumunii. Był umieszczony wpierw w obozie dla internowanych polskich oficerów w Kozielsku, a następnie w Ostaszkowie, skąd pisał do rodziny do lutego 1940 roku. Zamordowany przez NKWD dnia 16 kwietnia 1940 roku w Kalininie, ZSRR (obecnie Twer, Rosja).

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Medalem za udział w Wojnie Obronnej 1939 roku.

Piotr marzył aby - tak jak jego ojciec Mikołaj - na emeryturze zajmować się pszczołami. W każdą niedzielę, o godzinie 21 słuchał audycji "Wesoła Lwowska Fala" Polskiego Radia Lwów.

Dnia 5 sierpnia 1992 Anna Mormul, wdowa po Piotrze Mormulu, napisała:

"Mój mąż był wyjątkowym człowiekiem; czy to jako obywatel Rzeczypospolitej, czy to jako funkcjonariusz policji. Oddany całkowicie dla dobra kraju i służby. Jako mąż był nieocenionym najlepszym przyjacielem i opiekunem. Dzisiaj, u schyłku mego długiego życia, po 53 latach rozłąki, z bólem przeżywam jego tak tragiczną śmierć. Cześć Jego Pamięci."

Anna Mormul odeszła z tego świata 11 listopada 1995 roku.

WSPOMNIENIE O TADEUSZU BINIEWSKIM -- KUZYNIE MOJEGO OJCA.

STRYJ TADEUSZA BINIEWSKIEGO STANISŁAW BRZOZOWSKI- ZNANY PRZEDWOJENNY WARSZAWSKI FOTOGRAF TEATRALNY BYŁ MOIM DZIADKIEM. JEGO SYN - TO MÓJ 96 LETNI OJCIEC JERZY BRZOZOWSKI.

TADEUSZ BINIEWSKI PRACOWAŁ RAZEM Z MOJĄ MAMĄ MARIĄ W JEJ I MOJEGO OJCA ZAKŁADZIE FOTOGRAFICZNYM, KTÓRY TO ZAKŁAD MOJA MAMA PROWADZIŁA W WARSZAWIE PRZY UL. PIĘKNEJ PO WOJNIE.

BYŁ BARDZO CIEPŁYM I SYMPATYCZNYM CZŁOWIEKIEM. CZĘSTO BYWAŁ U NAS W DOMU.TAKIM GO ZAPMIĘTAŁAM, MAJĄC ZALEDWIE KILKA LAT.
DZISIAJ MIJA 20 LAT OD JEGO ŚMIERCI.

JUSTYNA WĄSOWSKA (Z DOMU BRZOZOWSKA)