Kochana BABCIU. Dziś mija 100 lat od Twojego ślubu z Dziadkiem Władysławem. Nasza pamięć skierowana jest do WAS. Odpoczywaj w pokoju wiecznym. Wnuczki

(*)(*)(*)+++(*)(*)(*)
** SYNKU UKOCHANY **
Już dzisiaj zapalam Tobie Synku...
Z okazji "Dnia Dziecka""....światełka mej wiernej
miłości i nadziei...
Kocham Ciebie Robercie całym matczynym sercem...
Tyle bym chciała napisać...nie mogę bo płaczę...
Moje serce przepełnione jest
wielką miłością do Ciebie...
(*)(*)(*)+++(*)(*)(*)
** SYNKU UKOCHANY **

Aluniu !
Odwiedziliśmy dzisiaj miejsce Twojego wiecznego spoczynku
by chociaż milcząco wspominać - każde z nas osobno- wspólnie przeżyte chwile.
Przez kilkanaście lat przyjaźni było ich sporo .
Pozostało uczucie niedosytu, odczuwalny jest brak codziennych wieczornych rozmów, brak bardzo bliskiej osoby , brak powiernicy o zbliżonym światopoglądzie i problemach -jednym słowem-bardzo nam Ciebie brakuje i nawet osobisty kontakt z Asią - córką- nie zapełnia pustki o Tobie.
Ty- Alu - masz już rozwiązany problem egzystencjalny my jeszcze nie wiemy co będzie z nami dalej... Perspektywy są raczej nieciekawe.
Wczoraj był Dzień Matki, jednak nie mogłam odwiedzić ani Ciebie , ani mojej Mamy- więc dzisiaj z opóźnieniem złożyliśmy Wam wizytę , zapaliliśmy znicz pamięci wiedząc, że nigdy nie byłaś małostkowa.
Aluniu- bardzo ale to bardzo odczuwamy Twój brak .
. Jak tylko zdrowie będzie dopisywać, będę starała się
dotrzeć na cmentarz, bo tematów i wątpliwości jest coraz więcej i nie mam ich z kim przedyskutować w sposób, jaki sobie wypracowałyśmy przez lata.
Spij spokojnie moja Kochana Czuję się tak jakbyś Duchem była nadal z nami!Dziękuję, że byłaś, że obdarzyłaś mnie zaufaniem i przyjaźnią!

Wczoraj minął bez Jej fizycznej obecności z Nami ale byliśmy wszyscy przy Niej Minęło juz pół roku...

Barbara urodziła troje dzieci: Marię (to ja), Tadeusza i Basię (która odeszła w 1997 roku). Nie potrafię tego wprowadzić do profilu Mamusi. Naszym Tatusiem był Marian... mąż Mamusi....

Rok 1919. Odrodzona Polska krok po kroku buduje swój niepodległy byt. Los naszych ziem jest wciąż niepewny. Pierwsze próby społeczności polskiej powołania samorządu i administracji w Lidzie na miejsce wycofywających się Niemców, zostały brutalnie przerwane przez wkroczenie Armii Czerwonej. Zjazd Przedstawicieli Powiatu Lidzkiego został rozpędzony przez czerwonoarmistów. Uczestnicy Samoobrony Ziemi Lidzkiej odeszli na zachód, do niedalekiego Górnofelu. Oddziały bolszewickie zajęły Wilno, Słonim i stały nad Lebiodą. Natomiast Polacy byli w Mostach, Wołkowysku. Grodno było jeszcze obsadzane przez Niemców, aż po rzekę Kotrę.

W marcu sowieci, posuwając się z Lidy na południowy zachód, przekroczyli rzekę Lebiodę. Przeciwdziała im grupa zaniemeńska wojska polskiego, w skład której wchodził suwalski pułk strzelców, który później wsławił się w bitwie o nasze miasto.

30 marca pułk zajął wioski: Myto, Kulbaki, Raklowce, Cybory, Białohruda. Dowództwo pułku znajdowało się w majątku Podzitwa. 15.04.1919 nadszedł gorąco oczekiwany rozkaz natarcia na Lidę. W nocy z 15 na 16 kwietnia cały pułk zgrupował się w okolicy Cybory-Raklowce. W uderzeniu na Lidę pułk miał wykorzystać moment zaskoczenia nieprzyjaciela i atakiem bez przygotowania artylerii zdobyć dworzec kolejowy i wejść do miasta.

Jednak zaskoczenie nieprzyjaciela nie powiodło się - 7-a kompania w ciemności wysunęła się za daleko i naraziła swoje skrzydło na ogień nieprzyjaciela. Poniosła ciężkie straty, zwłaszcza w dowódcach. Dowódca kompanii porucznik Henryk Żyliński i młodszy oficer podporucznik Józef Klępiński zginęli w walce, reszta oficerów i sierżant szef zostali ranni. Uporczywa i krwawa walka o Lidę trwała przez cały dzień. Nie zważając na zacięty opór nieprzyjaciela, 1-ej i 3-ej kompanii udało się wyrzucić Rosjan z okopów, zająć przedmieście Słobudka i opanować dworzec kolejowy. Następnie obydwie kompanie ruszyły na miasto Lida.

Na ulicach miasta wywiązała się walka, w której zostali zabici porucznik Felicjan Rotkiewicz, dowódca 3 kompanii, podporucznik Stanisław Zalewski. Położenie 1 i 3 kompanii stawało się krytyczne, gdyż oddziały te, okrążone przez wroga wpadły pod ogień karabinów maszynowych, prowadzony z okien domów. Mimo nadejścia z pomocą 4-ej kompanii, kompanii musiały wycofać się z miasta i dworca z ciężkimi stratami.

W tym samym czasie 7 i 8 kompanie, rzucone do boju przez dowódcę pułku, zdołały wyprzeć nieprzyjaciela ze wsi Dalekie. Wówczas na placu boju zostało około 100 zabitych czerwonoarmistów, resztę zaś w liczbie 97 z dowódcą wzięto do niewoli. Wykorzystując ten moment dowódca pułku wysłał na miasto Lidę 2 i 8 kompanie i dopiero przy ich pomocy opanowano ponownie dworzec kolejowy i cmentarz. Jednak ok. godziny 15.00 nieprzyjaciel znacznymi siłami wykonał przeciwnatarcie i zmusił oddziały pułku do wycofania się z dworca na przedmieście Słobudka. Walka trwała ze zmiennym szczęściem do zmierzchu. Pod wieczór front obiegła wieść, że na pozycje przybył Naczelny Wódz Józef Piłsudski, który pod ogniem nieprzyjaciela rozmawiał z oficerami i szeregowymi pułku. Fakt ten wpłynął bardzo dodatnio na młodego żołnierza, obecność Wodza na pozycji ożywiła ducha, dodała mu sił do nowych ofiarnych wysiłków. Późnym wieczorem niektóre kompanie wdarły się po raz trzeci na dworzec i skraj miasta.

Nazajutrz, 17.04. natarcie na Lidę przeprowadziły bataliony 5-go i 6-go pułków piechoty legionów. Pod szturmem tych oddziałów nieprzyjaciel ok. godz. 10 wycofał się z miasta. Uciekających Rosjan zaatakowała jazda mjr Głuchowskiego, która zagarnęła do niewoli całe tabory i wycięła w pień przeszło 400 marynarzy. Tego samego dnia pułk entuzjastycznie witany przez mieszkańców miasta, wkroczył do Lidy.

Straty pułku wyniosły: 4 oficerów, 24 szeregowych zabitych, rannych - 5 oficerów, 70 szeregowych. Zdobycz: 200 jeńców, 16 CKMów, ręczne karabiny maszynowe, 1 pociąg, 2 ciężkie miotacze min, moc sprzętu łączności, siodeł, wozów itp.

W dniu 19.04. 1919 pułk podejmował obiadem Naczelnego Wodza, który wyraził swoje uznanie dla suwalskiego pułku za bój pod Lidą, i na prośbę dowódcy pułku, jak również oficerów zgodził się zostać szefem pułku.

Wdzięczne miasto ku uczczeniu suwalskiego pułku, główną ulicę miasta, gdzie toczyły się najkrwawsze walki uliczne nazwało jego imieniem - "Suwalskiego Pułku Strzelców".

Janina Przysiężniak z domu Oleszkiewicz (ur. 22 czerwca 1922 w Kuryłówce, zm. 30 marca 1945 tamże) ? łączniczka i sanitariuszka AK. Córka Franciszka i Katarzyny z domu Kyci. Miała czworo rodzeństwa: Marię, Mariana, Bronisławę i Stanisława. Od 11.01.1944 żona mjra Franciszka Przysiężniaka.
Aresztowana w nocy z 29 na 30 marca 1945 przez UB, pomimo faktu, że była w siódmym miesiącu ciąży. Po całonocnym przesłuchaniu i torturach, następnego dnia pozornie zwolniona, odwieziona do rodzinnej wsi Kuryłówka, gdzie funkcjonariusz UB z Niska Andrzej Machaj strzelił jej w plecy z pistoletu maszynowego. Odpowiedzialny za mord został zastrzelony latem 1945 roku podczas ataku żołnierzy podziemia na posterunek Milicji Obywatelskiej w Kamieniu.
Pochowana na cmentarzu we wsi Kuryłówka. 17 czerwca 2020 pośmiertnie awansowana na oficera

Kochany Dziadku. Dziś mija 100 lat od Twojego ślubu z Babcią NUSIĄ. Nasza pamięć skierowana jest dziś do WAS. Odpoczywaj w pokoju wiecznym. Wnuczki.

Dowódca 1 kompanii ckm ? kpt. piech. Mikołaj Krzyński
źródło Fb - Stowarzyszenie Historyczne - Strzelcy Kaniowscy

Szanowny Panie Krzysztofie,

cała rodzina, dziękuje Panu, że w naszym imieniu, oddał Pan - HOŁD i PAMIĘĆ - naszemu Najukochańszemu Wujkowi Jankowi Konarzewskiemu w Dniu Jego Urodzin.


Iwona Kasprzyk - Niemcy
Zbigniew Konarzewski - Polska
i cały Ród Konarzewskich

Mieczysław Konarzewski herbu Pobóg
ur. 25.11.1906 Studzianna
zm. 23.09.1939 - poległ w tzw. II Bitwie Tomaszowskiej

Absolwent Konserwatorium Muzycznego w Warszawie


1928/29 słuchacz Szkoły Podchorążych w Jarocinie - plutonowy podchorąży.
1932 odbył przeszkolenie w 81 Pułku Piechoty Strzelców Grodzieńskich w Grodnie - dowódca plutonu ckm
1936 awansowany do stopnia ppor.rezerwy

Kampania wrześniowa 1939 rok
Dowódca kompanii ckm 2 Batalionu 5 Pułku Piechoty Legionów 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie

Szlak bojowy:
Obrona Narwi, Wyszkowa Walki w tzw. II Bitwie Tomaszowskiej. Zginął 23 września 1939 roku w Antoniówce gm. Krynice


Kochany Wujku Mieciu !

Ród Konarzewskich ma wspólny obowiązek i potrzebę serca, by wspomnieć i zaznaczyć Twój ślad życia jaki pozostawiłeś przed tylu laty po sobie.
Byłeś Wujku - jak każdy z Rodziny Konarzewskich bardzo muzykalny.
Ulubionym Twoim instrumentem były skrzypce.
Swoje życie do wybuchu II-giej Wojny Światowej poświęciłeś wyłącznie muzyce.

Oprócz więzi krwi - łączy mnie i moją córkę z Tobą Wujku - jeden dzień - tym dniem jest 23 września.
Jest to dzień Twojej śmierci a mój i mojej córki Sary dzień urodzin.



Dla mojego Wujka Miecia i wszystkich ŻOŁNIERZY poległych w II Bitwie Tomaszowskiej.


Struny skrzypiec z 23 września 1939 roku

Codziennie w Antoniówce mogiłom żołnierzy kłania się podmuch wiatru leciutki.
Poległym w obronie Ojczyzny, dniem i nocą towarzyszy szum drzew cichutki.
Pękły w skrzypcach struny życia i pozostały tylko łzy, tęsknota, żal i smutki.
Z miłością i z sercem - rodzinny koncert gramy i wręczamy BOHATEROM - PAMIĘCI NUTKI !!!


CZEŚĆ ICH PAMIĘCI !!!


PS.
GODNE UWAGI I PRZYKŁADU !!!

UCZCIWOŚĆ - SŁOWNOŚĆ - PRZYZWOITOŚĆ !!!

W latach 70-tych 20-tego wieku Wujek Zygmunt (Twój brat) spotkał się ze świadkiem bitwy z 23 września 1939 roku, który był w Antoniówce przy Twojej śmierci - Wujku Mieciu. Był to wyjątkowy CZŁOWIEK!!! i przekazał na ręce Twojego brata - Zygmunta - Twoje zakrwawione dokumenty i pieniądze z 1939 roku, które miałeś w chwili śmierci przy sobie, by mogły dotrzeć zgodnie z Twoim ostatnim życzeniem do rąk Twojej Mamusi !!! - to znaczy - P R A W O Ś Ć !!!


Iwona Kasprzyk
Zbigniew Konarzewski herbu Pobóg
i cały Ród Konarzewskich


Tekst: Iwona Kasprzyk, 46236 Bottrop, Niemcy


Zdjęcie nr. 4 - na tablicy pamiątkowej wyryto nazwisko ppor.rez. Mieczysława Konarzewskiego z błędem - zamiast "rz" napisano "cz". Gmina zobowiązała się naprawić ten błąd, ale tego do tej pory nie uczyniła.

Urodził się na Kuryłówce na Podolu. Od dziecka wykazywał niebywałe zdolności do gry na fortepianie. Po ukończeniu szkół jeździł z koncertami po całej Europie, bywał m.in. w Wiedniu, Paryżu czy Londynie. Wirtuozerią zachwycał nawet koronowane głowy, pisała o nim w swoich pamiętnikach władczyni brytyjskiego imperium, królowa Wiktoria. Niesamowitą popularność zyskał w Stanach Zjednoczonych, gdzie jeździł na tournée i ostatecznie zamieszkał. Dwukrotnie żonaty, z pierwszego małżeństwa miał syna Alfreda.

Postać tego wybitnego pianisty i kompozytora zapisała się również na kartach historii Polski, gdyż Ignacy Jan Paderewski był znanym i cenionym działaczem niepodległościowym, który dzięki swoim międzynarodowym koneksjom przyniósł krajowi wymierne korzyści. Przed publicznymi występami na koncertach wygłaszał mowy, lobbując na rzecz Polski. Angażował się również w politykę państwa polskiego, obejmując urząd premiera niepodległej Polski (od 16stycznia do 9 grudnia 1919 r.).

Dla Poznania i Wielkopolski Ignacy Jan Paderewski stał się symbolem walki o odzyskanie wolności spod niemieckiego panowania oraz walki o granicę zachodnią. Przypłynął do Gdańska 25 grudnia 1918 roku. Do Poznania, w którym pojawił się 26 grudnia 1918 roku, podróżował przez Piłę i Oborniki. Niemcy za wszelką cenę nie chcieli dopuścić do przyjazdu tak znamienitej osoby, mając świadomość zagrożenia, jakie mogłoby nieść ze sobą to wydarzenie. Ponieważ niemieckie interwencje okazały się nieskuteczne, w ostateczności wyłączono prąd na poznańskim dworcu. Przy blasku setek pochodni entuzjastyczne nastawione tysiące poznaniaków przywitały Ignacego Jana Paderewskiego pieśniami patriotycznymi. Wydarzenia dnia następnego doprowadziły do wybuchu Powstania Wielkopolskiego 1918/1919. Po patriotycznych marszach powitalnych pod hotelem Bazar, gdzie zatrzymał się wybitny pianista, przyszła kolej na kontrmanifestację niemiecką, skandującą hasła przynależności tych ziem do Niemiec. Po godzinie 17 padł pierwszy strzał?

Prywatnie uwielbiany przez kobiety za obezwładniające spojrzenie, swobodę konwersacji i długie, kręcone włosy. Wyróżniał się wzrostem, co sprawiało, że dodatkowo przyciągał uwagę. Obyty w świecie i podziwiany, zawsze uważał, że tylko nieustanna praca nad sobą i niekończące się ćwiczenia są w stanie rozwinąć posiadany talent. Podobno w podróż brał ze sobą klawiaturę, która służyła mu do ćwiczeń ?na sucho?. Jego pedantyczna osobowość przejawiała się w perfekcyjnym wręcz ubiorze. Garderobę, dodatki i męskie gadżety kupował w najlepszych salonach i sklepach Europy.

Zmarł w Nowym Jorku. W 1992 roku trumnę z prochami sprowadzono do kraju, do Bazyliki Archikatedralnej pw. św. Jana w Warszawie.
Uhonorowany wieloma odznaczeniami, tytułami i orderami, m.in. Orderem Orła Białego, czy doktoratami honorowymi uczelni polskich i amerykańskich.
W Poznaniu o wydarzeniach z 27 grudnia 1918 roku przypomina ulica imienia Ignacego Jana Paderewskiego oraz tablica wmontowana w ścianę hotelu Bazar, gdzie w dzień poprzedzający wybuch Powstania Ignacy Jan Paderewski wygłosił do kilkudziesięciu tysięcy poznaniaków przemówienie z okna.