Wspomnienia o bliskich. Pamiętaj o tych którzy odeszli. Dodaj wspomnienie. Ku pamięci

Jeżeli nie posiadasz konta na portalu
Ogrody Wspomnień, zarejestruj się

2017-01-28 10:28:32

W tym roku minie 10 lat Ogrodów

Czas biegnie bardzo szybko, nawet nie zauważyliśmy kiedy to minęło, a ...

czytaj całość

Drzewo genealogiczne

KwiatyPamięci - Pamiętaj o tych, którzy odeszli...

Wspomnienia w serwisie internetowym OgrodyWspomnień

Wspomnienia są największym skarbem, który pozostawiają nam bliscy, odchodzący na wieczny odpoczynek. Za pośrednictwem wspomnień możemy wracać do miłych chwil spędzonych razem. Dzięki nim możemy również w szczególny sposób upamiętnić zmarłych. Każde wspomnienie niesie ze sobą ładunek emocji, którymi możemy podzielić się pisząc je w tym miejscu. Nasze przeżycia są unikalne ale i ulotne, dlatego warto zamieszczać wspomnienia ku pamięci osób, które kochaliśmy. Przeczyta je z zainteresowaniem wielu użytkowników Ogrodów Wspomnień, dowiadując się więcej o Twoich bliskich. W ten sposób pamięć o Nich nigdy nie zagaśnie.

Sortuj: chronologicznie wg. daty dodania | wg. daty edycji

Książka adresowa 1929r.

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Stanisław Kwieciński

W książce adresowej z 1929r. (Polish directory) pod hasłem Kalembina została podana informacja:
"Młyny (moulins): Kwieciński S."

Dodane przez: Alina Dulęba (19 wrzesień, 2017)

***

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Antoni Sangowski

Tragiczny los spotkał 3. kompanię kapitana Antoniego Sangowskiego, liczącą 50 legionistów. Polacy w trakcie przemarszu przez puszczę, zostali otoczeni przez przeważające siły powstańców. Sangowski zdecydował się pertraktować i uzyskawszy obietnicę, że po złożeniu broni wszyscy zostaną puszczeni wolno – skapitulował. Gdy tylko żołnierze oddali ostatni karabin, zostali wyłapani i przywiązani do drzew. Następnie partyzanci zaczęli obcinać im uszy, nosy i języki oraz wydłubywać oczy. Z tej rzezi udało się wyrwać

Dodane przez: Andrzej Władysław Bieganowski (17 wrzesień, 2017)

Łatwopalni

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Maria Osewska

Ciociu wczoraj oglądałem koncert jubileuszowy Maryli. Wśród zagranych utworów znaleźli się też "Łatwopalni"...Dodaje Ci dzisiaj przy profilu link do teledysku. Cóż mogę więcej zrobić.....to piękny kawałek....

Dodane przez: Piotr W. Kochański (16 wrzesień, 2017)

życie

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Bł.MariaTeresao Kowalska

Mieczysława Kowalska urodziła się 1 stycznia 1902 roku w Warszawie. W 1923 r. wstąpiła do klarysek kapucynek w Przasnyszu, przyjmując imię Maria Teresa od Dzieciątka Jezus. Pięć lat później złożyła śluby wieczyste. Mimo że była chorowita, pełniła w klasztorze liczne obowiązki - m.in. zakrystianki, furtianki, bibliotekarki, a także mistrzyni nowicjatu.
2 kwietnia 1941 r. Niemcy aresztowali całą wspólnotę klasztorną z Przasnysza. Maria Teresa została osadzona w obozie koncentracyjnym w Działdowie. Po

Dodane przez: Marek Celka (14 wrzesień, 2017)

SYNKU KOCHANY ***

Data wspomnienia: 11.9.2017

Wspomnienie o: ROBERT NOWICKI

• ☘️ •*`*• ´❤️¸. •*`*• ´❤️¸. •*`*• ☘️ •
*** SYNKU MÓJ KOCHANY ***
******************************
TO BYŁA NIEDZIELA...GODZINA 8-MA....ROK 1977...JAK PRZYSZEDŁEŚ NA ŚWIAT...
SYNKU, TO BYŁY TWOJE URODZINY !!!
Z MIŁOŚCI ZRODZONY...MIŁOŚCIĄ OBDARZONY...TYLKO DLACZEGO TAK KRÓTKO ŻYŁEŚ ...?
DZISIAJ MIAŁBYŚ 40 LAT !!!
TERAZ JESTEŚ W NIEBIE...MOJE MYŚLI SĄ TAM , GDZIE TY...
WIDZĘ CIEMNOŚĆ... SŁYSZĘ CISZĘ...CZUCIA BRAK...
SĄ TYLKO ŁZY...OGROMNA TĘSKNOTA... A W SERCU ŻAL I GORYCZ...
MOJE ŻYCZENIE - BĄDŹ SZCZĘŚLIWY W NIEBIE , OTOCZONY MIŁOŚCIĄ BOGA...
A DZISIAJ

Dodane przez: BOGUMIŁA NOWICKA (11 wrzesień, 2017)

legitymacja

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Janusz Zeyland

Dodane przez: Marek Celka (10 wrzesień, 2017)

rocznica śmierci

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Konstanty Piniecki

Stryju !
9 lat przed wybuchem II wojny światowej i dokładnie co do dnia 14 lat przed prawdopodobną śmiercią Twego najstarszego bratanka Ryszarda- pożegnałeś się wspólnie
z Twym młodszym o 4 lata bratem Zygmuntem z tym ziemskim padołem. Dla nas Wasze wspólne odejście pozostanie nierozwiązywalną do końca życia zagadką .Pragnę dodać, że minęło Cię okrucieństwo wojny, która zdziesiątkowała
naszą rodzinę. To zostało Ci zaoszczędzone ! Spoczywaj w pokoju - Stryju !

Dodane przez: Elżbieta Piniecka ( 9 wrzesień, 2017)

smutna rocznica

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Zygmunt Piniecki

Z anonsów " Kuriera Poznańskiego " z 1930 r. dowiedzieliśmy się, że zmarłeś w tym dniu i to razem
z Twym starszym bratem Konstantym . Pozostanie dla nas na zawsze zagadką- dlaczego i co się takiego stało ?
Musimy dalej żyć z tą świadomością i nic już tego nie zmieni. Nie znamy miejsca Twego pochówku, ale nasze myśli o Was zawsze kierujemy do Poznania, bo zapewne tam właśnie spoczywacie .

Dodane przez: Elżbieta Piniecka ( 9 wrzesień, 2017)

gdybys byl z nami..........

Data wspomnienia: 30.9.2017

Wspomnienie o: Jan Stefan Zawisza

W zamysleniu cien odszedl aleja,
wieczor cieniem zadumy sie scieli
JASIU ! Szkoda ze nie ma Cie z nami
Tyle smutku to mysmy nie mieli.

MALGOSIA, BOGUSIA, MIREK

30.09.2017r.

Dodane przez: Mirosław Nadrowski ( 9 wrzesień, 2017)

nekrolog i grób

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Jan Donat

Dodane przez: Marek Celka ( 8 wrzesień, 2017)

życie

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Leonia Nastał

Leonia Maria Nastał urodziła się 1903 w Starej Wsi położonej koło miasteczka Brzozów na Pogórzu Dynowskim na Podkarpaciu. Jej rodzice, Franciszek Nastał (ur. 1879) i Katarzyna z Jopów, byli małorolnymi chłopami. W księgach metrykalnych znajdują się zapisy, iż ojciec Marii był człowiekiem niezrównoważonym, skłonnym do pijaństwa i awantur. Niepodzielnie rządził rodziną i wymagał bezwzględnego posłuszeństwa. Matka natomiast była zrównoważona, pełna pogody ducha i bardzo pobożna; przyszła zakonnica od niej uczyła się religijności poprzez wspólne odmawianie modlitw i czytanie książek religijnych. Maria Nastał miała starszą siostrę Stefanię i młodszego brata Stanisława. Dwoje dalszego rodzeństwa zmarło w dzieciństwie. Wskutek panującej w Galicji biedy, jej ojciec w pierwszych latach XX wieku wyemigrował na 18 lat za pracą do Ameryki. Rodzina utrzymywała się z małego gospodarstwa rolnego, drobnych prac na rzecz innych ludzi oraz pieniędzy przesłanych przez ojca.
Sakrament chrztu otrzymała w dniu 9.11.1903. Rodzicami chrzestnymi zostali Jan Cichoń i Anna Leń. Pierwszą komunię świętą przyjęła 15.06.1911, natomiast 18.11.1911 otrzymała sakrament bierzmowania z rąk biskupa Karola Fischera. W rodzinnej wsi Marii do dziś znajdują się klasztory jezuitów i sióstr służebniczek. Maria uczęszczała do starowiejskiej szkoły podstawowej w latach 1910–1916. W domu pomagała pasać bydło.
Wybuch I wojny światowej pogorszył i tak trudną sytuację materialną rodziny i spowodował, że kontakt z ojcem urwał się. Matka Marii Nastał, Katarzyna, dostrzegając zdolności młodszej córki, nie chciała, aby ta przerywała naukę i posyłała ją na prywatne lekcje języka angielskiego do Brzozowej. Gdy front odsunął się od rodzinnych okolic, i przyszło listowne pozwolenie ojca, Nastałówna podjęła dalszą naukę w 6-klasowej Szkole Ludowej im. Królowej Jadwigi w Brzozowie w latach 1917–1919 i przerobiła piątą i szóstą klasę. W 1919 poprosiła o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej, ale nie mogła zostać przyjęta z powodu sprzeciwu ojca.
W okresie jej młodości duży wpływ mieli na nią prowadzący parafię księża jezuici, w szczególności wielką rolę w jej życiu odegrał o. Kutyba SI, który był jej spowiednikiem i uczył ją ofiarnej miłości do Jezusa Chrystusa i dążenia do doskonałości. Maria Nastał przejęła głęboko religijną podstawę życiową od matki, poprzez rozmowy o Bogu, wspólne czytanie Pisma Świętego i modlitwy. Codziennie przyjmowała komunię świętą. Przekonanie o powołaniu zakonnym miało się u niej pojawić bardzo wcześnie, w wieku zaledwie trzech lat. Mając 18 lat, potajemnie wypaliła sobie rozżarzonym gwoździem imię Jezus na piersiach, co wydało się, gdy w ranę wdało się zakażenie. Ojciec Franciszek, który wrócił z Ameryki w 1921, kategorycznie sprzeciwiał się jej pragnieniu wstąpienia do zakonu, lecz pod wpływem postępku córki z gwoździem, przestał zabiegać o zmianę jej decyzji, choć nie pogodził się z nią. 8.11.1921 Maria Nastał opuściła dom rodzinny i udała się do klasztoru benedyktynek w Staniątkach, aby uczyć się w tamtejszym seminarium nauczycielskim, jednak nie czuła się tam dobrze. Po upływie roku szkolnego wyjechała na wakacje do domu i tam pozostała. W 1923 jej starsza siostra wyszła za mąż, ale na świat przyszedł jej brat, tak więc nie była jedynym dziedzicem gospodarstwa rodziców.
W końcu Franciszek Nastał oznajmił córce, że nie chce jej widzieć w swoim domu i po 8 latach zabiegów Maria wstąpiła w dniu 31.12.1925 do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, zakonu założonego przez bł. Edmunda Bojanowskiego. Najpierw odbyła 3-miesięczny postulat; uczestniczyła we mszach świętych, odprawiała ćwiczenia duchowe, odmawiała wspólnie z siostrami modlitwy. 18.04.1926 nastąpiła ceremonia obłóczyn; Maria Nastał otrzymała imię Leonia i odtąd nosiła habit oraz welon. Następnie Leonia Nastał rozpoczęła 2-letni nowicjat, którego mistrzynią była s. Zofia Szmyd. Cieszyła się sympatią innych nowicjuszek. Umiała grać na fisharmonii i czasem zastępowała organistkę.
W lipcu 1927, po ukończeniu pierwszego, kanonicznego roku nowicjatu, wyjechała na placówkę do Wyżnian koło Lwowa, w której miała dokładniej zapoznać się z pracami Zgromadzenia oraz obowiązkami swego powołania, a także rozeznać, czy będzie zdolna do zachowania ślubów zakonnych. Tam s. Leonia opiekowała się sierotami z lokalnej ochronki dla dzieci w wieku przedszkolnym. Po 3 miesiącach została na trzy tygodnie skierowana do Biłki Szlacheckiej w charakterze organistki. Następnie, na polecenie przełożonych, w listopadzie 1927 s. Leonia udała się do Przemyśla, aby dokończyć edukację. Stamtąd wróciła do starowiejskiego domu zgromadzenia, aby przygotować się do trzyletnich ślubów zakonnych ubóstwa, czystości oraz posłuszeństwa i tamże je złożyła w dniu 23.04.1928. W uroczystości wzięła udział najbliższa rodzina oprócz ojca.
Po złożeniu ślubów pozostała w Starej Wsi i przez 9 miesięcy uczyła się języka angielskiego, aby wyjechać do Stanów Zjednoczonych, gdzie Zgromadzenie od 1926 roku posiadało swoje placówki, i pracować na rzecz Polonii amerykańskiej. Do wyjazdu nie doszło, gdyż nie otrzymała wizy od konsulatu amerykańskiego. W listopadzie 1928 wyjechała do Przemyśla, aby kontynuować naukę i tam mieszkała do grudnia 1932. 20.04.1931, po ukończeniu pierwszej profesji, ponowiła w Starej Wsi śluby zakonne na drugie trzechlecie. 30.11.1932 eksternistycznie zdała maturę w X Męskim Gimnazjum Państwowym typu humanistycznego we Lwowie.
W grudniu 1932 udała się do Starej Wsi i przez kilka tygodni prowadziła wykłady z historii dla nowicjuszek, natomiast w styczniu 1933 pojechała do Poznania gdzie opiekowała się siostrami uczestniczącymi w 6-tygodniowym kursie pedagogicznym. Uczyła je tam także języka polskiego i niemieckiego. Wówczas, z powodu złych warunków mieszkaniowych, wystąpiły u niej pierwsze objawy gruźlicy, która ówcześnie była chorobą śmiertelną. W marcu 1933 wyjechała do łódzkiej placówki Zgromadzenia i pomagała w pracy wychowawczej w domu dla sierot. 13.04.1934 s. Leonia złożyła profesję wieczystą na ręce przełożonej generalnej Eleonory Jankiewicz i w obecności kapelana i rodziców. We wrześniu 1934 ks.Kazimierz Schmelzer został jej kierownikiem duchowym. We wrześniu 1935, za jego pozwoleniem zaczęła spisywać swoje przeżycia duchowe. W latach 1935–1937 przebywała z Poznaniu, gdzie zarządzała domem zakonnym i opiekowała się uczącymi się siostrami, których łącznie było 74. Z okresu jej pobytu w Poznaniu pochodzą jej zapiski dotyczące przeżyć mistycznych.
W 2 połowie czwartej dekady XX wieku stan jej zdrowia zaczął się pogarszać. Po zdiagnozowaniu nacieków i zmian gruźliczych w płucach wyjechała w dniu 29.10.1937 na leczenie do Szczawnicy. Choroba wzbudziła jej radość i nadzieję na rychłe zjednoczenie z Jezusem Chrystusem. Przebywając na kuracji, s. Leonia oddała się przede wszystkim twórczości literackiej, ale pełniła też funkcję zakrystianki w kaplicy domowej, pomagała siostrom w codziennych pracach i prowadziła korespondencję swojej przełożonej. Służyła również do mszy świętych. Stan jej zdrowia stale się pogarszał, choroba zaatakowała przewód pokarmowy. W grudniu 1939, przeczuwając zbliżającą się śmierć, s. Leonia przeniosła się za zgodą matki przełożonej ze Szczawnicy do Starej Wsi. W połowie grudnia na polecenie przełożonej generalnej zaczęła pisać swoją autobiografię, którą ukończyła w dniu 2.01.1940.
Zmarła około 16:30 10.01.1940 w rodzinnej wsi. Została pochowana na miejscowym cmentarzu 13.01.1940. W 1979 ekshumowano szczątki i złożono je w krypcie domu macierzystego zgromadzenia w Starej Wsi.
Zgromadzenie Służebniczek w 1962 podjęło starania o beatyfikację s. Leonii. W grudniu 1969 biskup przemyski Ignacy Tokarczuk wniósł wotum do Stolicy Apostolskiej o rozpoczęcie procesu kognicyjnego. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych 9.01.1976 ogłosiła dekret „Nihil obstat” pozwalający na rozpoczęcie procesu w diecezji, który został rozpoczęty 8.12.1976. Po zakończeniu procesu kognicyjnego 15.09.1980 dokumenty zostały przesłane 31.10.1980 do Stolicy Apostolskiej. 13.03.1998 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret ważności procesu kognicyjnego. Na przełomie czerwca i lipca 2006 ukończono redagowanie dokumentu Positio super vita et virtutibus dotyczący Służebnicy Bożej Leonii Nastał i złożono go w Sekretariacie Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. 2.12.2016 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych na polecenie papieża Franciszka opublikowała dekret o heroiczności cnót s. Leonii. Odtąd przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.
Przebywając w Poznaniu, Leonia Nastał doznała przeżyć mistycznych, w których Jezus Chrystus miał jej ukazać drogę prowadzącą do osiągnięcia świętości życia opartego na pokorze i nieograniczonej ufności Bogu. Początkowo Leonia Nastał wzorowała się na św. Teresie z Lisieux i jej dziecięctwie duchowym; później jednak główną ideą jej mistyki, zawartą w książce Uwierzyłam miłości, stało się tak zwane niemowlęctwo duchowe. Charakteryzować się ono miało pokorą, świadomością własnej niemocy i niezdolności do działania bez pomocy Boga, szczerością, prostotą, łagodnością, słodyczą i niewinnością. W jednym z listów pisała, że jej zdaniem „niemowlęctwo duchowe to najkrótsza droga do nieba”. Uznawała, iż niemowlęce poddanie się woli Bożej jest cenniejsze aniżeli własnowolne męczeństwo. Wszystko, co w życiu wewnętrznym głos Jezusa miał jej nakazać, konsultowała ze swoim spowiednikiem.
Leonia Nastał miała doświadczać okresów „oschłości” duchowej oraz ekstaz. Zdarzało jej się wybuchać potokiem łez, których nie potrafiła powstrzymać. Dobrowolnie podejmowała praktyki ascetyczne: kilka razy w tygodniu pościła, stosowała dyscypliny, spała na drewnie, biczowała się. Umartwiała się także znosząc w milczeniu upokorzenia i awantury ze strony ojca, rezygnując z drobnych przyjemności oraz powstrzymując się od spożywania ulubionych potraw. Czyniła to dla wynagrodzenia Bogu własnych niedoskonałości i wyproszenia innym łask. Modlitwa, którą definiowała jako „przestawanie duszy z Bogiem”, była dla niej „najskuteczniejszym środkiem uświęcenia”. W młodości modliła się głównie na różańcu. Codziennie dokonywała rachunku sumienia. Do zachowania czystości zobowiązała się prywatnym ślubem jeszcze przed wstąpieniem do zakonu.
Leonia Nastał wywierała duży wpływ na siostry ze Zgromadzenia. Wedle świadectwa m. Eleonory Jankiewicz, swoją obecnością i zachowaniem przyczyniała się do podniesienia ich poziomu życia religijnego. Ojciec zakonnicy, choć początkowo kategorycznie sprzeciwiał się powołaniu córki, rozgoryczony jej decyzją nie uczestniczył w ceremonii obłóczyn i ślubów, w końcu pod jej wpływem nawrócił się i zaczął codziennie brać udział we mszy świętej i przyjmować komunię.
Spośród świętych Pańskich szczególną cześć oddawała Matce Bożej oraz św. Józefowi, dwojgu patronom Zgromadzenia. Inspirowała się również św. Janem od Krzyża oraz Piotrem Semenenką. Mottem jej życia były słowa „Uwierzyłam Miłości Odwiecznej”. Jej ulubioną książką były Dzieje duszy św.Teresy od Dzieciątka Jezus.

Dodane przez: Marek Celka ( 5 wrzesień, 2017)

Żona Kazimierza Englarda

Data wspomnienia: ?.?.????

Wspomnienie o: Kazimierz Englard Engelhardt

Żoną Kazimierza Englarda była Aurelia z Krzyżanowskich zmarła w Kolonii.

Dodane przez: Waldemar Hoff ( 5 wrzesień, 2017)

W tym roku minie 10 lat Ogrodów

Wspomnienia w serwisie internetowym OgrodyWspomnień

Książka adresowa 1929r.

***

Łatwopalni

życie

SYNKU KOCHANY ***

legitymacja

rocznica śmierci

smutna rocznica

gdybys byl z nami..........

nekrolog i grób

życie

Żona Kazimierza Englarda

Usuwanie wspomnienia