Wspomnienia są największym skarbem, który pozostawiają nam bliscy, odchodzący na wieczny odpoczynek. Za pośrednictwem wspomnień możemy wracać do miłych chwil spędzonych razem. Dzięki nim możemy również w szczególny sposób upamiętnić zmarłych. Każde wspomnienie niesie ze sobą ładunek emocji, którymi możemy podzielić się pisząc je w tym miejscu. Nasze przeżycia są unikalne ale i ulotne, dlatego warto zamieszczać wspomnienia ku pamięci osób, które kochaliśmy. Przeczyta je z zainteresowaniem wielu użytkowników Ogrodów Wspomnień, dowiadując się więcej o Twoich bliskich. W ten sposób pamięć o Nich nigdy nie zagaśnie.
WSPOMNIENIA FELIXA
Data wspomnienia: ?.?.1994
Refleksje i wspomnienia FELIXA
Wspomnienia Felixa:
Babciu moja miła
Tyś mnie tak wszystkiego nauczyła...
Trudno jest ustalić przyczynę pobytu w Domu Dziecka. Dla wielu z nas opisanie tego może przerastać ich możliwości. Podjąłem jednak jako pierwszy próbę opisania okoliczności, które towarzyszyły umieszczeniu mnie w tym Domu. Uważam, że nie powinienem zatajać
pewnych faktów tylko z powodu właściwego w takich sytuacjach wstydu. Uwarunkowania człowieczego losu spychały mnie ku unicestwieniu mojej osobowości i pozbawienia mnie świadomości.
Po podpaleniu mego domu w dniu 5.05.52r. zostałem doprowadzony do Pogotowia Opiekuńczego na ul. Łabędzia 4 jako dziecko bezdomne i włóczące się po mieście. Miałem wówczas 14 lat i chodziłem do 4 klasy szkoły podstawowej. Byłem głodny i skrajnie wyczerpany, pożywienie zmuszony byłem szukać na śmietnikach.
Fakt umieszczenia w tym Domu dostarczył mi nowych przeżyć. Były tam dzieci w bardzo różnym wieku. Od kilku do kilkunastu lat. Wielu z nich nie posiadało żadnych dokumentów. Jeden z nich przez pomyłkę miał nazwisko osoby która go dowiozła aczkolwiek był to tylko dostawca, a nie rodzic dziecka. Zakład ten nosił nazwę Państwowe Pogotowie Opiekuńcze.
Pogotowie Opiekuńcze było i jest bardzo dużym domem, w którym może przebywać wiele dzieci. Pamiętam, że w 1952 r. odbywało się tam szkolenie kadr dla potrzeb domów dziecka. Tam prawie każdy wychowawca zaczynał pracę i stamtąd kierowany był do innych placówek. Stąd nie przypadkowo tam właśnie spotkały się po raz pierwszy Babcia L., Ciocia Niusia
i Ciocia Kazia. Babcia L. mieszkała wówczas na ul. Pokoju 8 niedaleko zresztą od Cioci Kazi.
Po krótkim pobycie w Pogotowiu, 22.07.52r. zostałem przewieziony do obiektu zwanego Państwowym Domem Dziecka w Tanowie. Skierowanie mnie do Domu Dziecka w Tanowie zawdzięczam pani Lechowicz, bo ona była wyznaczona przez Kuratorium do wyselekcjonowania dzieci z Pogotowia Opiekuńczego do nowo-otwartego Domu Dziecka w Tanowie.
Ten fakt był dla mnie bardzo korzystny, bo tu rozpoczął się proces mojego wychowania i rozwoju mojej osobowości kształtowany przez personel tego Domu. ?Koleżanki i koledzy niechaj praca w koło wre - zdobywajmy klucz do wiedzy w naszym domu w Tanowie.? Są to prawdopodobnie słowa wypowiedziane w pierwszych dniach pobytu przez panią Janinę Usowicz (obecnie Wasielewska).
Niektórzy z pewnością pamiętają okres tworzenia organizacji pionierskiej w naszym Domu w miejsce organizacji harcerskiej.
Szczególne zasługi i oddanie tej sprawie należy przyznać pani Ewie Thail:
Każdy musiał chodzić w mundurku i mieć czerwoną chustę a chłopcy ostrzyżeni byli ?na zero? bądź ?na glacę? jak się wówczas mówiło co miało identyfikować ich jako prawomyślnych. Słowa harcerz nie wolno było nawet używać. Gdy dzieci nie chciały chodzić w mundurkach pionierskich pani Lechowicz zaprojektowała i uszyła ubrania jednolite dla wszystkich wychowanków ale inne niż nakazywano ?z góry?. Dopiero po zgonie Ojca Stalina zaniechano tego?.
Pani Lechowicz po odsunięciu jej ze stanowiska kierowniczego zamieszkała w Szczecinie przy Al. Piastów 5 i pracowała w Pałacu Młodzieży jako magazynierka i była szczegółowo informowana o sytuacji w Domu Dziecka.
Wielka radość zapanowała wśród dzieci i personelu gdy pani Ela ponownie w dniu 1.01.55r. objęła obowiązki kierownika Domu Dziecka w Tanowie gdy był on w stanie kompletnej dezorganizacji.
Zasoby materialne Domu były na wyczerpaniu. Brak było naczyń, a pozostałe jeszcze meble były całkowicie zdewastowane i nie naprawiane. Pani Lechowicz zamieszkała w pokoiku koło kancelarii stąd przez całą dobę miała nadzór nad dziećmi. Przez wiele miesięcy wraz z mężem i wychowankami doprowadzali Dom Dziecka do normalnego stanu Warto chyba przypomnieć jak wyglądała moja edukacja w Szkole Podstawowej w Tanowie i dalsza. Ja z Zosią Jastrzębską mieliśmy kontynuować naukę od klasy czwartej. Ponieważ w czternastym roku życia miałem ukończone 3 klasy Szkoły Podstawowej uczyłem się indywidualnie i jako eksternista w trybie przyspieszonym ukończyłem szkołę. Stąd podczas gdy Zosia została promowana do klasy piątej ja byłem już absolwentem.
W tym samym czasie naukę w szkole podstawowej ukończyła Renia Zakrzewska. Oboje mieliśmy jednak przerwę w dalszej edukacji. Zosia zachorowała na gruźlicę i przebywała w sanatorium a ja nie zostałem przyjęty do obranej przez siebie szkoły z powodu nie złożenia dokumentów z odpowiednią adnotacją ZMP i SP w ustalonym terminie.
Z tego powodu zostałem skierowany do szkoły nadprogramowej tj. Technikum Rolniczego w Stargardzie Szczecińskim. Do szkoły tej został również przyjęty w tym samym okresie Romek Kondracik, który wrócił ze szkoły górniczej jako ?nieuk świadomości pracy w górnictwie?. Brak pomocy z naszego Domu złączył nas głęboką przyjaźnią. Kierownictwo naszego Domu nie czuło się zobowiązane udzielać nam pomocy choćby w zakresie zakupu książek i przyborów szkolnych.
Po niespełna trzech miesiącach powiedziano nam, że ?dla takich tu nie ma miejsca? więc wróciliśmy z powrotem do naszego Domu. W tej skomplikowanej sytuacji życiowej domagałem się aby zabrała mnie rodzina do siebie gdyż w Domu Dziecka nie było miejsca dla tzw. ?młodzieży przerośniętej?.
Romek był symbolem mądrości i władzy na szczeblu województwa, które uśpił na tyle lat a teraz określił nas z uznaniem wybierając sobie kogoś komu przekazuje to uznanie.
I w tych okolicznościach doczekałem się powrotu Babci L., która ponownie objęła stanowisko kierownika Domu Dziecka. Babcia L. poradziła mi abym kontynuował naukę w szkole zawodowej stosownej do mego wieku. Kuratorium wyraziło zgodę i zacząłem uczęszczać na kurs podstaw księgowości. Kurs odbywał się w szkole na Głębokim i trwał całą zimę.
Całą drogę do Szkoły przebywałem pieszo gdyż autobusy wówczas nie kursowały. Kurs ten wzbogacił mnie wewnętrznie. W tym czasie przez pół roku poznałem ekonomię komunizmu ucząc się ze specjalnego skryptu o jej wyższości nad wszystkim co było kapitalistyczne.
Nastąpiła nowa forma mego rozwoju. Był to bowiem kurs dla dorosłych a ja nie miałem jeszcze ukończonych 18 lat. Chęć zgłębiania wiedzy całej potęgi ekonomii komunistycznej tkwi do dziś w mojej świadomości.
Program tego kursu wpłynął w pewnym stopniu na mój stosunek do systemu politycznego zaistniałego po wojnie. W ten sposób popadłem w nowy konflikt świadomościowy jako osoba nie dojrzała do takiego poziomu wiedzy. Była to wiedza dla przodowników pracy będących w starszym wieku i posiadających wysoki poziom intelektualny.
Ponieważ byłem jeszcze tak młody oraz nie byłem przodownikiem pracy i nie miałem dojrzałej orientacji życiowej nie miałem szans na zdanie egzaminu.
Moja praktyka u księgowego w Domu Dziecka okazała się również nie wystarczająca bo on sam nie miał pojęcia co to jest księgowość ekonomiczna czyli cała ekonomia komunizmu. Był tylko kontystą rachunku ekonomicznego. Z tego powodu nie przystąpiłem do egzaminów.
Nie mniej jednak pobyt na tym kursie pozostawił w mojej świadomości głęboki ślad. Zrodził się we mnie konflikt wewnętrzny.
Rozumiałem, że kapitalizm to ustrój pełen podłości stwarzany przez człowieka dla człowieka a komunizm jaki wówczas budowano był natomiast wg mnie zafałszowanym kapitalizmem. Miały w nim miejsce o wiele potworniejsze formy wyzysku człowieka przez człowieka gdy np. zmieniano mu ciągle normy akordu ponad jego możliwości.
Temu celowi służyła popularyzacja tzw. przodowników pracy wykonujących bajeczne normy.
W kapitalizmie była natomiast tylko dniówka zadaniowa. Tworem czysto propagandowym były również ?brygady pracy socjalistycznej? w których preferowano ilość zamiast jakości. W szkole zawodowej stałem się świadomym samoukiem. Zacząłem dostrzegać w nauce przewodnika. Po tzw. ?polskim październiku? okazało się, że moja wiedza nabyta w tej szkole nie była nikomu przydatna. Coś ty losie narobił dobrego ? Nawet dostanie się do szkoły wojskowej było nie możliwe a więc ciężka właściwość życia człowieka wyrzuconego na śmietnik życia.
Andrzeja Smolińskiego - obecnego dyrektora naszego Domu znam z okresu kiedy Jego ojciec był kierownikiem na szczeblu powiatowym. Przybył do Szczecina z terenu Lipian jako wybraniec wartości organizacyjnych tego szkieletu. Lipiany były siedzibą władz powiatu pyrzyckiego. Po odbudowaniu Pyrzyc ze strasznych zniszczeń wojennych, przeniosły się tam również władze powiatowe z Lipian. Pamiętam, że dawaliśmy program artystyczny z okazji jakiejś uroczystości w Lipianach. Organizatorem imprezy był Antoni Smoliński.
Na podstawie pobytu w domach dziecka stwierdzam, że dla jednych ten pobyt był szczęściem, dla innych nieszczęściem ale pobyt pod opieką pani Lechowicz miał szczególnie dodatni wpływ na prawidłowy rozwój osobowości dzieci. Był to człowiek o wielkim sercu i doświadczeniu życiowym. Cechowała ją wielka kultura osobista. Jej pragnieniem było zawsze nauczenie nas tego wszystkiego co może być nam przydatne w samodzielnym życiu. Trzeba samemu umieć znacznie więcej żeby trafić do osobowości każdego wychowanka.
Po latach, gdy słowu awangardzista przywrócone zostało jego właściwe znaczenie zrozumiałem, że pani Lechowicz była w dużym stopniu awangardzistką, taką bowiem miała osobowość.
Posiadała dwie ważne zalety brała od życia i od nas wszystko co było w nas najlepsze i jednocześnie dawała nam całą swoją miłość i doświadczenie życiowe. Jej dobroć sprowadzała się zawsze do tego przede wszystkim, że więcej dawała niż brała.
Odbiciem duszy człowieka jest jego osobowość przejawiana w codzienności. Nazywałem Ją Babcią, gdyż dla mnie słowo Babcia i Dziadek kojarzy się z wyjątkową mądrością i przyjaźnią. To oni wiedzą najwięcej i najlepiej o wszystkim.
Siłą, którą Babcia miała była wywoływana głodem wiadomości i stanem Domu, w którym pracowała, Tak się wszystko układało, że ja byłem częściowo adresatem i byłem tego świadom, że spełniam jej nadzieję, ale siła wyższa temu przeszkodziła ponieważ oboje zachorowaliśmy. Teraz wszystko odżywa na nowo. Dzięki Ci Panie.
Babcia L. prowadziła Dom na zasadzie, że Ona była zawsze do dyspozycji dzieci, gotowa spełniać wszystkie ich potrzeby. W Jej mieszkaniu dzieci czuły się jak u siebie.
Na stole stały zawsze cukierki i inne nęcące przedmioty. Była samoistnym konstruktorem samoświadomości dziecka, którą uzupełniała swoją świadomością. Samoświadomość człowieka jest zadziwiająca - każdy chce coś robić, do czegoś należeć, dlatego mieliśmy rodzaj samo władzy sprawowanej przez samorząd mądrze sterowany przez Babcię L. i wychowawców.
Zgadzały się na to czynniki wyższego stopnia, do których należał Antoni Smoliński - kierownik Kuratorium a później wychowawca. Podkreślam to bo byłem główną figurą samorządu wraz z innymi na przemian.
Analityczny umysł Babci L. sprawiał, że była autorytetem we wszystkich formach myśli ludzkiej. Instynktownie odbierała i analizowała impulsy otaczającego Ją życia. To nas łączyło po wsze czasy.
Dlatego byliśmy sobie przyjaciółmi od pierwszego dnia pojawienia się w Domu Dziecka do ostatnich dni Jej życia. Przemawiała do każdego poprzez radość, gry, zabawy, tańce, śpiew, pracę i naukę. Święta w Domu Dziecka obchodzone były zawsze mimo zakazu stosowania kultu religijnego. Symbolika wszystkich świąt narodowych i kościelnych była jednak zachowana. na każdą okazję przygotowany był program artystyczny, zawierający najbardziej dobrane utwory poetyckie, inscenizacje, tańce itd. Pamiętam jak przygotowywałem się do roli Starego Roku. Nowym Rokiem była wówczas Zosia Jastrzębska.
Nauczyłem się roli na pamięć zdając egzamin z tego przed wychowawczynią panią Niusią, ale gdy przyszło to powiedzieć na scenie, to zapomniałem jak się nazywam. Uznano więc, że na scenę się nie nadaję ale za to byłem bardzo przydatny w pracach technicznych i dekoratorskich. Tak więc każdy z nas był wykorzystany zgodnie ze swymi zdolnościami. Występowaliśmy na terenie gminy, powiatu i województwa a każde przedstawienie poprzedzały prace techniczno-dekoracyjne. Oświetlenie, gramofon itp. stanowiły nieodłączne elementy każdego naszego programu stąd późniejsze moje zainteresowanie elektrotechniką.
Były wśród nas dzieci adoptowane przez inne rodziny jak np. Wandzia Konti, która przebywała u opiekunów w Warszawie ale gdy przez wiele miesięcy tak tęskniła za Babcią, że niemal codziennie płakała prosząc nową mamę żeby ją odwiozła do p. kierowniczki. Przybrani rodzice oddali ją ponownie do Domu Dziecka w Tanowie.
Babcia L. karmiła nas świadomością, żeby Polska była Polska bez względu kto z nas do jakich ras należy. Jej świadomość narodowa sprawiała, że była bardzo wierząca. Miała też serce takiej geometryczności, że był w niej kącik dla każdego dziecka.
Pamiętam, że w Domu naszym był samorząd wychowanków, w którym brałem udział o różnym zabarwieniu. raz jako najlepszy, raz jako najgorszy. To wszystko było wzorowane na wartościach pionierów specjalnego ośrodka nad morzem koło Nowego Warpna. Tam był ogólnopolski ośrodek szkolenia pionierów o największej wartości ideologicznej (Podgrodzie, Brzózki). Adam Duchnicz był tam na obozie, może on coś pamięta. Ja pamiętam, że Babcia L. była naprawdę autorytetem od wszystkiego za wyjątkiem umiejętności wyrzucania gnoju od świń bo to robiłem najlepiej ja z Adasiem, którzy je karmiliśmy. I tu podkreślam, że każdy był wykorzystany do tego co potrafi. Temu też służyły kółka zainteresowań. Czyniłem też postępy w nauce razem z Adasiem dlatego jeszcze teraz jestem tak wszechstronny pamięciowo mimo choroby mózgu.
Pamiętam panią Emilię Rachwałową - Piechotową z małym synkiem, która przyszła do na po odejściu pani Suchań. Synek był cały czas przy Niej, bo Ona miała problemy z mężem. Kiedy te problemy nieco się zmniejszyły pani Emilia odeszła, a pozostała po Niej tęsknota. Pamiętam, że była też wychowawczyni, która miała koleżankę w przedszkolu gminnym tam gdzie teraz jest Dom Nauczyciela.
Ja pamiętam, że nasz Dom był odwiedzany przez takich panów ubranych na wzór wojska z napisem SP, którzy mieli kontrolę nad ZMP i pionierami a u nas było skupisko pionierów organizowane przez Thail i oni organizowali imprezy o wartościach przysposobienia młodzieży do obrony kraju przed agresją Zachodu. Służba Polsce była organizacją przygotowującą do służby wojskowej.
Obowiązywał tam rygor i dyscyplina wojskowa. Zadaniem ich była również odbudowa kraju. Synowie ?kułaków? byli natomiast kierowani do kopalni jako ?nieprawomyślni?. Komórki ZMP były tworzone również w Tanowie. Organizowały one później swoje odpowiedniki na wsi tj. ZMW. Przewodniczącym ZMW w Tanowie w latach 1958÷1960 był Henryk Wieczorek.
Organizowano różnego rodzaju gry i zabawy. Pamiętam, że Wacuś Jastrzębski wygrał konkurs strzelania z KBKS - ja byłem na drugiej pozycji. Jurek Rabiega wygrał konkurs wspinania się po słupie. To były imprezy zwane festynem na cześć dobrobytu. Może Julek Kończyc coś pamięta z tego. Pamiętam, że jakąś specjalną opiekę miał pan Kisiel - ostatni maż Krystyny Winczewskiej ale on zajmował się organizacją rolniczą. Służba Polsce zajmowała się wszystkim co jawne czyli szkoleniem dla potrzeb PRL. Czymś specjalnym zajmował się Kazimierz Walerczyk jako przedstawiciel w mundurze wojskowym i stopniu sierżanta. Był to chyba korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego KBW. Jego brat - Władysław był nauczycielem.
Pamiętam, że kiedy minął październik 56 roku wszyscy przestali być opiekunami naszego Domu. Ciocia Thail może coś pamięta jako współorganizator tego, że była specjalistką wiedzy nauki o komunizmie.
Romek Kondracik na pewno coś pamięta bo był pierwszym. Na odpowiedź co potrzebne PL wstąpił do szkoły górniczej a po roku wrócił z niej i poszliśmy do szkoły rolniczej do Stargardu bo ja rok później skończyłem szkołę podstawową. Ze szkoły w Stargardzie zrezygnowaliśmy dlatego, że nikt się nami nie opiekował żeby mieć choćby minimalne warunki do nauki.
Brak było zeszytów, książek, koszul na zmianę... Tak po pierwszym okresie przyjechałem z powrotem do naszego Domu, który był jednym bałaganem bo kierownikiem była Ciocia Thail.
Służbę wojskową odbywałem w formacji doświadczalnej powstałej po polskim październiku 1956r., której celem było wyszkolenie oddziałów desantowych zdolnych do prowadzenia walk dywersyjno-sabotażowych na tyłach wroga. Był to pierwszy rocznik ?czerwonych beretów?. Zostałem zwolniony przedterminowo pół roku wcześniej z powodu doznanego urazu głowy podczas wykonywania skoku spadochronowego na niskiej wysokości. Doznałem wówczas wstrząsu mózgu oraz uszkodzenia innych organów wewnętrznych. Pełne rozpoznanie skutków tego wydarzenia nastąpiło niestety dopiero po 30 latach gdyż w wojsku uznano mnie za symulanta. Zostałem ponownie wyrzucony przez los na śmietnik życia. W tym stanie zdrowia przepracowałem jeszcze 21 lat do czasu przejścia na rentę inwalidzką.
Byłem zawsze świadomym przeciwnikiem systemu komunistycznego. Za głoszenie swoich poglądów byłem dziewięciokrotnie zwalniany z pracy. Heniu jeśli to Twoja cenzura zatwierdzi i przepiszesz to, to ja jeszcze będę robił wstawki w to ujęcie myśli bo aż tak dokładnie słowo po słowie nie mogę pisać - brak mi skupienia myśli.
Będąc świadomym przeciwnikiem sytemu Jako inwalida I grupy żyję dzięki osiągnięciom techniki w zakresie podtrzymywania życia. Od 1979 roku stale zażywam środki farmakologiczne. Teraz mówię sobie, że życie jest piękne dzięki ludziom dobrej woli takim jak Babcia L. i Ciocia Kazia. To Oni podtrzymywali mnie przy życiu. Nie potrafię wprost wyrazić jak wdzięczny jestem Im za to.
Kiedy byłem najgorszy, dobry, najlepszy, zależnie gdzie trzeba było być jako organizm swego środowiska skąd przyszedłem Babcia L. zwracała uwagę nie wtedy kiedy widziała coś nieprawidłowego ale znajdowała zawsze okazję żeby dyskusja była na osobności, a później grupowo. To był osobisty kontakt obustronnej świadomości szacunku a nie poniżania. Była członkiem mojej rodziny - Babcią Elą, bo tak sobie życzyła moja córka. Zaakceptowaliśmy taką formę nazywając również pana Leszka dziadkiem. Zwracała się do mnie zawsze poprzedzając słowem - kochany.
Naszą korespondencję zastępowały rozmowy prowadzone przez telefon w ujęciu kilku słów spełnialiśmy swoją radość życia.
Dla poparcia tego najukochańsza Babunia przy pomocy Janinki Radziko swojej wychowanki przyjeżdżała do mnie aby się wzajemnie nami nacieszyć. Od 1973r. gdy po raz pierwszy odwiedziła mnie po wyprowadzeniu się do Radomia była u nas kilkanaście razy zanim zmarł jej mąż, a później przyjeżdżała sama lub rozmowy i polemiki na temat życia człowieka.
Rozmawialiśmy na różne tematy. Szkoda, że nie miałem wtedy magnetofonu i nie nagrywałem tych rozmów. Babcia zaczynała rozmowę niespodzianie tak jak ja to robię zapisując wszystko chaotycznie na kartkach, bo łatwiej mi to napisać niż wypowiedzieć głośno. Nie mogę utrzymać żadnego porządku swoich myśli i nie wiem dlaczego. To są okruchy tego co poruszaliśmy w tych rozmowach z Babcią.
Udało mi się tylko nagrać legendę o powstaniu Rzymu, którą opowiadała Agnisi. Babcia L. była osobowością kultury ludowej ziemi Kielecko-Radomskiej, całej Polski i słowiańszczyzny. Ubolewała, że nie stworzono świadomości mającej charakter ogólnoświatowy. Nie mniej jednak w niektórych rejonach kultywowano filozofię gloryfikującą radość życia itp. Dowodem tego są staroegipskie przykazania Mojżesza, które zostały upowszechnione poza kulturą egipską.
Dopiero na tej bazie świadomości powstała forma wspólnoty życia. Znalazło to odzwierciedlenie w kulturze starożytnej Grecji - tzw. miłość platońska czyli platoniczna oparta na świadomości pochodzenia, kulturze obserwacji życia poprzez zmysły ludzkie : wzrok, słuch, dotyk, wyobraźnię dedukcyjną.
Nie wszyscy wiedzą, że Babcia L. posiadała zdolności chiromanckie tj. potrafiła przepowiadać przyszłość. Posługiwała się w tym celu specjalnymi kartami rysunkowymi, przy których pomocy wróżyła swoim najbliższym. Mnie także wróżyła, co się zresztą sprawdziło, że będę ciężko chorował Jej układ kart był zgodny z wróżbą innego chiromanty, który przepowiedział mi, że przejdę ciężką chorobę mózgu. To także się spełniło gdyż w ostatnich latach byłem leczony na oddziale kardiologicznym i neurochirurgicznym leczony gdzie dwukrotnie uratowano mi życie.
Z mojej przyjaźni z Babcią L. wywnioskowałem, że była szczególnie wrażliwa i przeczulona na tle zespołu ?brzydkiego, nieszczęśliwego kaczątka? i dlatego czyniła wszystko, żeby brzydkich kaczątek nie było. Dla każdego miała kącik w swoim sercu, odrębny i specyficzny tylko dla niego punkt widzenia. Uważała, że dzieci są kochane, tylko trzeba być samemu kochanym.
Twierdziła, że świat jest zepsuty przez dorosłych, a nie dzieci. Pragnęła zaprzyjaźnić się z każdym z nas i pozytywnie oddziaływać na naszą osobowość. Była filarem imprez, w których brała udział; dobrze tańczyła, śpiewała i potrafiła być wodzirejem jako pierwsza para wraz ze swoim mężem oraz innymi partnerami. jej obecność sprawiała, że wszyscy czuli się dobrze, atmosfera była ciepła i wszyscy mile się bawili. Pragnęła odkrywać wszędzie i we wszystkich naturalne piękno. Była przy tym krzewicielką polskości i folkloru ludowego.
Kiedy Babcia L. była chora i przebywała w szpitalu w tym samym czasie i ja zostałem poddany natychmiastowej operacji mózgu. Objawy choroby odczuwałem po urazie w 1958r., który miał miejsce podczas skoku na spadochronie w wojsku. I od tego czasu zaczął się nowy rozdział naszej przyjaźni obłożonej wzajemnością. Ja miałem świadomość konsultowania się z nią swoim życiem, a ona swoim udziałem o tym, że zbiera dane o każdym, bo ma świadomość pisania. Ja miałem świadomość też zbierania danych dla potrzeb swego rozwoju stąd mam świadomość tego co sobą prezentowała Babcia L. przedłużając ją nieco dla innych.
Dobroć posiada godność, czyli świętość. Zło posiada ocenę, czyli niełaskę.
Babunia miała świadomość, że Felix to z łac. pojęcie dobra. Doskonale rozumiała, że miłość powinna opierać się na kulturze życia, która powinna być właściwością każdej osobowości i każdej organizacji życia. Obecne formy miłości często są tego przeciwieństwem. Starożytni Grecy uważali, że miłość winna być oparta na świadomości wydania potomstwa i wychowania go bez nakazów ale wsłuchując się w głos duszy. Stąd przyjeżdżała do nas zawsze z największym bagażem dobra, którym pragnęła obdarzyć każdego na całe życie. Dziś te wartości trzeba odnajdywać i zbierać w całość.
Babcia miała potrójną świadomość:
? Czytając tekst z którym się nie utożsamiała bądź którego nie rozumiała pytała się zaraz innych co o tym sądzą, o co tam chodzi. Nie uznawała bowiem sloganów.
? Zanim przeczytała jakiś tekst często wiedziała co jest napisane.
? Umiała odczytywać słowa nie napisane.
Tak więc, Jej osobowość ubogacona była w wszystkie cechy myślenia: orientację, logizm, aksjomatyzm, dedukcjonizm. Właściwości te sprawiały, że posiadała umiejętność fabularyzowania, czyli przystosowania myśli do potrzeb życia.
To wszystko co napisałem zrodziło się pod wpływem przyjaźni z Babcią L., która była skupiskiem kultury świętokrzyskiej czyli Słowian świętokrzyskich stąd posługiwała się programem ludowym w formie gawęd, baśni, legend, opowiadań. Jej osobowością przeniknięte były przedstawienia i inscenizacje ludowe wykonywane przez dzieci z naszego Domu.
To Babcia w ostatnich chwilach swego tchnienia sprowadziła do mnie Henia, żeby mnie odwiedził i tak się zaczęła odnowa naszych myśli i życia. Jesteśmy kwiatem z bukietu miłości Babci Lechowicz. Jesteśmy małymi błękitnymi kwiatuszkami - niezapominajkami Jej ogródka Miłości ...Wszystko co w sercu i pamięci miałem Wam oddałem Teraz każdy powinien swe serce i myśli otworzyć i coś dołożyć. Ja pod opieką Babci L. żyłem w latach 1952-1990 I tego się od niej nauczyłem być dobrym - Amen
Felix
W naszym Domu organizatorem miłości była Ciocia Kazia. Ciocia Kazia - symbol kultu czystości, zdrowia i mądrości praktycznej. Poznałem Ją od pierwszych dni pobytu w Państwowym Pogotowiu Opiekuńczym na ul. Łabędzia 4 w składzie personelu tej instytucji. Ciocia Kazia miała świadomość sanitariuszki wojennej. Była siostrą PCK.
Jakże daleko, daleko najdalej jest piękno życia od rzeczywistości czyli miłości i zła. Jeśli miłość jest usankcjonowana ślubem a po powrocie do domu obdarzona nienawiścią czyli rozwodem.
Ciocia Kazia doznała takiego zjawiska, była absolutnie pewna, że wyjdzie za mąż z miłości tymczasem jej ukochany wziął ślub z inną. Będąc samotną poświęciła swoje życie dzieciom.
Kiedy coś komuś tłumaczyła przykładała rękę do ciała i starała się jak najlepiej wytłumaczyć wszystko aby było dobrze. Przemawiała do nas z wielką miłością i z sercem.
Będąc kaleką od 1958 roku odwiedzałem nasz Dom i wówczas dowiedziałem się, że Ciocia Kazia była zaangażowana w pracę z dziećmi jeszcze przed przybyciem do Tanowa.
Kazia była nauczycielem higieny ciała i otoczenia. Polecenie "umyj się" nie wiele mówi człowiekowi. Ona uczyła nas jak się to robi. Dlatego w ujęciu świadomości niektórych z nas kojarzy się z przymusem wykonywania czynności związanych z higieną ciała. Wyrabiała w nas nawyk mycia rąk przed jedzeniem , po powrocie do domu ze szkoły i przed snem wieczorem i z rana. Wyrobienie w człowieku kultu higieny jest o wiele trudniejsze niż wyuczenie się tego słowa, bo higiena jest świadomością kontaktu ciała z wodą, a woda nie jest zawsze ciepła i wytwarza natychmiastowy odruch niechęci. Ona dobrze o tym wiedziała pokazując nam miejsca nie umyte poprzez pocieranie ich osobiście lub każąc nam sprawdzać się samemu w ten sposób. Będąc pod Jej wpływem nigdy nie miałem uczucia, że gdzieś jestem brudny.
Wyróżniała się formą wychowania poprzez kontrolowanie i nauczanie higieny osobistej. Inna jest świadomość higieny malucha pod przymusem, która u człowieka dorosłego symbolizuje często głębię uczuć.
Jeśli w czyimś odczuciu Ciocia Kazia była niedobra bo wymagająca i nie używała przy tym pięknych słów, to dla mnie była czymś wyjątkowym bo doznawałem świadomości nawyku kultury higieny, która jest tak potrzebna człowiekowi. Brud i przykry zapach ciała zraża często ludzi do siebie, tak jak brak kultury słowa. Stąd Jej wielkość, wspaniałość, dobroć serca pozostanie na zawsze w mej pamięci.
Sądzę, że każdy powinien to wzbudzić w swej świadomości o Niej. Taką osobowość prezentowała zawsze gdy zauważała nie przestrzeganie przez nas zasad higieny osobistej i na zewnątrz. Dostrzegała najmniejsze uchybienia w zakresie higieny dla innych niedostrzegalne i nie wyczuwalne. Była wyczulona na wszelkie przykre zapachy mające swe źródło w jej nie przestrzeganiu. Wpajała w nas świadomość utrwaloną na całe życie. Stąd Jej wielkość w moim życiu.
Podziwiałem Ją za to, że umiejętnie wpajała nam zasady higieny osobistej połączonej z higieną słowa, której uczyła nas Babcia L. Była przy tym człowiekiem o ogromnej kulturze myślenia ale trudno było naraz przejawiać jej wszystkie posiadane właściwości. (Wspaniała narratorka - opowiadała przepięknie książki i filmy a sposób przekazywania najmłodszym bajek było mistrzostwem, któremu nikt nigdy później nie dorównał - przyp. H.K.)
Dlatego Ona była przeważnie opiekunką najmłodszych, którym najbardziej była potrzebna. Kształtowała ich świadomość myjąc dzieci osobiście. Niech to opiszą Ci, którzy zaliczali się wówczas do grupy najmłodszej bo ja byłem najstarszym dlatego inaczej widziałem i rozumiałem to co ona robiła. Przecież wielu z nas ma inne doznania.
Ciocia Kazia kochała folklor - tańce i pieśni ludowe, które sama śpiewała i tańczyła. Stąd uczyła nas ich z takim poświęceniem i oddaniem. Krzewiła kulturę twórczości ludowej regionu, z którego pochodziła i z całej Polski. Widać to było choćby w pracach hafciarskich, których eksponaty były ozdobą ścian naszego Domu. Stroje taneczne oraz do inscenizacji były właśnie przez Nią projektowane.
Byłoby wielkim przestępstwem nie wspomnieć o tym, że Ciocia Kazia była kultem świadomości ruchu, najwartościowszym organizatorem jego wśród wszystkich wychowanków.
Ruch był dla niej formą wyżycia się dzieci szczególnie poprzez gimnastykę i uprawianie dyscyplin sportowych. Przejawiało się to np. tym, że zwalniała od innych zajęć tych wychowanków, którzy chcieli trenować określone dyscypliny sportu. Pierwszym jednak obowiązkiem było uprawianie codziennej gimnastyki przez wszystkich bez wyjątku.
Zachowały się zdjęcia z ćwiczeniami akrobatycznymi i figurami tanecznymi, których uczyła dzieci. Pawełek i Czesia pokazali nam niektóre z nich na spotkaniu po 40 latach czego ja niestety nie oglądałem. Sam wyznawałem zresztą całe życie zasadę wpajaną nam przez Ciocię Kazię - "Sprawne ciało - sprawny duch; sprawny duch - sprawne ciało?. I oby taką świadomość każdy z nas miał dalej.
Przez cały okres działalności zawodowej Babcia L. i Ciocia Kazia współpracowały z sobą i świetnie się uzupełniały. Od samego początku szły obok siebie. Pracowały razem w Pogotowiu Opiekuńczym i w naszym Domu. W początkowym okresie obie też odeszły na krótko z Tanowa za brak zaangażowania ideologicznego. Mieszkały wtedy razem w Szczecinie a ja Je często odwiedzałem. Dostawałem pieniądze na kino żeby mieć pretekst, że jadę do miasta do kina. Tak naprawdę to chodziłem na ul. Piastów 5 gdzie było nasze miejsce spotkań.
Babcia L. była przekonana, że zwolniona została z powodu Jej Akowskiej przeszłości.
Motywem głównym przyjaźni Babci L. i Cioci Kazi była przeszłość wojenna związana z walką o wspólny cel. Wszak nie łatwo było żyć wówczas ludziom o odmiennych poglądach ideologicznych.
Chociaż byłem już w takim wieku, że wiele rozumiałem, to jednak nie mogłem wiedzieć tego co wiedziały One. Po Ich odejściu z naszego Domu zdaniem wizytatorów nic nie stało na przeszkodzie ideologicznego oddziaływania na proces wychowawczy. Wkrótce jednak powróciły dumnie do pracy.
Po zwolnieniu kierownictwa posługującego się tylko ideologią, z którego zasłynęła szczególnie jedna z wychowawczyń Kuratorium doszło do wniosku, że trzeba odnaleźć byłych wychowawców i przywrócić ich do pracy.
Kierownikiem Kuratorium był wówczas p. Antoni Smoliński. Powrót Ich począwszy od Babci L., Cioci Kazi, Cioci Niusi był też powrotem radości do naszego Domu, choć w Ich osobowości zaszły zasadnicze zmiany. Pod wpływem doznanych krzywd złączyła Je świadomość tego co robiły, robią i będą robić.
Założyły w naszym Domu organizacje TPPR, PZPR, SP i ZMP ale pod swoją opieką. I tak Ciocia Kazia założyła PZPR, która dominowała nad wszystkimi organizacjami w szkole i w naszym Domu, tworząc wspólną komórkę.
Nasz Dom stał się miejscem spotkań wszystkich organizacji jako kierowniczych i zarządzających na tym terenie. Organizacji, które miały jednocześnie swoje zwierzchnictwo itd.
W naszych wspomnieniach nie istnieje wartościowanie tego co zrobiły Ciocia Kazia i Babcia L. a powinno być bo chociaż nie posiadały dyplomów rozumiały potrzeby życia. Do pracy nie przychodziły żeby sobie w niej posiedzieć. Posiadały program pracy narzucony przez siebie, dla siebie i innych. Przecież dziecko doznaje ciągle świadomości myślenia i potrzebuje pomocy. Powinno wiedzieć skąd ta pomoc może nadejść. Jeśli tak nie jest to następują w dziecku przemiany, które trudno kontrolować.
Z przyczyn osobistych Ciocia Kazia nie była zwolenniczką komunizmu. Uległa jednak namowie Babci L. i wstąpiła do partii.
Przynależność do tej organizacji utożsamiana była z najwyższym morale i obok dyplomu stanowiła o ewentualnym zaliczeniu do kadry kierowniczej. Również i w tej organizacji współpracowały ze sobą. Ciocia Kazia była organizatorem organizacji partyjnej, dlatego aby partia nie przeszkadzała im w tym co robią.
Współpraca Babci L. i Cioci Kazi trwała do końca ich działalności zawodowej. Niezależnie jednak od tego coraz bardziej widoczny był również wpływ innych wychowawców posiadających lepsze przygotowanie pedagogiczne nabyte w okresie powojennym.
Ich następcy nie posługiwali się już tymi metodami, lecz krzewili przede wszystkim wartości ideologiczne różnymi metodami oddziałując na dzieci.
Współpraca Babci L. i Cioci Kazi była szczególnie ujmującą wspólną wartością. Ciocia Kazia była szczególnie predestynowana do pełnienia funkcji kierownika Domu po odejściu Babci L., która zresztą uczyniła wszystko aby to właśnie Ciocia Kazia została jej następczynią.
Zaginęły wszelkie ślady materialne dowodzące o Ich wielkiej pracy i osiągnięciach wychowawczych. Stało się to w okresie kapitalnego remontu. Pozostała tylko pamięć i świadomość tych, którzy byli tego świadkami. To oni powinni teraz przypomnieć to wszystko co zostało bezpowrotnie zniszczone.
Opis przeżyć Ich wychowanków mógłby być niezmiernie przydatny i jest wręcz konieczny. Niech każdy dopisze swoje przeżycia związane z obcowaniem z Nimi. Przecież ten dorobek zyskiwał już wtedy ogromne uznanie na różnego rodzaju konkursach i wizytacjach poświęconych organizowaniu życia w Domu Dziecka.
To dzięki Cioci Kazi nasz Dom był uznawany za wzorcowy. Szkoda, że czas ma właściwości okrutne i niszczy wszystko pozostawiając nam tylko wspomnienia. Wszyscy pamiętają jak wielką wagę przykładała ciocia Kazia do czystości ciała. Dla nie jednego przykre do dzisiaj mogą być wspomnienia wielokrotnego powracania pod prysznic po znalezieniu śladu łuszczącego się naskórka, który sprawdzała pocierając dłonią w miejscach o których zapominaliśmy przy myciu się. Z pewnością kąpiele nie były dla nas przyjemnością, jak dla dzieci wychowywanych w domach rodzinnych.
Często pomagałem młodszym w myciu się. Ciocia Kazia była symbolem świadomości przeobrażania się człowieka z wieku dziecięcego w wiek dojrzały korygując jego osobowość tak z ujęcia biologicznego jak i towarzyskiego. Kształtowała bowiem w nas umiejętności prawidłowego zachowania się i grzeczności na co dzień.
Ten okres człowieka jest bardzo ważny w życiu, pozostawiającym cechy osobowości na całe życie bo jest wyrazicielem głębi uczuć i alchemii słowa jaką osobowość powinien prezentować człowiek w życiu, jak dokonać wyboru zawodu. Dobierała dzieci w pary zmieniając je co tydzień, dwa tygodnie a nawet miesiąc. Mnie nie chciała zmienić dlatego byłem uzależniony uczuciowo z takimi blondynkami.
Zmiana i dobór nowych par był specjalnie przez nią analizowany żeby dobrany pary oddziaływały na siebie całością kultury tematów życia. Ja wyróżniałem się od samego początku łączeniem mnie w pary. Były nawet takie, które nie mogły beze mnie żyć. Nie mogę ich nazywać bezpośrednio ale użyję trochę fabuły. Były takie dwie a może trzy blondynki, z którymi się trudno rozmawiało ale jakoś szło się dogadać. Cały problem był z tym, że były przeważnie po pół roku i zabierano je z naszego Domu. Przychodziły nowe czasem młodsze i trzeba było zaczynać wszystko od początku. Taki stan rzeczy trwał cały czas. Ten dobór w pary przez Ciocię Kazię był nieraz analizowany na kursokonferencjach poglądowych.
Z doznań dobierania w pary przy różnego rodzaju imprezach artystycznych miałem problemy bo złapałem koleżankę i podniosłem do góry co okazało się pozbawione artyzmu i z tego powodu miałem odprawę uświadamiania.
Osobowość Cioci Kazi przejawiała się wartościami praktycznymi. Do końca swoich dni wpajała dzieciom prawdy życia. Była symbolem pracy w ujęciu dnia tygodnia, miesiąca i roku. Wielu z nas obdarzała tak wielkim zaufaniem, że powierzała nam nawet klucze do swego mieszkania abyśmy nabyli umiejętności zachowania się w innym środowisku od tego w którym przebywaliśmy na co dzień.
Przecież nasz Dom był zbiorowością. Były tam pomieszczenia w rodzaju sal noclegowych, jadalni, świetlicy a świadomość grzeczności na co dzień powinna być kształtowana w odniesieniu do porządku domu i mieszkania prywatnego zależnego tylko od jednej osoby albo dwóch.
Jej praca nie polegała na sprawowaniu 8 godzinnego dyżuru od godziny do godziny, ale na świadomości życia w życiu. Była zawsze do dyspozycji dziecka w każdym czasie gdy tylko jej potrzebowała. Nie było w Jej naturze zachowanie typu: "teraz nie mam dyżuru, teraz ma dyżur np. p. Ewa" co cechowało często innych wychowawców, którzy odpowiadali w takich sytuacjach: "Ja już pracę skończyłem, przyjdź z tą sprawą jutro bo będę miał dyżur ".
To szczególnie różniło Ją od innych wychowawców, którzy postępowali zgodnie z panującą ideologią i tym co dyktowała współczesna komuna. Stąd co niektórzy próbowali odsunąć ją pod pretekstem, że nie ma wyższego wykształcenia. Po jej odejściu tytuł magistra i walory ideologiczne predestynowały przede wszystkim ludzi na stanowiska kierownicze.
W latach siedemdziesiątych Dom został oddany do remontu kapitalnego chociaż był on remontowany gruntownie w 1952r. po spaleniu.
**SYNKU KOCHANY **
Data wspomnienia: 17.4.2018
(*)(*)(*)***(*)(*)(*)***(*)(*)(*)
** SYNKU KOCHANY **
W DNIU TWYCH IMIENIN...
CO MAM TOBIE ŻYCZYĆ ?
TYLKO DUŻO SPOKOJU DLA TWEJ DUSZY...
I RADOŚCI W ŚWIECIE WIECZNYM...
BĄDŹ SZCZĘŚLIWY U BOKU PANA...
A NAM POZOSTAŁO MIEĆ NADZIEJĘ...
KOCHAMY CIEBIE CAŁYM SERCEM...
I BARDZO TĘSKNIMY....
(*)(*)(*)***(*)(*)(*)***(*)(*)(*)
** SYNKU KOCHANY **
Rocznica urodzin
Data wspomnienia: 11.4.1900
118 lat temu Eufrozyna i Leon Ogibowscy w położonych niedaleko Dubna Pogorzelcach cieszyli się z narodzin trzeciej córki. Na szczęście nie wiedzieli jeszcze, że za kilkanaście lat ją opuszczą na zawsze, umierając nagle rok po roku i nigdy nie poznają jej męża i trojga swoich wnucząt. Na razie świętowali - może było tuż po Wielkanocy, podczas której - jak bywało później - na stole pojawiał się pieczony w całości prosiak,
który w pyszczku trzymał kawałek chrzanu. Może sędziwa nestorka rodu ze swojego fotela przyglądała się wnuczce, myśląc o jej przyszłości. Może dwie starsze, kilkuletnie siostry nie mogły się już doczekać, kiedy Lidia dołączy do ich wspólnych zabaw? Tego świata już nie ma, pozostał tylko w moich wspomnieniach. Nie mam ich komu przekazać - pamiętajcie więc Wy, odwiedzający Ogrody Wspomnień!
TATA
Data wspomnienia: ?.?.????
TATUS
zamyslenie
Data wspomnienia: 11.4.2018
NAJWAZNIEJSZE WE WSPOMNIENIACH JEST TO, ZEBY MIEC SIE GDZIE ZATRZYMAC I TAM JE WSPOMINAC.
WUJKU. Pamietam.
Mirek
rocznica urodzin
Data wspomnienia: ?.?.????
Dzisiaj kończyłabyś -Mamo - 113 lat.
Moje i nasze myśli towarzyszą Tobie od rana.
Już na zawsze pozostaniesz dla mnie wspomnieniem
z trudnego i najtrudniejszego czasu. Kocham Cię - Mamo-
i wierzę, ze TAM , gdzie jesteś od tylu lat nie ma cierpienia i bólu, że przebywasz w otoczeniu Twoich
rodziców, Taty i braci. To przekonanie pozwala mi
normalnie funkcjonować i czekać spokojnie na nasze spotkanie. Jeszcze dziś zapalimy w Twojej
intencji znicz
pamięci na nagrobku teściowej i pomodlimy się za Ciebie.
Spoczywaj w Pokoju - Mamo !
Miron Zachert-Okrzanowski
Data wspomnienia: ?.?.????
Urodzony 17 sierpnia 1923 roku w Warszawie. Grób symboliczny na Starych Powązkach.
Miron był pierwszym dzieckiem legionisty Wiktora Hugona i Cecylii Zachart ? Okrzanowskich. Urodził się 17 sierpnia 1923 roku. W domu mówiono na niego Mirek. Po skończeniu szkoły powszechnej w 1935 roku poszedł do Gimnazjum im. Stefana Batorego. Od początku nauki w tej szkole był związany z harcerstwem.
Przed wojną zdał małą maturę. Był przybocznym w Drużynie Harcerskiej ?Pomarańczarni?. We
wrześniu, po wybuchu wojny, organizował swoich kolegów, z którymi chciał stworzyć oddział i pójść walczyć z Niemcami. Przez jego dom przechodziły tłumy chłopców gotowych do walki. To ojciec przekonał go, że jest jeszcze zbyt młody.
Wiktor Zachert ? Okrzanowski będący oficerem Wojska Polskiego dostał rozkaz ewakuacji Wojskowego Instytutu Geograficznego do Lwowa. Miał zabrać nie tylko ludzi, ale dokumenty, mapy i wszystko to, co potrzebne będzie do funkcjonowania w nowych warunkach. Zakładano, że może zaistnieć konieczność pozostania we Lwowie przez kilka miesięcy, dlatego zezwolono oficerom na zabranie ze sobą rodzin. Miron na znak protestu i gotowości do walki pozostał w mundurze harcerskim. Kiedy 17 września dostali się do sowieckiej niewoli udało się przekonaliśmy go, żeby odpiął wszystkie harcerskie odznaki i mundur zakrył kurtką.
Po powrocie do Warszawy w 1939 roku , prawie natychmiast zaczęli u niego zjawiać się koledzy. Zamknięci w pokoju, godzinami o czymś debatowali.
Co prawda Miron kontynuował naukę na tajnych kompletach i nawet zdał maturę, ale najważniejsza była dla niego konspiracja. W listopadzie 1939 roku na spotkaniu instruktorów i harcerzy 23 WDH zapadła decyzja o kontynuowaniu działalności w podziemiu i uformowaniu podziemnej drużyny harcerskiej. Na jej czele stanęli: Miron Zachert-Okrzanowski i Jerzy Kozłowski. Jego siostra Bogna wspomina jaki udział miał jej brat w akcji zdjęcia niemieckiej płyty z pomnika Kopernika.
?W lutym 1942 roku wieczorem Mirek przybiegł ze swoim kolegą tylko po to, żeby zabrać sanki. Sanki były moje, zapytałam więc, gdzie z nimi idzie. Krzyknął tylko, że zaraz odda, i obaj zniknęli. Faktycznie, niewiele czasu upłynęło, jak wrócili, sanki postawił na dawnym miejscu. Widziałam, że przywieźli coś ciężkiego i zanieśli to do jego pokoju. Nie interesowało mnie to, zapomniałam więc o tym. Minęło trochę czasu od tego zdarzenia, w Mirka otoczeniu doszło do jakiejś wpadki. Osoby znające aresztowanych musiały na jakiś czas zniknąć. Wtedy mama powiedziała mi, że gdyby ktoś pytał o brata, to Mirek wyjechał na leczenie do Zakopanego, ponieważ choruje na gruźlicę. Wiedziałyśmy, że jeżeli ktoś sypnie, Niemcy przyjdą do naszego mieszkania, a jeżeli nie, to za jakiś czas uspokoi się i brat będzie mógł wrócić do domu. Szukając jakiejś potrzebnej rzeczy, weszłam do jego pokoju. Przystawiłam krzesło, chcąc sprawdzić na szafie. Leżało tam coś dużego, ciężkiego i zapakowanego w papier. Zawołałam mamę, obie zdjęłyśmy pakunek i zdrętwiałyśmy! Była to płyta z pomnika Mikołaja Kopernika, o której mówiła cała Warszawa. Z pomnika ściągnął ją Alek Dawidowski, kolega mojego brata. Do nas została przywieziona tego wieczoru, kiedy brat pożyczył moje sanki. Gdyby przyszli Niemcy i znaleźli ją, nic by nas nie uratowało. Mama natychmiast dała znać komu trzeba i płyta została od nas zabrana. Według powojennych informacji, do końca okupacji była na Żoliborzu.?
Mirek długo się ukrywał. Z matką i siostrą spotykał się u ciotki Ireny Kubickiej, mieszkającej przy ulicy Smolnej. Kilka razy mówił o wyjeździe na wschód. Prawdopodobnie liczył, że tam spotka ojca wywiezionego przez Sowietów. Któregoś dnia przyszedł ze spakowanym plecakiem, pożegnał się i wyjechał do Mińska.
Działał w grupach dywersyjnych ?Wachlarza?, skierowanych na Białoruś. Oficjalnie on i jego koledzy zostali zatrudnieni w niemieckiej firmie. Ich zadaniem było przeprowadzanie akcji dywersyjnych na zapleczu frontu niemiecko-sowieckiego. Dezorganizowali i utrudniali pracę Niemcom. Przyczynili się do wykolejenia pociągów, niszczyli linie telefoniczne. Po jednej z akcji zostali zatrzymani dwaj jej uczestnicy i jeden z nich zaczął sypać. Aresztowano wiele osób. Mirek chciał na jakiś czas wyjechać. Poszedł jeszcze do firmy, żeby coś zabrać, a tam czekali już Niemcy i zabrali go razem z innymi.
Dzięki przekupionym strażnikom udało się nawiązać kontakt z więźniami, przekazywano w obie strony grypsy. Przygotowywano akcję ich odbicia, dostarczono do więzienia broń. Atak miał nastąpić z dwóch stron. Niestety, doszło do zdrady. Przetrzymywanych członków ?Wachlarza? zaczęto torturować. W nocy z 5 na 6 lutego 1943 roku Miron, który w tym czasie posługiwał się pseudonimem Ryszard Maciejewski, słyszał jęki torturowanych kolegów. Jednym z nich był strażnik ?Czarny?, który nie chciał podać nazwiska więźnia przekazującego grypsy. Wtedy Mirek wziął całą winę na siebie. Jeszcze tej nocy zginął zakatowany. Miał 20 lat.
/źródło https://zagapienia.blogspot.com/2016/11/155miron-zachert-okrzanowski-bohaterski.html?m=1 /
Z życiorysu cz.2
Data wspomnienia: ?.?.????
Wspomnienia Krystyny o ukochanej siostrze.
Z życiorysu
Data wspomnienia: ?.?.????
Z życia Wand zbiór informacji.
Wielkanoc 2018
Data wspomnienia: ?.?.????
Jak co roku odwiedziliśmy Ciebie -Mamuś- na miejscu Twojego spoczynku , wspominaliśmy również mamę Andrzeja, której nigdy nie poznałam .Śmierć zabrała Was zbyt wcześnie, Ty nie zdążyłaś poznać swoich prawnuczek, a mama Andrzeja nie poznała nawet swojego jedynego wnuka, nie mówiąc o już o prawnuczkach.
Obydwie byłyście wdowami wojennymi i samotnie wychowywałyście swoje dziecko. Kiedy patrzę na Wasze zdjęcia to zauważam Wasze bardzo smutne oczy,a przecież po zakończeniu wojny byłyście
młode- mama Andrzeja miała zaledwie 40 lat, a Ty Mamuś-ukończone 28 lat.
Teraz byłybyście dumne ze swojej progenitury i zapewne tak tam z góry to odbieracie- staramy się sprostać Waszym nigdy nie wypowiedzianym oczekiwaniom i modlimy się w Waszej intencji.Jeden z palących się zniczów jak zwykle przeznaczony jest dla Mamy Andrzeja. Spoczywajcie w Pokoju-nasze Kochane Mamy.
Wspomnienie
Data wspomnienia: 3.4.2018
Pani Zofia była przyjaciółką mojej Mamy z jej dziecinnych, ale spędzanych już na Ziemiach Odzyskanych lat. Niestety, nie wiem, skąd przybyła do Złotoryi wraz z mamą i bratem. Zachowało się jej zdjęcie z 1947 roku, miała wówczas czternaście lat.
Wielkanoc 2018
Data wspomnienia: 2.4.2018
ks. Jan Twardowski "Wielkanocny pacierz"
Nie umiem być srebrnym aniołem
Ni gorejącym krzakiem.
Tyle Zmartwychwstań już przeszło,
A serce mam byle jakie.
Tyle procesji z dzwonami,
Tyle już alleluja,
A moja świętość dziurawa
Na ćwiartce włoska się buja.
Żeby choć Matka Boska
Przez chmur zabite wciąż deski
Uśmiech mi swój zesłała
Jak ptaszka we mgle niebieskiej.
I wiem, gdy łzę swoją trzymam
Jak złoty kamyk z procy,
Zrozumie mnie mały Baranek
Z najcichszej Wielkiej Nocy.
Mamusiu, to już piętnasta Wielkanoc
bez Ciebie. Wiem, że towarzyszy nam Twój smutny uśmiech i dziękuję za wiarę, że jesteś!
