Drzewo genealogiczne i Cmentarz Internetowy

Wszystkich Świętych

Data wydarzenia: 1.11.2017

Żal można przetrwać, co więcej, czyni to nas "silniejszymi", a pod pewnymi względami także "lepszymi", tak mówią niektórzy.
Nie rozumiem, jak mogłabym być lepszym człowiekiem bez Ciebie. Później pomyślałam, że to przecież słowa Nietzschego - co nas nie zabije, to nas wzmocni. Jest to jednak trochę bałamutne. Jest wiele rzeczy, które nie zabijają, ale osłabiają nas na zawsze.

Dodane przez: Elżbieta Nater-Dochniak ( 1 listopad, 2017)

Czyżbyś tak mówił?

Data wydarzenia: 29.6.2017

Jeśli czekasz jakichś morałów,
nie czekaj dłużej. Czasu jest mało.
Bądź dobra. Kochaj. Starzej się z wdziękiem.
Zamki są słabe. Szyby są cienkie.

wg J. Dehnela

Dodane przez: Elżbieta Nater-Dochniak (29 czerwiec, 2017)

PROSZE O OTCZYTANIE PISM

Data wydarzenia: 26.6.2017

MAM DO PANISTWA WIELKOM PROSBE CZY JEST MI W STANIE KTOS POMOC I ODCZYTAC TE PISMA CHODZI MI O RODZINE RADZIWIŁŁ

Dodane przez: zbyszek golebiowski (26 czerwiec, 2017)

Tęskno

Data wydarzenia: 7.6.2017

W każdej chwili Ciebie brak

Dodane przez: Wioleta Wycisk ( 7 czerwiec, 2017)

data urodzenia

Data wydarzenia: ?.?.????

Dodane przez: Marek Kuroczycki (20 maj, 2017)

Tęsknię

Data wydarzenia: 23.2.2017

Tęsknię za Tobą tak po ludzku, tak jak pies, jak stary, wierny pies. Chcę, żebyś tłumaczył mi świat i uspokoił łomot serca.

Dodane przez: Elżbieta Nater-Dochniak (23 luty, 2017)

Polskość jest zaszczytem dla mnie

Data wydarzenia: ?.?.????

Polskość jest zaszczytem dla mnie-Lech Galicki

Pamiętam mój Ojciec Władysław Galicki
Numer obozowy w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz – 123184
Patriota z krwi i kości wtedy, potem i zawsze
Opowiadał mi o egzekucji polskich więźniów
Którzy zostali skazani na karę śmierci przez powieszenie
Gdy wydano ich a kopali podkop aby wydostać się za druty przeniknięte prądem
Wyprowadzono biedaków wśród krzyków i poszturchiwań
Oni jakby zmartwiali nie z tego świata do królestwa drogą
Szli jeden za drugim wydawało się pogodzeni

Dodane przez: Lech Wladysław Krzysztof Galicki (23 styczeń, 2017)

Ja z ulicy Moniuszki 4

Data wydarzenia: ?.?.????

Ja z ulicy Moniuszki nr 4 Szczecinie
Skomentuj 0

Jasne Błonia im. Papieża Jana Pawła II w Szczecinie (dawniej, za czasów niemieckich: Quistorp Aue) usytuowane są pomiędzy gmachem Urzędu Miasta a Parkiem Kasprowicza, od którego oddziela je ulica księdza Piotra Skargi. Teren z trzech stron otoczony jest ulicami noszącymi imiona kompozytorów: Michała Kleofasa Ogińskiego od zachodu, Karola Szymanowskiego od południa oraz Stanisława Moniuszki od wschodu. To wielki, trawiasty obszar w kształcie regularnego prostokąta, otoczony platanowymi alejami.Miejsce niezwykłe. Przy ulicach Szymanowskiego i Moniuszki stoją wille otoczone ogrodami.Własnie w willi przy ulicy Stanisława Moniuszki 4 akuszerka odebrała mnie, gdy w bólach mojej matki, Stanisławy przychodziłem na ten świat. Był 29 dzień stycznia 1955 roku. Okolice godziny osiemnastej. Mój ojciec, Władysław, który po opuszczeniu przed dziesięcioma laty niemieckich obozów koncentracyjnych w Auschwitz ( nr więznia 123184) i w Mauthausen-Gusen ( nr więznia 112049), ale tylko ten pierwszy numer miał wytatuowany na przedramieniu, przyrzekł sobie, iż nie założy rodziny, bo życie nie oszczędziło mu zwątpień w sens ustabilizowanego bytowania. Zawsze mogło się coś zdarzyć. Mogło sprawić, że przemoc rozbiłaby w pył to co starał się zbudować i tych, których kochał. A tego już doświadczył podczas wojny i kolejna katastrofa życiowa zabiłaby go nie najmniejszej wątpliwości. A jednak znalazł zonę, Stanisławę, czy też ona znalazła męża Władysława i z ich miłosnego związku urodziłem się ja, Lech. Dlaczego takie dali mi imię? Nie wiem. Nie mam o to pretensji. Rodziłem się w wielkich bólach rodzicielki, ale później było już dobrze, jak w raju. Mimo, że ta Polska Ludowa nie była najlepszym miejscem na ziemi, to jednak Jasne Błonia ( bezimienne) i moja ukochana ulica Moniuszki ( tak jakoś mówiło się bez szlachetnego imienia kompozytora), a szczególnie dom rodzinny numer 4, to raj na ziemi był nieziemski. Wspaniałe drzewa: platany, topole, sosny egzotyczne, bzy dające kwiaty i zapach absolutnie niespotykanej urody, cisy tuż przy naszym domu rosnące, krzewy jakich już dzisiaj nie spotkasz, czarne róże, różowymi kwiatami drzewka na wiosnę jak śniegiem obsypane. Zaś na Jasnych Błoniach to tylko krzyczeć szło z zachwytu. Zieleń, zieleń, wszędzie, dookoła, w kolorze, w zapachach, w nastrojach wieczornych już od kwietnia, ciepłych, wilgotnych, na przestrzał, hen, aż do spojrzenia na Park Kasprowicza, gdzie sto ogrodów botanicznych założyć było można, takie w nich sprowadzane wcześniej przez Niemców drzewa, krzaczki oszałamiające wyglądem rosły. Noszę te widoki zielone i różnokolorowe głęboko w sobie, I zapachy. I wspomnienia raju na ziemi. A czy myślisz drogi czytelniku, że napisałem o wszystkim. Przecież to nie jest możliwe. To tylko sygnał. I żal taki człowieka bierze, ze tego raju już nie ma, chociaż w nim jest. Mówią, że trwa w psyche. Mentalnie. W roku 1996 zaczęło się umieranie urodzonych na ulicy Moniuszki. Zaczął je mój kuzyn Piotruś Przybecki. Umarł w domu, w którym ja się urodziłem. Przy Moniuszki 4. Wtedy skończył się mój raj na Jasnych Błoniach. To był znak. Umierali sąsiedzi. Umierali koledzy z rocznika lat pięćdziesiątych. Jeszcze na Jasnych Błoniach szanowano ciszę. To było miejsce wypoczynku. Świętego odetchnienia po trudach życia. Potem już zaczęto urządzać tu festyny, sztucznych ogni pokazy, koncerty gwiazd muzyki pop…Cóż. Nie zrozumiano sensu stworzenia raju. Tego raju. I tak już z góry toczył się dzień po dniu. W roku 2006 umarł mój tato. W domu, w którym ja się urodziłem. Przy Moniuszki 4. Tam mój tato cierpiał, umarł i wierzę zmartwychwstał i co pewien czas się pojawia. W pokoju, w którym pierwszy raz, po solidnym klapsie zadanym mi przez akuszerkę, zacząłem płakać. Także nad moim losem, który dopiero zaczął trwać i roztaczać swe obietnice, nadzieje, radości, smutki, powitania i pożegnania w moim rodzinnym domu, najpiękniejszym miejscu na świecie, na Jasnych Błoniach w Szczecinie. Przy ulicy Moniuszki 4. Mieszkania: 2. I mnie tam nie ma. Obcy ludzie nastali. A może jestem. Hej, hej! Jak to? To moje miejsce na świecie. Mała ojczyzna. No, wcale nie mała. Przeogromna jak kraina mojej wyobrazni. Bez granic.

Dodane przez: Lech Wladysław Krzysztof Galicki (23 styczeń, 2017)

Kończy się mój świat...

Data wydarzenia: ?.?.????

Od dawna nosiłam się z zamiarem podzielenia się moją oceną rzeczywistości pierwszych lat XXI wieku.
Nie jest ona pozytywna i to z wielu powodów. Pomijam w tym miejscu sentyment do lat młodości,kiedy wszystko to co było wtedy- było" piękne , mądre i jedynie prawdziwe,"
nie o taką ocenę mi chodzi- a raczej o postawy ludzi, ich sposób zapamiętywania tego co było, łatwość zapominania, skłonność do powtarzania tych samych błędów.
No i ewidentnie o zdziczenie obyczajów, generalny brak szacunku dla jakichkolwiek autorytetów ,zachłyśnięcie się
tym, co najgorsze jako pierwsze przyszło z Zachodu ,hołdowanie jednemu wymiernemu bożkowi, któremu na imię KASA.
Otumanieni ludzie " łykają" nowinki techniczne, które - owszem w pewnych dziedzinach pomagają ludziom ( np : medycyna,odkrycia naukowe itp.)ale w zdecydowanej większości służą odciągnięciu uwagi od spraw istotnych, decydujących o dalszym ich losie.
Wykorzystują to cyniczni gracze polityczni manipulując umysłami i emocjami , każąc tym samym zapominać o tym, co najważniejsze- o godności człowieka. Ziściła się wizja Orwella ! Nie chcę żyć w takim świecie ,a nie mam wpływu na zmianę tego, co obecnie się dzieje !Mam już swoje lata, przeżyłam i wojnę i okres powojenny, wszystkie nadzieje i rozterki- ale zawsze istniała we mnie iskierka nadziei, że będzie lepiej- teraz ją utraciłam !
Boję się, w jakim świecie przyjdzie żyć następnemu pokoleniu !Chyba, ze wyrośnie ono na ludzi, którzy karmieni fałszywą historią machną ręką na wysiłek pokoleń zmagających się z przeciwieństwami geopolitycznymi w celu odzyskania państwowości , pójdą na łatwiznę - byle zapewniłoby się im możliwość
demonstrowania swego sprzeciwu wobec wszystkiego, co nowe, postępowe, nieznane !Bo strach zaszczepiony w umysły przez lata indoktrynacji może okazać się silniejszy od obawy przed utratą tego, co najważniejsze w życiu,
swego wolnego kraju! Historia nas jak dotąd niczego nie nauczyła ! Lecimy jak ćmy do światła nie zważając, że już opalamy sobie skrzydła !
Dlaczego jako naród w swej masie jesteśmy tacy nierozważni ? Kto może nas uchronić przed kolejnym krokiem ku przepaści ? Co z naszymi dziećmi ?
Boję się i nie wstydzę się tego wyartykułować. Może jednak przyjdzie jakieś otrzeźwienie ? Oby !
Kończy się mój świat. Odchodzą literaci, artyści, ludzie nauki, politycy- wszyscy ważni w swoim czasie pozostawiając miejsce nowym twarzom, bo życie nie znosi próżni. A co po nas pozostanie ?...

Dodane przez: Elżbieta Piniecka (23 styczeń, 2017)

dwa l;ata

Data wydarzenia: 21.1.2017

Kochany Marku!

Dobranoc ręce - w gips odlane jaki?
Dobranoc stopy - idące w bezdroże.
Przez jaką ziemię i przez jakie morze
Do boskiej, sielskiej Itaki.

Dodane przez: Elżbieta Nater-Dochniak (21 styczeń, 2017)

Mój Tato - Lech Galicki

Data wydarzenia: ?.?.????

Tato zawsze jest,
on to nie pustka po nim ta,
trzymam jego dłoń,
ta ręka, ten na niej numer 123184 z KL Auschwitz, to wspomnienie, to spojrzenie jego,
ten ból, dzień ten, śmierć ta,
to życie prawdziwie prawe,
siedzę na taty kolanach,
w naszym ziemskim domu przy ulicy Moniuszki 4
na Jasnych Błoniach w Szczecinie,
obejmuje mnie swym z cierpienia wyzwoleniem,
mój tato oddech twój czuję,
to tchnienie ostatnie

Dodane przez: Lech Wladysław Krzysztof Galicki (21 styczeń, 2017)

Stanisława, moja mama zawsze jest-Lech Galicki

Data wydarzenia: ?.?.????

Moja mama zawsze była
Jedyna
Teraz też jest zawsze
Wieczność niepojęta

Bo mama to nie pustka po niej
Urodziła mnie
W bólu
A teraz trzymam jej dłoń w myślach odrętwiały
Ta data: 14 listopada 2015 r. – ostateczna
To we mnie mamy oczy
Siedzę na jej kolanach
Obejmuje mnie myślą, wiem, od zawsze
Ostatnio, czułem, szczególnie mocno
Stenia z domu Przybecka Galicka to mama
Zawsze wszystko dzieje się nagle
Początek i Koniec
Bóg Przedwieczny, w Trójcy Jedyny, Miłosierny z Tobą
Tobie mamo spokój i woda życia
Kocham mamę,

Dodane przez: Lech Wladysław Krzysztof Galicki (21 styczeń, 2017)

żałoba

Data wydarzenia: 30.12.2016

Moja żałoba jest nieskomplikowana, ale już mniej mnie pochłania. To moje szczęście, a zarazem moje nieszczęście. Na początku były słowa: Tęsknię za Tobą w każdej chwili działania i w każdej chwili bezczynności. Teraz jest trochę inaczej, zaczynam zauważyć innych, potrafię się już śmiać, lecz gdy przychodzi depresja, jest cięższa niż w zeszłym roku, ma inny wymiar, bo zahacza o innych ludzi. Gdybyś był, byłoby mi lżej.

Dodane przez: Elżbieta Nater-Dochniak (30 grudzień, 2016)

Szczęście

Data wydarzenia: 11.12.2016

Czy samo wspomnienie szczęścia może być szczęściem? I jak w ogóle miałoby to funkcjonować, zważywszy, że szczęście zawsze było wspólne? Szczęście w samotności - to brzmi jak sprzeczność sama w sobie, wątpliwy wynalazek, który nigdy nie oderwie się od ziemi.Kochać kogoś, który jest tylko w głowie? Jak to możliwe?
A inni, czy można ich kochać, gdy tylko są w naszej głowie?

Dodane przez: Elżbieta Nater-Dochniak (11 grudzień, 2016)

Zaduszki

Data wydarzenia: 2.11.2016

Z Barnesa.

Zadaję sobie pytanie: W jakim stopniu w tym wirze tęsknoty, tęsknię za Tobą, w jakim za naszym współnym życiem? Co sprawiało, że ja byłam bardziej sobą, w jakim sensie po prostu tęsknię za towarzystwem lub za, nie tak prostą, miłością.
M., ludzie mówią, że mam się otwierać na świat, na ludzi. Jestem przerażona, nieufna i skołowana.

Dodane przez: Elżbieta Nater-Dochniak ( 2 listopad, 2016)

Dyżury w serwisie

Aktualności

11 lat istnienia - można powiedzieć portal z tradycjami :)

Przykładowe drzewo

Tagi naszego serwisu

Wyróżnienia

Laureat konkursu

w kategorii Portale Społecznościowe

Wszystkich Świętych

Czyżbyś tak mówił?

PROSZE O OTCZYTANIE PISM

Tęskno

data urodzenia

Tęsknię

Polskość jest zaszczytem dla mnie

Ja z ulicy Moniuszki 4

Kończy się mój świat...

dwa l;ata

Mój Tato - Lech Galicki

Stanisława, moja mama zawsze jest-Lech Galicki

żałoba

Szczęście

Zaduszki