Drzewo genealogiczne i Cmentarz Internetowy

Pieszyce 1941?1942

Data wydarzenia: ?.?.????

Ciocia Stefania z małym Jurunią.

Dodane przez: Adam Boroń (31 marca, 2020)

Ciocia Feliksa

Data wydarzenia: 18.3.1933

Ciociu, niestety nie było Ci dane doczekać końca II wojny, chociaż jej koniec był tak bliski.

Ciocia Feliksa zginęła w czasie bombardowania w połowie stycznia 1945r.
Zdjęcie pamiątkowe ofiarowane jej siostrze Stefanii.

Pabianice, 13.03.1933r.

Dodane przez: Adam Boroń (31 marca, 2020)

Ślub Henryka i Jadwigi

Data wydarzenia: 21.4.1948

Pamiątkowe zdjęcie ślubne rodziców.

Pieszyce , 21.04.1948r

Dodane przez: Adam Boroń (31 marca, 2020)

Spotkanie

Data wydarzenia: ?.?.????

W dniu 20 listopada odwiedził naszą Katowicką Rodzinę Katyńską przebywający u swojej matki w Świdnicy pan Andrzej Kawka z Toronto.
Od 2012r.czyli od momentu posadzenia Dębu Pamięci naszego Ojca w parku Paderewskiego w Toronto,o co zabiegał nieznany nam właśnie p. Andrzej Kawka - utrzymujemy kontakt listowy co przerodziło się w jakimś stopniu w przyjaźń na odległość.
Mieliśmy tylko kilka godzin do dyspozycji , które wspólnie z obecną p. Prezes Ewą spędziliśmy

Dodane przez: Elżbieta Piniecka (30 listopada, 2019)

Święto Wojska Polskiego

Data wydarzenia: 15.8.????

Dziś przypada ŚWIĘTO WOJSKA POLSKIEGO,którego główne uroczystości obchodzone są wyjątkowo w tym roku w Katowicach .
Po wielu latach ignorowania a nawet obrażania Ślązaków jako" zakamuflowanej opcji niemieckiej" przypomniano sobie, że to małe województwo koncentruje niemal 10 % wyborców i warto zatrzeć w pamięci owo niefortunne sformułowanie, które mocno zapadło w pamięć .Górny , Śląsk ciążył zawsze ku Polsce , a wyrazem tego są Powstania Śląskie , z których wybuch

Dodane przez: Andrzej Ksawery Piniecki (15 sierpnia, 2019)

mija właśnie rok

Data wydarzenia: ?.?.????

Dominującym uczuciem, które przesłoniło wszystkie inne sprawy była niepewność i strach przed niewiadomym.
W tym dniu przeprowadzona została operacja, która rozwiała wszelkie wątpliwości- potwierdziło się to najgorsze.
Mijający od tamtej chwili rok nie był zły.Stosuję się do wszelkich zaleceń,jeżdżę na okresowe badania kontrolne i konsultacje - niby wszystko na razie wygląda nieźle , a jednak czuję się tak jakbym żyła na kredyt.
Prawdopodobn ie wynika to z faktu, że wczoraj dotarła do

Dodane przez: Elżbieta Piniecka ( 4 lipca, 2019)

Świadectwo Chrztu (Testimonium baptismi)

Data wydarzenia: 7.2.1960

Parafia Rzymskokatolicka pw. NMP Niepokalanie Poczętej, 64-410 Sieraków, ul Poznańska 8. Imię i nazwisko (nomen, cognomen): Jarosław Józef Spychała. Imię i nazwisko ojca (nomen et cognomen patris): Józef Spychała, Wyznanie (obrządek) ojca (religio [ritus] patris): Rzym-Kat., Wyznanie (obrządek) matki (religio [ritus] matris): Rzym-Kat., Miejsce i data urodzenia (locus et dies nativitatis): Sieraków, 21.01.1960, Miejsce i data chrztu (locus et dies baptismi): Sieraków, 07.02.1960, Szafarz chrztu (minister baptismi): Ks. Tadeusz Lubik,

Dodane przez: Jarosław Józef Spychała (24 stycznia, 2019)

to było 55 lat temu ...

Data wydarzenia: ?.?.????

Są w życiu wydarzenia, które na trwale w wryły się w pamięć , a im mija więcej lat , tym bardziej owe wspomnienia stają się pewną cezurą w naszym życiu.
W 1963 roku było upalne lato , więc pojechałam do Wrocławia, by spędzić chociaż tydzień z mężem- traktując to jako część opóźnionej podróży poślubnej
Z dzisiejszej perspektywy stwierdzam, że obydwoje byliśmy bardzo biedni,ale nie przeszkadzało to w niczym, bo tak po prostu było w większości przypadków , nie czuliśmy tego , to było normą.
Andrzej mieszkał na Podwalu ( miał tam kawalerkę na wysokim IV piętrze, na którą zapracował jako student przy szulfach geologicznych- by mieć środki na "odstępne " )więc mieliśmy locum. Pech chciał że wybuchła epidemia czarnej ospy. W gruncie rzeczy nie przeszkadzało nam to, że w mieście było wiele ograniczeń ,że na każdym kroku były wystawione na stołkach miski z płynem odkażającym do rąk, że niemal każda rurka w tramwajach owinięta była mokrymi bandażami pachnącymi lizolem - byliśmy młodzi, odważni
i do głowy nam nie przychodziło,że coś nam zagrażało.
Przecie ż byliśmy razem, a to było najważniejsze !
Jeździliśmy nad Odrę , nad kanały, gdzie na wałach się opalaliśmy, ba, nawet byliśmy na kawie w " Szklanym Domu "- tacy byliśmy " odważni " ( teraz nazwałabym to głupotą)!Upał doskwierał czas upływał, tygodniowy urlop się kończył- trzeba było wracać do domu , do Chorzowa. Na dworcu kilometrowe kolejki do szczepienia przeciwko ospie ( bez zaświadczenia nie można było kupić biletu ) więc obydwoje się zaszczepiliśmy. Każde z nas musiało wrócić nazajutrz do pracy- Andrzej w UW we Wrocławiu, ja do Huty Batory w Chorzowie.
I teraz zaczęła się " polka". Moi współpracownicy , kiedy dowiedzieli się , ze byłam tydzień we Wrocławiu
wpadli w popłoch ( czemu teraz się absolutnie nie dziwię -bo prawie wszyscy mieli małe dzieci)więc gremialnie się zaszczepiali. Mieli do mnie uzasadniony żal. W końcu doszli do wniosku, że ja powiedziałam im
o pobycie, ale przecież mogli na każdym kroku zetknąć się z kimś, kto nieświadomie mógł mieć kontakt z osobą
chorą, więc po około 2 tygodniach nie byłam już osobą "zapowietrzoną " i towarzystwo poczuło się jakoś pewniej.Czekałam codziennie na "Dziennik TV" , bo tam były obszerne relacje z Wrocławia i mimo wszystko bałam się o Andrzeja. Tylko w pracy mieliśmy dostęp do telefonu ( nie można go było nadużywać w celach osobistych ), ale mój ówczesny szef rozumiał sytuację
i przymykał oczy, kiedy dzwoniłam przynajmniej 3 razy w tygodniu do Wrocławia. Andrzej dzwonił, ze" wszystko w porządku " przynajmniej 2 razy, więc mimo utrudnień
mieliśmy kontakt. Po wyciszeniu choroby i opanowaniu emocji , kiedy wszystko wróciło do normy - zaczęliśmy zdawać sobie sprawę ,że byliśmy raczej nieostrożni, ale wszystko się dobrze skończyło.
Ogląda liśmy kilkakrotnie film " Zaraza" i za każdym razem przeżywaliśmy mocno atmosferę we Wrocławiu i bohaterstwo służby zdrowia. Współczujemy do dzisiaj rodzinom -na szczęście nielicznych -ofiar.

Tak było .

Dodane przez: Elżbieta Piniecka (28 lipca, 2018)

jeszcze nie tym razem ...wróciłam ...

Data wydarzenia: ?.?.????

Cieszę się każdą drobnostką, odnotowuję odgłosy życia w różnych wymiarach , doceniam spokój w rodzinie i radość z serdecznych słów i gestów kierowanych pod moim adresem .
Przeżyłam wstrząs, który może mieć dalsze konsekwencje
(werdyk t zapadnie za kilka tygodni) ale o dziwo okazało się,że jestem dość odporna psychicznie by zmierzyć się z niewiadomą przyszłością . Dzisiaj, 6-go lipca wyszłam ze szpitala i mam zamiar delektować się do końca życiem, smakować

Dodane przez: Elżbieta Piniecka ( 6 lipca, 2018)

79 rocznica Katynia

Data wydarzenia: ?.?.????

Jak co roku o tej porze nasze myśli koncentrują się na
wspomnieniach o tym, co czuli nasi najbliżsi tam, na tej " nieludzkiej ziemi " przetrzymywani jako jeńcy bez wypowiedzenia wojny,z naruszeniem prawa międzynarodowego
be zsilni wobec arogancji, przemocy, bez reakcji innych
-rzekomo sojuszniczych wobec Polski- państw.
Osamotnieni , jednak nie tracący wiary w pomyślne zakończenie ich zniewolenia.
My- żyjące jeszcze dzieci ofiar - nie potrafimy być bezstronni w ocenie tamtych odległych tragicznych

Dodane przez: Elżbieta Piniecka (17 marca, 2019)

dyskomfort

Data wydarzenia: ?.?.????

Od 2013 r. odczuwam pewien dyskomfort wynikający z faktu, że prowadząc profil teścia Bronisława Pinieckiego
mogę być posądzona o megalomanię podając we wspomnieniach od 2012r stopień płk, podczas kiedy w Katyniu zginął jako ppłk.Sprawa po raz pierwszy uderzyła nas, kiedy w Kanadzie w ramach sadzenia Dębów Pamięci tak określono Jego szarżę. Wyjaśnialiśmy tą sprawę u organizatorów twierdząc, że zaistniala pomyłka- wtedy oświadczono nam, że od momentu przyznanych pośmiertnie nominacji na wyższy

Dodane przez: Elżbieta Piniecka (20 września, 2015)

Stenia

Data wydarzenia: ?.?.????

I znowu nadszedł czas ostatecznego pożegnania.
Tym razem odeszła Stenia- moja kuzynka, którą tak naprawdę poznałam 20 lat temu. Bardzo się polubiłyśmy, była mi szczególnie bliska, ponieważ nie wiem jakim cudem -ale jako maleńkie 4letnie dziecko pamiętała tak -przynajmniej twierdziła-mojego Tatę (brata Jej mamy), z okresu sprzed wybuchu wojny. Na ślubie moich rodziców niosła mojej mamie welon ( taki był chyba wówczas zwyczaj). Moich rodziców wspominała bardzo ciepło, a to była muzyka dla moich uszu. Wg zdjęć była ślicznym dzieckiem ( trzecia z piątki ), a kiedy podrosła okazała się bardzo powabną panną.Stenia miała piękny głos, toteż brała po wojnie lekcje śpiewu , a także ukończyła szkołę muzyczną.Próbował a również swoich sił
na deskach scenicznych. Słowem - odróżniała się od pozostałego rodzeństwa, co nie było zbyt przychylnie traktowane w rodzinie.
Zdecydowanie różniła się od przyjętych na Śląsku kanonów - była jak kolorowy ptak. Zakładam, ze nie spotykała się ze strony rodziny z poparciem, toteż przed ukończeniem 18 roku życia wyjechała do rodziny swego ojca do Poznania i tam rozpoczęła edukację w szkole średniej,którą zamieniła na Szkołę dla Położnych. Zamieszkała wówczas w Płońsku, pracowała w gminnej izbie porodowej i wychowywała córeczkę Marylkę.To były lata , kiedy samotna matka miała o wiele trudniejsze życie niż dzisiaj- ale uśmiechem, życzliwością i serdecznością zaskarbiła sobie sympatię
mieszkańców. Z żalem opuszczała Płońsk, by razem z mężem Kaziem ( inż leśnik)osiąść we Wrocławiu.
We Wrocławiu ( przy ulicy Kamiennej) przyszły też na świat dzieci- Zbyszek i Dorotka.
Kiedy Kaziu został dyrektorem w Stacji Badawczej i Arboretum w Kostrzycy k/Karpacza ( początek lat 80-tych)zmieniła po raz kolejny adres - i tam po raz pierwszy poznałyśmy się jako dorosłe osoby.
Przypadłyśmy sobie do serca i odtąd byłyśmy w stałym kontakcie listownym i telefonicznym , rzadziej osobistym z uwagi na odległość. Nigdy nie przypuszczałam, że Stenia odejdzie przede mną , miała jeszcze tyle planów i pomysłów na życie , ale widać było, że doskwierała Jej po śmierci Kazia samotność.
Nie byłam wczoraj na Jej pogrzebie, nie czułam się zbyt dobrze , a nie chciałam przysporzyć mojej rodzinie kłopotów , gdyby coś poszło nie tak.
Steniu ! Kochana moja Kuzyneczko- Ty już wiesz jak TAM jest , spotkałaś swoich Bliskich, my musimy tutaj jeszcze trochę powalczyć- a potem ...
Będzie mi brakować Twego śmiechu , wiecznego- mimo wszystko - optymizmu i apetytu na życie.
Dziękuję Ci że byłaś, że tak szczerze ze mną rozmawiałaś, ze otworzyłaś się przede mną. że byłaś mi siostrą, której nigdy nie miałam !Różne były nasze drogi i wybory życiowe , wspólne okazały się więzy krwi i podejście do życia.
Spoczywaj w Pokoju - moja kochana Kuzyneczko !

Dodane przez: Elżbieta Piniecka ( 3 grudnia, 2017)

mimo wszystko niepewność

Data wydarzenia: ?.?.????

Wróciłam z miesięcznej radioterapii, którą zniosłam - o dziwo - nadspodziewanie dobrze .
Nie potrafię sobie wytłumaczyć faktu ,że pomimo iż byłam członkiem licznej grupy poddawanej temu samemu zabiegowi leczniczemu-odbierałam to wszystko jako widz.
Byłam oddzielona od rzeczywistości jakby szklaną ścianą .Muszę tu podkreślić, ze wprowadzona kilka lat temu ( zasługa PO)szybka terapia onkologiczna zdaje w 100 % egzamin. Znając realia " żeby móc chorować trzeba mieć żelazne zdrowie'" byliśmy wszyscy chorzy zdumieni, że w przypadku tej choroby jest zupełnie inaczej.
Wszystko toczy się szybko , placówki służby zdrowia przekazują poza pacjentem dane do kolejnych ośrodków , które wyznaczają krótkie terminy konsultacji , konsylium,ewentualny ch zabiegów bądź badań typu
tomografia komputerowa , rezonans magnetyczny - słowem pełen serwis , na który w normalnych okolicznościach
cze kałoby się miesiącami. Od momentu " werdyktu "
w mojej sprawie byłam kierowana do czterech ośrodków leczniczych - by w końcu wylądować na radioterapii.
Wszyst ko razem trwało 5 m-cy ( w tym m-c radioterapii)
Muszę równocześnie dodać, że zaoferowano mi pobyt w hostelu z pełnym wyżywieniem- z czego po konsultacji z Andrzejem skorzystałam . Chodziło w tym przypadku o wyeliminowanie możliwości kontaktu w środkach lokomocji z osobami przeziębionymi , kaszlącymi itd.
W trakcie terapii trzeba być "zdrowym ". Oczywiście, czym byliśmy wszyscy zdumieni- wszystko to bezpłatnie
Chcę też zaznaczyć, że pacjent nie ponosi żadnych kosztów bardzo drogiego leczenia- nie wydałam ani złotówki przez cały okres leczenia i jak do tej pory lekarstwa też podlegają tej regule .
Chciałoby się powiedzieć, że " w tej sytuacji tylko chorować "- ale broń Boże - nikomu tego nie można życzyć! Czuję się w obowiązku o tym mówić, bo tego nie wolno przemilczać W tym konkretnym przypadku służba zdrowia zasługuje na pełne uznanie i to niezależnie czy to był lekarz, pielęgniarka , czy rejestratorka medyczna. Sytuacja z którą mieliśmy do czynienia zadaje kłam powszechnej negatywnej opinii o medykach.
Zawsze wydawało mi się, że pacjenci dotknięci tym schorzeniem są smutni, zrezygnowani, płaczliwi- otóż nic podobnego. Mieliśmy wszyscy świadomość tego co nas łączyło , a mimo to dawno nie spotkałam tak pogodnych ludzi. Nie sądzę, że to była poza- przez miesiąc czasu nie można udawać. Każdy z nas wierzył, że po to znosi pewne niedogodności żeby być w miarę zdrowym.
Jedynym objawem pobytu na terapii jest osłabienie, które stanowi do dzisiaj problem- ale mam świadomość, że to normalne i minie po kilku tygodniach,. Z tego względu nie byłam 1 listopada na cmentarzu, wpadłam tylko na chwilę do mamy zaraz po przyjeździe do domu w dniu 31 października, kiedy nie było ludzi , a kuzynka zapewniła transport samochodem. Jestem pewna, że mama myślałaby podobnie. Bardzo mi Jej brakuje, chociaż
Andrzej zdał egzamin na szóstkę. Cały ten okres od czerwca był dla mnie wielkim przeżyciem , wydarzeniem którego którego najmniej spodziewałam się jeszcze w życiu - i nikomu jednak nie życzę!
Tak na marginesie wypada mi dodać, że jedynym minusem terapii jest zakaz szczuplenia, co nieco mnie dołuje- no ale co się nie robi dla utrzymania zdrowia, a fakt że tak to odbieram świadczy niewątpliwie o powracaniu do równowagi.

Na załączonym zdjęciu nagrobek mamy oraz moja ukochana kuzynka Hania .

Dodane przez: Elżbieta Piniecka ( 3 listopada, 2018)

wspomnienie

Data wydarzenia: ?.?.????

Mój przyjaciel Józek zmarł 19 lat temu na tydzień przed ukończeniem 59 roku życia.To był nasz bliski kolega z ogólniaka.Miał ścisły umysł i artystyczną duszę , zdawał na architekturę we Wrocławiu ( ja w tym czasie na Politechnikę Śląską wraz z innymi kolegami), był wspaniałym, dobrym Człowiekiem. Sympatyzowaliśmy z sobą.
Mieliśmy wiele planów, jednak proza życia spowodowała, że nasze drogi się rozeszły. Założyliśmy rodziny jednak do końca Jego życia utrzymywaliśmy kontakty

Dodane przez: Elżbieta Piniecka ( 5 listopada, 2017)

Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej

Data wydarzenia: 9.4.2018

13 kwietnia o godz. 11.00 w Birczy odbędą się obchody 78. rocznicy zbrodni katyńskiej. Rozpoczynamy mszą św. w kościele w Birczy , następnie idziemy do miejsca pamięci , gdzie znajduje się obelisk i 6 dębów pamięci. Tam nastąpi ciąg dalszy uroczystości. Zapraszamy!!!

Dodane przez: Monika Bodnar ( 9 kwietnia, 2018)

Dyżury w serwisie

Aktualności

1 listopada w dobie pandemii

Przykładowe drzewo

Tagi naszego serwisu

Wyróżnienia

Laureat konkursu

w kategorii Portale Społecznościowe

Pieszyce 1941?1942

Ciocia Feliksa

Ślub Henryka i Jadwigi

Spotkanie

Święto Wojska Polskiego

mija właśnie rok

Świadectwo Chrztu (Testimonium baptismi)

to było 55 lat temu ...

jeszcze nie tym razem ...wróciłam ...

79 rocznica Katynia

dyskomfort

Stenia

mimo wszystko niepewność

wspomnienie

Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej